BORIGINAL DOWN UNDER

De hilarische avonturen van Ingeborg Down Under

tiki comes into the world
Lilypie Baby Ticker

vrijdag, april 30, 2004

Ingeborg heeft weer wat foto's bij de Balifoto-gallerij gezet.
Dus wederom voor de foto's op het balkje hier rechts op foto's bali klikken, album openen met weer een klik. Dan zitten de foto's vanaf pagina 17.
groetjes, de hollandse hulp van boriginal

woensdag, april 28, 2004

KLIMMEN EN DE ADELAIDE HILLS

Ik heb het laatste stukje uit mijn vorige verhaal geknipt en hier weer geplakt, en borduur daar weer op verder, is wat duidelijker.

Donderdag de 25e moest ik er dan aan gaan geloven. Saskia had al behoorlijk op me ingepraat over het klimmen. Eigenlijk ontvang ik al geruime tijd haar klimverhalen via e-mail. Ik vond het altijd wel leuk om te lezen dat zij zoveel plezier had, maar het klimmen zelf interesseerde me niet. Echt zoiets van: Wat is daar nu aan ? Een beetje rotsklimmen en dan ben je boven en dan ?
Zeer duidelijk dat ik er totaal de lol niet van in zag, dus voor iedereen die dat ook niet inziet; lees vooral verder !
Uiteraard was ik niet verplicht om ook te gaan klimmen, maar kortgezegd zou het wel bere-ongezellig zijn als ik niet zou gaan klimmen, dus wilde ik het, vooruit dan maar, met weinig enthousiasme wel proberen.
De eerste keer was dus donderdagavond in de klimhal van Adelaide.
Die gasten daar waren wel erg leuk, dus de stemming zat er goed in. Ook Ellie en Brandon waren er met hun dochtertje Hannah van 2 jaar en ik maakte kennis met Karen. Karen is een klimvriendin van Saskia, midden 40 en echt een leuke vrouw.
Mij werd uitgelegd hoe het zekeren werkt. Zekeren is vanaf de grond diegene die klimt veilig houden aan een touw. Dus je zorgt ervoor dat het touw strak blijft, zodat als diegene die klimt valt, hij of zij niet ver kan vallen. Dat betekent dus dat je diegene die klimt goed in de gaten moet houden en in geen geval het touw los moet laten. Wanneer iedereen zich aan die basisregels houdt, dan is klimmen geen gevaarlijke sport...ahum.
Het is dus wel erg gevaarlijk en daarom moeten die veiligheidsregels goed in acht worden genomen om dit gevaar te beperken. In een klimhal is het allemaal erg veilig overigens en wordt er goed op je gelet.

We klommen met z'n drietjes; Saskia, Karen en ik, wat iedereen de kans gaf om tussen de klims door uit te rusten. Ze werken met een waarderingssysteem, zodat je weet hoe moeilijk een klim is. Ik weet alleen de Australische moeilijkheidsgraden en ik heb begrepen dat die anders zijn dan de Nederlandse, dus hou daar rekening mee.
Ik begon in ieder geval met een klim op niveau 8 en dat was zo makkelijk dat ik het bijna saai vond, dus de volgende klim gelijk maar een niveau 12 gedaan en dat begon al erg leuk te worden.
Daarna een 13; dat was pittiger, maar als ik dat kon, moest een 14 ook lukken en jawel. Dus op naar de 15. Hoger als dat kwam ik niet op 1 avond, maar schijnbaar had ik er talent voor als ik Saskia en andere mag geloven. Ik klom met gympies, die ik speciaal had gekocht voor de Fitness Club (kost een tientje) en normaal gebruik je speciale klimschoenen. Dit zijn schoenen die loeistrak zitten met een gladde soepele rubberen zool, zodat je een goed gevoel hebt waar je je voeten neer kunt zetten en zelfs steun kan hebben aan de puntjes van je tenen. Men was onder de indruk. Ik nog niet helemaal, maar ik vond het wel gezellig en had een leuke avond gehad en vond het klimmen ook best leuk. Ik had nog geen idee wat ik van het echte klimmen zou vinden, maar begon wel nieuwsgierig te worden.
Saskia klimt gemakkelijk een niveau 17 en krijgt niveau 19 ook voor elkaar. Saskia vertelde dat niveau 15 ongeveer gemiddeld is en dat je daarmee leuk kunt meekomen. Niet slecht dus. Karen waarschuwde me echter wel dat in een klimhal klimmen heel andere koek is dan op een echte rots. In een klimhal hangen er gekleurde nepstenen aan een muur, die je vast kunt pakken en waar je je voeten op kunt zetten. Bij een echte rots moet je natuurlijk zelf uitvinden waar je je aan vast kunt houden.

Vrijdagavond gingen Saskia en ik naar de Adelaide Hills, dicht in de buurt van de wijk Stirling, waar Ellie en Brandon wonen. We hadden afgesproken dat we de volgende ochtend op Hannah zouden passen, hun dochtertje van 2, zodat zij samen konden gaan klimmen.
Ellie en Brandon hebben circa 9 maanden geleden een voormalige jeugdherberg gekocht in de Adelaide Hills; midden in de rimboe dus, aan de rand van beschaving.
Iets wat ooit douches geweest moesten zijn fungeert nu als riant kippenhok en verder zijn er nog 3 hallen in verschillende maten, alledrie gemaakt van geribbeld metaal, zoals je ook veel in Frankrijk ziet.
Van buiten ziet het er niet aantrekkelijk uit, maar aan de binnenkant was het erg gezellig. De grootste hal wordt tijdelijk door de kinderen gebruikt (Ellie heeft naast Hannah nog twee opgroeiende kinderen en gedeeld ouderschap met haar ex) en daar zouden Saskia en ik die nacht ook overnachten. De kleinste hal was het woongedeelte met keuken, badkamer, slaapkamer en woonkamer totdat de andere hallen opgeknapt waren naar wens. De derde hal had net ramen gekregen en was in opknapfase. Brandon liet het zien en demonstreerde trots zijn cirkelzaag op een zaagtafel die in alle standen kon. Ik moest meteen aan mijn vader en mijn broer denken, die ook vreselijk handig zijn en daarnaast ook zo vol trots hun nieuwe gereedschap kunnen laten zien. Wat dat betreft ben ik dan misschien ook weer een rare, want ik heb inmiddels ook aardig wat gereedschap verzameld en ben niet vies van een partijtje hout zagen met een cirkelzaag of decoupeerzaag. Ik vind het erg leuk en het interesseert me, ook al ben ik geen kerel.

Brandon had ook spaghetti voor ons gekookt en op hun grondgebied, boven op een heuvel, zaten we gezellig buiten aan een tuintafel te eten met schitterend uitzicht. Ik vond het daar geweldig.
Er werd me verteld over Magpie's, zwart met witte vogels die een typische zang hebben. Ik geloof niet dat die vogels in Nederland rondvliegen en echt typisch Australisch zijn.
Toen begon Brandon te vertellen over "Dropbears"; vreselijke kat-achtige beesten die zich uit een boom lieten vallen en zo hun prooi aanvielen. Deze beesten waren erg gevaarlijk en konden zelfs dodelijk zijn.
Ik moest daar dus erg voor uitkijken. Pas toen Brandon zei dat ze het vooral gemunt hadden op toeristen met camera's die foto's stonden te maken (want die keken niet omhoog om te controleren of er dropbears waren) en Ellie en Saskia wel erg hard lachten had ik door dat ik in de maling genomen werd; domme toerist, je kunt me (nog) alles wijs maken.
Er bestaan geen Dropbears dus, maar het is een schitterend verhaal, dus die houden we er in !

Saskia en ik sliepen dus in een enorme hal, gezellig op twee matrasjes op de grond, naast elkaar, onder een groot muskietennet. Ik heb prima geslapen en ik weet niet waar ik eerder wakker van werd; de magpies met hun aparte harde geluiden of Hannah die keihard:" Sassa ! Sassa !" riep. Ze kan nog geen Saskia zeggen, dus is het Sassa. Brandon maakte alles goed en bracht ons koffie op bed. Het was dan ook 7:00 's morgens. Dat valt niet mee op je vrije zaterdag, maar goed, beloofd is beloofd.
Het oppassen was dan ook een zware taak: Hannah liet ons zien hoe de kippen gevoerd moesten worden en waar we de eieren voor ons ontbijt konden vinden. We aten dus noodgedwongen toast met verse eieren. Daarna nam Hannah ons mee uit wandelen in de omgeving en toen we terug kwamen gingen we in de hangmat liggen en duwde Hannah de hangmat heen en weer, zodat we heerlijk schommelden. Vreselijk zwaar dus, zoals je wel door hebt, dat oppassen. Poeh, poeh. Gelukkig kwamen Ellie en Brandon weer terug en maakten een lunch voor ons en vroegen of we wilden blijven "for Tee" . Ik dacht een kopje thee drinken, maar "Stay for Tee" betekent blijven eten.
Saskia en ik besloten de uitnodiging aan te nemen en 's middags nog een wandeling te maken, zodat ik nog wat van de Adelaide Hills zou zien. De wandeling zou anderhalf uur in beslag nemen. Het was erg warm; circa 32 graden en Saskia en ik gingen op pad, gewapend met een routekaart voor alle zekerheid en heel veel water. Hier mag je alles vergeten, als je maar water bij je hebt, want er is niet op elke hoek een tankstation of snackbar en reken maar dat je snel dorst hebt.
Brandon zette ons af bij het begin van de route, omdat dat nogal verscholen was. De hele route was nogal verscholen, want mooi aangelegde grindpaden kun je hier wel vergeten. De paden zijn doorgaans niet breed genoeg om naast elkaar te lopen en pas op de stenen, kuilen en planten. Hele andere koek dus. Saskia zei al tegen me dat dit nog een schitterend pad was:"Dit is nog niks, wacht jij maar af !"
Voor Nederlandse maatstaven was dat al geen pad meer te noemen, maar het was wel erg mooi allemaal; schitterend uitzicht. UIteraard was anderhalf uur wat optimistisch, zeker gezien we ook nog twee keer verkeerd waren gelopen en van onze route af waren geweken en uiteindelijk hadden we er bijna drie uur over gedaan, maar ja, het houdt je bezig. We waren erg moe, maar het was wel een schitterende wandeling geweest en bovendien hadden we de weg terug gevonden.
Ellie's dochter Lenny (11) en zoon Ben (7) waren inmiddels ook gearriveerd en Ellie vroeg of we zin hadden om mee te gaan zwemmen, zodra we terug waren van onze tergend lange wandeling. We hadden geen zwemspullen bij ons, maar een handdoek konden we lenen en het was meiden onder elkaar, dus gewoon in onze onderbroek dan maar. Het klonk wel aanlokkelijk, even afkoelen en we gingen gezellig mee.

We reden een klein stukje met de auto en op een kale vlakte omringd door wat bomen stopten we. Geen water te bekennen, maar tussen de bomen door, geheel aan het oog onttrokken, was daar opeens een snelstromend beekje. Circa 1.20 m diep en zoals Saskia en ik al snel ontdekten; ijs- en ijskoud. Gillend gingen we het water in, terwijl Ben en Lenny nergens problemen mee leken te hebben en al druk aan het spelen waren. Ellie wachte haar beurt af met Hannah, die ze in dit geval niet mee het koude water in wilde nemen. Toen Sas en ik er uit kwamen, paste Saskia op Hannah en ging Ellie zwemmen. Ze begreep goed waarom wij gilden. Echt brrrrr koud, maar heerlijk verfrissend en we hebben erg gelachen om elkaar.

Hierna gingen we weer terug naar de voormalige jeugdherberg. Ellie en Brandon verwachten die avond nog meer bezoek: Carl en Adam. Saskia kende ze allebei al, want het waren ook klimmers. Een hele klimscene dus. Het bleken symphatieke jonge mannen van ongeveer onze leeftijd, achterin de twintig, begin dertig.
Ellie had deze keer gekookt, geen idee wat het allemaal was, maar het was allemaal verukkelijk. Erg gezellig, zo met zijn allen en verse ijskoffie na. De Australiers zijn hier knettergek op ijskoffie; je zou haast denken dat ze het vaker drinken dan bier, want ze verkopen het overal.
Ik ken de ijskoffie nog uit Duitsland; voor diegenen die het niet kennen; koffie met ijs er in, of het is een melkdrank die daarnaar smaakt. Echt uitleggen kun je het eigenlijk niet, maar ik zelf ben er ook gek op, dus ik vind het niet erg dat ik het hier weer tegen kom. Doe ik verder niet moeilijk over ofzo.

Na de ijskoffie besloot Brandon zijn scheerspullen eens boven water te halen. Ellie en Saskia keken al minder blij (maar zij wisten wat er komen ging en wat voor geur daar aan zat). Uiteraard hebben we het niet over gewone scheerspullen, maar scheerspullen om schapen mee te scheren. Gezien mijn opmerking voor de grap:"Ik ga naar Australie om te leren schapen scheren." was ik redelijk gebiologeerd door het idee. Nu wil het toeval dat Brandon jaren lang een schapenscheerder is geweest en hij kon me er erg veel, en in geuren en kleuren, over vertellen. Zoals ook nu, en dit was inderdaad met geur.
Hij liet ons alle mesjes zien en legde uit dat er speciale technieken zijn om te scheren, om messen te slijpen etcetera. een hoofdstuk apart, waar ik later, zodra ik nog meer weet, wel een hele blog aan zal wijden.

Hoe dan ook, het viel niet mee om de gezellige sfeer bij Ellie en Brandon te verlaten, maar eens komt dat moment en Saskia en ik verlieten de Adelaide Hills die zaterdagavond tegen elf uur. Fantastisch !
Uh...ik bedoel, wat vreselijk, dat oppassen....ahum.

Gauw meer nieuws !

vrijdag, april 16, 2004

VISUALIZE DREAMS IN AUSTRALIE

Op maandag 22 maart moest Saskia uiteraard gewoon weer aan het werk en dat betekende dat ik me zelf diende te vermaken overdag. Gelukkig heeft Saskia een fiets; een mountainbike. Ze heeft deze geleend, maar in ieder geval kon ik hem gebruiken, want autorijden zag ik nog niet zo zitten. Ik wilde eerst even wennen aan het linksrijden (ja, ook al reed ik meestal al op de linkerbaan !) en op de fiets leek me wel een goede manier.

Veel verder als de banden die leeg waren oppompen bij het dichtsbijzijnde benzinestation en een stukje heen en weer door de straat ben ik die eerste dag niet gegaan, want ik moest 's middags nog mijn visum gaan halen in het centrum van Adelaide. Ik had mijn visum namelijk via het internet aangevraagd, wat inhoud dat het echte documentje nog in mijn paspoort geplakt moest worden en dat moest ik zo snel mogelijk doen als ik in Australie gearriveerd was.
Ik was zo bijdehand geweest om in Nederland het adres al op te schrijven. Ik moest naar Currie street. Saskia vertelde me dat ik daar met de bus naartoe kon en dat iedereen wist waar Currie street was, dus geen probleem.
Ik heb een half uur bij de bushalte staan wachten voor er eindelijk eentje kwam en toen had ik niet kleiner dan AUD 50 en dat kon de buschauffeur niet wisselen. Behoorlijk teleurgesteld wilde ik al weer uitstappen, maar de chauffeur had een goede bui:" I will give you a free ride." Gratis ritje dus, maar ik moest de volgende keer wel zorgen voor een kaartje of kleingeld. Uiteraard, spreekt voor zich.
Omdat ik voor in de bus zat raakte ik met de chauffeur aan de praat en hij vertelde dat zijn schoonzoon een Nederlander was. Netjes vertelde hij waar ik uit moest stappen en waar ik naartoe moest. Currie street bleek dan ook een behoorlijk lange straat met veel hoge kantoorpanden. Het pand waar ik moest zijn was oud en imposant.
Ik vroeg waar ik heen moest en de portier wees me waar de liften waren. Grappig genoeg noemen ze het hier ook "lifts" terwijl ik niet beter wist of het is "elevator" in het engels.
Ik heb er een half uurtje gewacht en kreeg mijn visum, eitje. Maar na wat informere bleek dat ik ook een tax file number (belastingnummer) nodig had als ik wilde gaan werken. Willen niet, maar moeten wel. Als ik schilderijen of andere kunst van eigen hand wilde verkopen had ik niet genoeg aan een tax file number, maar had ik ook nog een ABN number nodig; zoiets als een kamer van koophandel inschrijving, maar dan gratis. Bij grote omzet (boven een bepaalde waarde) heb je daarnaast ook nog een soort BTW nummer nodig, maar in mijn geval was de kans niet erg groot dat ik die nodig zou hebben.

Ik ben de volgende dag terug gegaan naar Currie street omdat het belasting kantoor (ATO) er een straat achter zat en daar kon ik al deze paperassen regelen. Uiteraard begreep ik weinig van wat ik allemaal moest invullen en moest aanvragen, maar gaandeweg en met hulp van de zeer vriendelijke medewerkers is het allemaal gelukt. Eerlijk gezegd komt het een stuk eenvoudiger op me over tot dusver dan alles wat je in Nederland moet regelen om een schilderijtje te mogen verkopen.
Dat is in ieder geval het idee, dat ik de mogelijkheid heb om mijn kunstwerken en/of muurschilderingen legaal te verkopen of te kiezen voor werken voor een baas.

Ik ben uiteraard nog even verder rond gaan kijken in Currie street en omgeving en dat was wel leuk. Ik kwam ook tot de vreemde ontdekking dat veel horecatentjes niet eens een toilet hebben hier, maar wel zijn er overal openbare toiletten. Ik had mazzel; de toiletten waren keurig schoon. Saskia vertelde me dat dat meestal niet zo is overigens.

's Avonds wilde Saskia gaan fitnessen en vroeg of ik zin had om mee te gaan. Gezien ik gestopt ben met roken (ja, echt waar !) en de vorige keer dat ik dat gedaan heb 10 kilo was aangekomen leek het me wel belangrijk iets aan sport te gaan doen, om gewichtstoename te voorkomen, dus ik ging met haar mee naar haar fitnessclub Zest. Saskia probeerde een deal te sluiten voor mij zodat ik voor een maand of twee een lidmaatschap kon nemen, voor de periode dat ik vermoedelijk ongeveer hier ben. Er werd ons gevraagd om even te wachten en een dame kwam naar ons toe. Ze begon heel snel te ratelen en liet het allemaal heel goedkoop klinken, tot het bij elkaar opgeteld werd; ik weet het niet meer precies, maar het was over de AUD 200 voor 2 maanden in ieder geval. Dus niet. Ik gaf ook aan dat ik het erg duur vond en ik geloof dat ze vanaf dat moment erg onaardig begon te worden.
Saskia en ik waren beiden erg verbaasd over deze situatie. Hoe dan ook, geen sport die avond en zeker niet bij Zest. Wel zijn we langs een paar andere fitnessclubs in de buurt gegaan en de laatste "Club Fitness" bij het Westlakes Shopping Center leek me wel wat, want daar hadden ze een zwembad, een sauna en een bubbelbad, dus mocht ik al die apparaten niet leuk vinden, dan waren er nog genoeg andere bezigheden waardoor het de moeite waard was. Fitnesscentra hebben mij namelijk nooit zo getrokken, maar ik had besloten het een kans te geven. Er was op dat moment geen manager om een deal mee te sluiten, dus Sas en ik spraken af dat we de volgende avond terug zouden komen.

Op woensdag 24 maart ben ik op de fiets gesprongen en de omgeving gaan verkennen. Saskia woont vrij dichtbij een gigantisch football stadion en daarachter is het grote Westlakes Shopping Center. Dat wist ik te vinden en ook de bibliotheek die daar vlak bij zit. Ik ben er toen ook achter gekomen dat internet gratis is in de bibliotheek, maar je mag dan niet langer dan een uur (officieel, ik heb er ook wel eens langer gezeten) en je bent dan uiteraard gebonden aan de openingstijden en je moet net geluk hebben of er een computer vrij is. Verder is dit natuurlijk een fantastische service en de verbinding is vrij snel, tenminste, dat is mijn ervaring tot nu toe.

Uiteraard wilde ik ook naar het strand fietsen en de zee bekijken. Uiteindelijk kwam ik in de buurt en wilde een duinpad opgaan, maar besloot eerst te vragen of ik dat wel mocht met de fiets. Op de parkeerplaats wat aan het duinpad grenste was een man bezig zijn auto te repareren. Ik liep naar hem toe en hij vroeg of er op het bord stond dat het niet mocht. Uiteraard niet, want anders had ik het niet hoeven vragen aan hem. Hij wist het dus eigenlijk ook niet, en vroeg of ik vakantie had en waar ik vandaan kwam. Aan mijn accent kun je wel horen dat ik geen Australische ben, dus geen vreemde vraag. Ik vertelde hem dat ik vakantie had tot mijn geld op was en dat ik dan wel aan het werk zou moeten en dat dat niet lang meer zou duren. Voor ik het wist bood hij me een baan aan als glazenwasser; ik kon diezelfde middag beginnen. Hmmm....twijfel. Mijn bankrekening was nog niet leeg, dus wat mij betreft werd er die middag nog niet gewerkt. Verder wist ik niet wat ik hiervan moest denken. Ik vroeg wat door en de man die John heette, liet me zijn emmer en wisser zien, die achterin de auto stonden. Ik besloot hem alleen mijn voornaam en mijn mobiele nummer te geven en op maandagochtend zou hij me bellen en zou ik beginnen met mijn carriere als glazenwasser. Je moet alles een keer proberen in het leven, toch ?

Ik fietste het duinpad op en eigenlijk was ik veel te lui om te lopen, dus besloot ik over het strand te fietsen. Dat ging prima, zolang je maar op het wat vochtige harde zand vlak bij het water bleef. Ik moest ook steeds stoppen om mooie schelpen op te rapen. Ik bedacht me dat het misschien wel leuk zou zijn om samen met Saskia een schelpenkunstwerk te maken, die ze aan haar muur kon hangen, want dat ontrbreekt nog wel in haar appartementje; wat persoonlijke dingen aan de muur.

Hoe dan ook was mijn strandfietstocht heerlijk. Het strand is dan ook prachtig, de zee is zo helder en blauw, heel anders dan een wandelingetje langs de Nederlandse stranden, hoewel ik daar al heel blij van kan worden. Dit is dus nog mooier in ieder geval.

's Avonds gingen Saskia en ik terug naar de fitness club en wisten een goede deal te sluiten. Ik betaalde circa AUD 85 voor 2 maanden. Dat is ongeveer hetzelfde als ik een week zou roken hier. Sporten is dus echt goedkoper en gezonder. Saskia besloot ook over te stappen en was in verhouding nog goedkoper uit. Het scheelt haar in ieder geval een hoop geld met de andere sportclub. We hadden spullen bij ons, dus konden meteen de boel uitbroberen. Ietwat lacherig besloten we mee te doen aan Aqua aerobics. Een beetje bewegen in het water dachten we, maar dat viel nog vies tegen en we gebruikten onze spieren echt. Alleen hadden Saskia en ik het halve zwembad nodig als we onze benen moesten strekken, maar verder niets aan de hand. Hierna hebben we het bubbelbad en de sauna uitgeprobeerd. Erg vervelend, zoals je wel begrijpt; het is dat het moest en dat het gezond is, maar anders hadden we er uiteraard geen gebruik van gemaakt. Zucht......echt een verwennerij !

....Later meer......

donderdag, april 15, 2004

SASSATIONEEL AUSTRALIE
Mijn vlucht naar Australie duurde 5 uur, waarvan ik er 3 geslapen heb. Ik had wederom geluk, omdat er naast mij niemand zat en ik dus wat ruimte had om ledematen in het wildeweg te parkeren en dus een beetje slaap te krijgen. Die vliegtuigstoelen zijn redelijk smal en lastig om in te slapen, maar alles went, behalve paprika.
Vrijdag 19 maart om 5.00 u 's morgens landde het vliegtuig in Melbourne. Ik was er. Ik voelde me echt een zombie vanwege het slaapgebrek. Ik ben eerst mijn loodzware bagage gaan halen (een wonder dat ik het zonder boete mee heb gekregen, maar toch en toen besloot ik te bedenken wat ik zou gaan doen, want daar had ik nog niet echt over nagedacht.
Mijn nichtje Saskia, die in Adelaide woont en werkt, wilde me graag op komen halen, maar kreeg absoluut geen vrij van haar werk. Daar baalde ze enorm van, maar ja, wat kan je er aan doen.
Uiteraard wilde ik het liefst eerst Saskia zien. Ik had haar al twee jaar niet meer gezien, alleen contact gehad via e-mail en sporadische telefoontjes. Ik zwierf door het rustige Melbourne Airport (nog maar weinig mensen wakker en weinig zaakjes geopend) en ging informeren wat een ticket kostte naar Adelaide.

Op Denpasar Airport was er een Australier die me geadviseerd had om te vliegen met Virgin Blue, want dat schijnt de goedkoopste te zijn voor binnenlandse vluchten in Australie. Dat bleek inderdaad waar te zijn en dat scheelde zo AUD (Australische Dollar) 50 op een ticket. Een ticket naar Adelaide kostte AUD 115, dat is ongeveer 55 euro. Het was circa 6.00 uur in de ochtend toen ik het ticket kocht en ik had nog een uur om te boarden. Na twee uur vliegen zou ik er zijn en er is een uur tijdverschil tussen Adelaide en Melbourne, dus dan zou het 8:00u 'smorgens zijn in Adelaide. Over land zou het me vermoedelijk een paar dagen kosten om naar Adelaide te gaan en het zou me waarschijnlijk meer kosten. Het schijnt wel een mooie route te zijn, maar ik was zo moe, ik wou gewoon snel naar Saskia. Daarbij moest ik dan ook met mijn bagage zeulen (27 kilo op de weegschaal exclusief handbagage (circa 15 kilo !) !!!! Reken maar uit.). Ik hoefde overigens weer niets bij te betalen voor mijn bagage, echt super veel mazzel als je je bedenkt dat ik maar 20 kilo mag mee sjouwen.

Eindelijk had ik tijd om koffie te halen, dus ging ik naar de eerste de beste Coffeeshop die ik kon vinden. Oh, in Australie kun je daar overigens echt alleen maar koffie kopen en geen drugs, zoals in Nederland.
Duizelig van vermoeidheid bestelde ik een koffie. Of ik een platte witte koffie wilde of een lange zwarte ???
"Flat white coffee or long black ?"
"Never in my life have I heard of white coffee !" flapte ik er uit (ik heb nog nooit van mijn leven gehoord dat er witte koffie bestond). De jongedame achter de toonbank keek me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en precies zo verbaasd stond ik haar ook aan te staren. Het was nog vroeg moet je maar denken.
Ik vroeg dus maar om een zwarte koffie met suiker. Op de een of andere manier is dit goed gekomen, maar ze hebben hier toch wel wat andere namen voor dingen, zo ontdekte ik in eerste instantie met de koffie.
White flat coffee is koffie met gewone melk (ik geloof niet dat ze hier koffiemelk kennen zoals we dat in Nederland hebben) en long black is dus zwart. De short black coffee is zoiets als espresso en dan heb je nog de cappuccino. Daar zijn ze hier goed in; geweldige cappuccino, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Maar goed, ik had koffie, zeer belangrijk en ik kocht een sandwich en wachtte op mijn binnenlandse vlucht naar Adelaide.

De vlucht duurde inderdaad maar twee uur. Naast mij zat een man, onderweg naar een vergadering, van wie ik te weten kwam dat ze in Australie gewoon werken met kilometers en dat ze zowel "feet" kennen als centimeters en dat mobiele telefonie via Telstra het beste bereik zou hebben. Allemaal handig om te weten.
Hij verkocht grondstoffen voor lijm of zoiets, niet helemaal duidelijk wat het precies in hield, maar hij was erg aardig en een goede informatiebron. Verder heb ik genoten van het uitzicht en veel foto's gemaakt.

Precies om 8.00u lokale tijd stond het vliegtuig in Adelaide aan de grond. Ik haalde mijn bagage op (gelukkig hebben ze daar op elk vliegveld van die fijne wagentjes voor), kocht een telefoonkaart en ging op zoek naar een telefoon om Saskia te bellen. Ik ontdekte dat ik alleen het nummer van Schenker, waar Saskia werkt, in mijn agenda had gezet. Dan daar maar heen bellen. Ik kreeg de boodschap dat het nog te vroeg was voor Saskia. Ik vertelde dat ik haar nichtje was en op het vliegveld stond. Of ze me haar mobiele nummer wilden geven. De persoon die ik aan de lijn had wist gelijk waar het over ging blijkbaar en gaf me Saskia's mobiele nummer. Saskia had namelijk al maanden lopen vertellen dat ik zou komen, en was boos geweest dat ze geen vrij had gekregen om me op te halen, dus mijn komst is niet onaangekondigd aan Schenker voorbij gegaan in ieder geval.

Ik belde meteen Saskia en toen ze ontdekte dat ik al in Adelaide was en ik hoorde een keiharde gil uit de telefoon komen. Mijn trommelvliezen waren in lichte shock, maar ik begreep dat dit een uiting van pure blijdschap was. Ik moest blijven waar ik was en Sas zou me meteen op komen halen.

Voor diegenen die het verband niet helemaal snappen; even een korte uitleg. Saskia is een van mijn nichtjes aan mijn vaders kant; 28 lentes, lang, blond en lekker (ha ha, wacht maar tot je de foto's ziet, dan weet je dat ik niet lieg) en bovenal prettig gestoord. Duidelijk familie in ieder geval, kan niet missen. Saskia is twee jaar geleden voor een Working Holiday naar Australie gegaan, maar toen haar jaar om was, had ze nog geen zin om terug te gaan naar Nederland. Ze had ontzettend veel geluk en kreeg een sponsorship bij het bedrijf Schenker, een expeditiebedrijf, waar ze zich in korte tijd heeft opgewerkt tot manager import en daarna manager export. Momenteel een beetje van allebei vanwege te kort aan personeel; druk, druk, druk, dus.
Ze woont in Seaton, een buitenwijk van Adelaide, 5 minuten rijden bij haar werk vandaan.
In 1999 en 2000 woonde en werkte Saskia bij een Callcenter voor Xerox in Ierland waar ze Belgen uit moest leggen hoe hun kopieer-apparaat werkt. In die tijd e-mailden zij en ik enorm veel en verzonnen maffe namen voor elkaar. Zo kwam het dat Saskia werd omgetoverd tot Sassationeel en Ingeborg werd Borigineel. Dus dit geintje bestaat al een paar jaartjes, en is ontworpen door een echte Schot, maar niet ik zelf, maar door mijn nichtje dus. Is misschien wel leuk om te vertellen in de 20 minuten dat ik op het vliegveld van Adelaide op Saskia stond te wachten.

Saskia kwam aangerend en we omhelsden elkaar helemaal blij en gelukkig. Echt gaaf om haar weer te zien !
Mijn bagage ging achterin haar auto en Saskia had besloten dat Schenker toch maar even op haar moest wachten die ochtend en belde ze op om dat door te geven. Ze werkt gigantisch veel over, dus dat gaf haar het privilege om een keer later te komen.

Ze reed met me naar het strand om koffie te drinken. De zee was een waanzinnige aanblik; azuurblauw en helder onder een hel lichtblauwe hemel. Geen wolkje te bekennen. In Nederland moet je meestal zoeken naar een stukje blauw in de lucht. Adembenemend ! Een goed begin.
We dronken cappuccino (njam) bij Evida, een horeca-gelegenheid aan het strand met uitzicht op een smalle pier en de zee. Croissantje erbij; leven als Schot in Aussie. Gewoon omdat Frankrijk nu wat ver weg is en dan moet je toch iets.

Saskia had duidelijk wat moeite met het vinden van Nederlandse woorden en dat vond ik wel grappig om te horen. Stel je voor; een Rotterdams accent (eigenlijk Spijkenisse, maar dat klinkt voor mij hetzelfde) met her en der een Engelse tongval.
Ik op mijn beurt had moeite met het Australische taaltje om me heen, want ik verstond er de helft niet van, ook al ben ik behoorlijk goed in Engels, alles is hier net in een andere tongval en ze zijn er hier niet vies van om heel erg binnensmonds te wauwelen. Begint al te wennen. Articuleren doen ze hier in ieder geval niet echt.

Het was in ieder geval geweldig om Saskia weer te zien en tevens erg onwerkelijk.
Na de cappuccino bracht ze me naar haar appartementje. Een drie kamer appartement met een heerlijk ruime open keuken, twee slaapkamers, badkamertje, en woonkamertje. De extra kamer mag ik als slaapkamer gebruiken en Saskia had hem al helemaal voor me schoongemaakt en er stond al een bed voor me klaar. Ik kon er meteen in.
Saskia woont in het appartement van Tiffany, een poes, en haar zoontje Sunny van 3 maanden. Niet dat je denkt dat de poezen bij Saskia wonen; het is echt andersom.
Ik maakte kennis met ze en het duurde zeker 3 voltallige seconden voor ik geaccepteerd werd en toestemming kreeg om te blijven logeren.

Tiffany was een beetje zielig, want ze was net gesteriliseerd en droeg een kapje om te voorkomen dat ze haar littekens open zou krabben of bijten. Daarbij had ze ook wat uitslag op haar hoofd; vermoedelijk een vlooien-allergie.
Saskia moest naar haar werk en ik wilde dolgraag slapen, dus dat kwam helemaal goed.
Ik heb een beetje mijn spullen uitgezocht en af en aan wat geslapen. Ik heb nog wat geknuffeld met Tiffany, die normaal helemaal niet knuffelig blijkt te zijn, maar op dat moment in ieder geval wel.

Voor die eerste avond had Saskia al grote plannen. Die plannen had ze al gemaakt toen ze wist dat ze me niet op kon komen halen, niet wetende dat ik toch zo snel al in Adelaide aan zou komen. Ze had met vrienden afgesproken om te gaan eten en daarna naar een theatervoorstelling. Toen ze me er enthousiast over vertelde was ik nog in het zombie-stadium en begreep ik het maar half, maar rond 17:00 kwam Saskia thuis en gingen we ons op tutten voor de avond.
We reden Adelaide in. Het viel me op dat het meeste laagbouw is hier en dat is wel erg gaaf moet ik zeggen. Als je omhoog kijkt zie je echt nog lucht in plaats van baksteen of beton, zoals in menig andere grote stad.
Geen idee naar welke straat we liepen, maar in ieder geval gingen we eten bij Bon Giorno's. Dat is een keten hier, waar je betaalbaar uit eten kunt gaan en waar ze echt van alles hebben; pizza's, gewoon vlees met groenten, spaghetti, etcetera. Het rare er aan vond ik dat de manier van bedienen andersom is als in Nederland. Je loopt zelf naar de balie en bestelt en betaalt van te voren wat je wilt hebben. Je neemt je eigen drinken mee naar je tafel en het eten komen ze later brengen.
Verder is alles ontzettend Westers en kun je alles aan eten bestellen wat je maar wilt, wellicht nog wel meer variatie als in Nederland. Was weer even een cultuurshock na Bali, waar ze genoeg Westerse invloeden hebben, maar toch ook echt hun eigen uitgesproken cultuur.

Saskia en ik waren de eersten bij Bon Giorno's, maar al snel maakte ik kennis met Celeste, een vriendin van Saskia. Celeste bleek een hele hartelijke en vrolijke jonge vrouw, stammend uit een Duitse familie, maar geboren en getogen in Australie. Vervolgens maakte ik kennis met Irina, een ex-collega van Saskia bij Schenker, die uit de Oekraine kwam. Ze leek me erg aardig, maar ze was erg op zichzelf, dus ik heb niet echt veel met haar gesproken.
Daarnaast waren er ook Brandon en Ellie, een echtpaar (of als ze niet getrouwd zijn een stel) en dat zijn klimvrienden van Saskia. Saskia is knettergek op rotsklimmen, even ter info.
Dit was het gezelschap waar ik mee ging eten. Ik koos voor de kip met avocado. Hier zat ook een enorme plak aardappel en een al even groot stuk pompoen bij. Errug lekker ! Uiteraard heb ik dit vrolijk weggespoeld met een Australisch rood wijntje. Saskia weet veel van wijn (ze exporteert onder andere wijn) en wist een goede keuze aan te raden. De wijn is hier niet verkeerd, ofwel heerlijk, maar de druiven zijn dan ook veelal uit Europa gejat. Een Autralische Cabernet Sauvignon is niets vreemds.

Na een heerlijke maaltijd gingen we met zijn allen, behalve Irina die ons verliet, naar het theater annex cafe de Weimar Room, midden in de rosse buurt van Adelaide, als ik Saskia mag geloven (mij was het echt ontgaan). Er zou die avond een optreden zijn van de groep "Berlin Cabaret". Dit waren Australiers die Duitsers nadeden, werd me uitgelegd. Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten en ook begon ik al weer een zombie-gevoel te krijgen, omdat ik echt nog niet genoeg slaap had gehad; ofwel jetlag. Het was dan ook de vraag hoe lang ik dit hele festijn vol zou houden.
Ik maakte kennis met Fiona, ook een vriendin van Saskia. Fiona had ook buitenlands bezoek; twee vriendinnen van haar uit Cambridge met wie ze kamers had gedeeld in de tijd dat ze daar studeerde. Het was een internationaal gezelschap dus. De namen van die twee meiden uit Cambridge weet ik echt niet meer, maar ze waren wel ontzettend gezellig en interessant om mee te praten.
Verder was er nog Ilus, een lange vrouw van achter in de 40, die ook nog een paar gasten had. Saskia is niet gek op haar, vind haar een beetje een roddeltype. Ik ken haar uiteraard niet, maar wat me opviel was dat ze er uitzag als een Francaise, qua trekken en met haar korte grijze kapsel. Ze had zo uit een film van Louis de Funet kunnen wandelen.
De Weimar Room bestond uit een zaal met wijnrode fluwelen stoelen en tafeltjes voor een klein podium. Op de begane grond was een kleine bar en op een half hoog balkon was een wat grotere bar.

De voorstelling begon. Het gezelschap bestond uit een kleine band, bestaande uit een pianist, een bassist en een drummer. De artiesten waren vier vrouwen en een man. Eén van de vrouwen droeg een legerkostuum en de andere drie waren verkleed als hoertjes. Ze speelden Duitsers in de periode rond de tweede wereld oorlog en ze zongen lekkere Jazz muziek met een Duitse tongval er in natuurlijk. Het was geacteerd en ik als Europeaan had een beter accent kunnen nadoen, maar het kwam wel over en was bovenal erg grappig. De zang was heel helder. Ze zongen dus mooi en wisten het publiek te entertainen. Ik heb tenminste echt momenten gehad dat ik buikpijn had van het lachen. Er zaten dan ook, zoals verwacht, wat autenthieke behoorlijk grove Hitler-grappen tussen, desalniettemin erg goed !

Eén van de zangeressen kwam na een liedje nog even op mijn schoot zitten, omdat ze wel eens een vrouw wilde proberen, zoals ze zei. Hoorde allemaal bij de act uiteraard. Vervolgens herkende ze Saskia, die er al een keer eerder was geweest, en daarna groette ze haar iedere keer als ze langs kwam. Saskia was wel haar lievelingetje en dat vond ik wel stoer. Sas moest er erg om lachen.
Verder had ik echt keihard koffie nodig om wakker te blijven. Het was oploskoffie, maar beter dan niets.
Het kostte me moeite, maar ik heb het toch tot het einde van het optreden, rond 23:00 u vol weten te houden en het was zeer zeker de moeite waard. Echt een hele gezellige avond gehad. Mijn tijdsbesef was wel helemaal door elkaar gegooid, maar goed. MIjn eerste dag in Australie was in ieder geval sensationeel en Sassationeel.

Saskia ging de volgende ochtend klimmen, samen met Brandon en Ellie. Ik was gevraagd om ook mee te gaan, maar dat leek me een beetje te veel van het goede met een jetlag en ik koos voor uitslapen.
Toen Saskia weer terug kwam wilden we boodschappen gaan halen, maar kwamen uiteindelijk niet veel verder dan de K-Mart in het Westlakes Shopping Center, erg dichtbij Saskia's huis.
K-Mart is een goedkope zeer goed gesorteerde Blokker met kleding en zelfs wat etenswaren.
Saskia kocht een strijkplank (ze heeft hem nog niet gebruikt, maar ik al wel) en een strijkijzer en nog wat meer huishoudelijke artikelen die nog ontbraken in haar uitzet. Ook een beetje fun-shoppen en we hebben leuke sieraden voor elkaar gekocht. In ieder geval was het erg lollig.

Op zondag 21 maart wilden Saskia en ik gaan ontbijten aan het strand, maar tegen de tijd dat we uit bed waren en het strand hadden bereikt (nog geen tien minuten rijden bij Saskia vandaan; je ruikt de zee in haar straat) was het al lunch-tijd. Het werd dus een lunch. Na een kleine speurtocht gingen we toch maar weer naar Evida, waar we vrijdagochtend ook hadden gezeten. Hierna maakten we een korte strandwandeling en ik was helemaal weg van alle schelpjes. Ik ging weer 25 jaar terug, was weer klein en huppelend, schelpjes zoeken. Ik wist Saskia een beetje aan te steken. Tot nu toe fantastisch weer overigens; rond de 28 graden, wat opmerkelijk warm schijnt te zijn voor de tijd van het jaar hier.

We moesten echter nog boodschappen doen en zijn dus maar kort op het strand gebleven en zijn daarna naar Coles (zoiets als de Appie Heijn) gegaan, alwaar ik uiteraard mijn ogen uitkeek. Spannend al die vreemde produkten, bovenal zeer groot, zo'n supermarktje; 16 ellenlange rijen met etenswaar en andere huishoudelijke produkten. Omdat Saskia zoveel over werkt, kookte ze amper voor zichzelf en haalde vaak waqt te eten. Dat is hier overigens niet zo duur en goed te doen heb ik al ontdekt, dus ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar nu ik er was diende er gekookt te worden. Saskia had me al verwend met zelf gemaakte gerechten uit de koelkast en vriezer; een ovenschotel met peen en ui en bami, maar de voorraad was zo'n beetje wel op, dus we overlegden enthousiast wat we wilden eten. Omdat zoveel ons lekker leek, viel het nog niet mee om een keuze te maken en hadden we veel te veel gekocht. Is uiteindelijk wel opgegaan hoor, maar we hadden boodschappen voor meer dan een week. Honger lijden was dus geen optie.

So far so good; het eerste weekend. Meer avonturen volgen snel !





woensdag, april 07, 2004

MEER FOTO's !

Er staan veel meer Balifoto's op de link. Na de pasen komen de Australie-avonturen.

PRETTIGE PAASDAGEN !

maandag, april 05, 2004

BEYE BEYE BALI is bijgewerkt. Eerste avonturen in Australië volgen snel !

vrijdag, april 02, 2004

FOTO'S !!!

Ik heb de eerste foto's online gekregen. Het was dus kiezen. Of verder schrijven, of foto's uploaden. Eerst alvast wat foto's dus, maar dat is ook smullen. Woord en beeld.
Misschien kan mijn privé editor er een linkje van maken genaamd; Foto's Ingeborg Bali ofzo iets.
Bekijk ze op: KLIK HIER VOOR FOTO'S BALI of in de balk hiernaast bij links.

http://edwinp.homelinux.org/gallery/album04

Of later voor alle foto's op:

http://edwinp.homelinux.org/gallery/boriginal

Als je op een thumbnail klikt verschijnt de foto vergroot in beeld.

Later meer nieuws, moet allemaal spannende dingen gaan doen nu.

Kus X