Baby, You Can Drive My Car !


Ik heb een auto ! Om jullie een beeld te geven van mijn nieuwe droom op wielen, hier een foto:



Oké, als je droomt, droom dan exorbitant ! Deze is helaas niet in mijn bezit, maar ik heb wel degelijk een auto gekocht. Op zaterdag 6 november heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben naar een auto-markt gegaan met het plan een goedkope bak te kopen. De backpackersdroom: dat is motorisch fantastisch, maar de buitenkant ziet er niet uit, wat betekent dat ze er nooit veel voor kunnen vragen. Nu weet ik uiteraard niet al te veel van auto's, afgezien hoe je er in moet rijden (doorgaans), dus toen ik de enige betaalbare auto zag die er nog op de markt was, besloot ik deze onafhankelijk te laten testen voor ik hem kocht. Een stelletje uit Tsjechië wilde de auto zo snel mogelijk verkopen omdat ze het land gingen verlaten. Ze verzekerden me dat het autootje prima reed. Ik heb uiteraard een proefritje gemaakt en uit de test bleek ook dat hij in prima staat verkeerde, dus heb ik hem gekocht voor 700 dollar (= circa 350 euro). Het stelletje vertelde me nog dat de auto van het mannelijk geslacht is en een naam heeft: Barik.
Dus dat heb ik zo maar gelaten. Nou, hier is ie dan echt ! Mijn nieuwe Boyfriend Barik:



Het is een Subaru Justy uit 1985 (lekker jong ding hè ?) met 4 wiel aandrijving. Deze foto kwam het dichtst in de buurt, hoewel mijn Barik een 5-deurs is. (Blijft een schattig klein wagentje !). Hij is NIET grijs, maar donker zilver ! (Ik haat grijs, zoals velen bekend, maar dat je het even weet; don-ker zil-ver dus). Verder heeft ie een rode streep rondom (de rode draad in zijn leven is dus geheel zichtbaar). Hij heeft een paar roestplekjes, maar dat geeft hem karakter. Ziet er eigenlijk best goed uit. Een knap kereltje dus en hij rijdt lekker. Richting het hoogtepunt (van een heuvel) wil hij nog wel eens wat aan de trage kant zijn, maar ik hou wel van een beetje spanning.

Ik heb de auto nodig om te kunnen werken, want zonder auto maakten ze het mij verrekte moeilijk om aan een baan te komen, dus besloot ik de gok te wagen. Afgelopen maandag, de 8e, ben ik uit Auckland ontsnapt en ging naar Pauanui [pawanoewie] voor een sollicitatiegesprek in het Mercure Grand Puka Resort aan het Pauanui Beach. Dit gesprek was eigenlijk meer een rondleiding door de het restaurant van het hotel, wat verder opgebouwd is uit chalets midden in een bosrijke omgeving, 5 minuten bij een schitterend strand vandaan. Ik zag het wel zitten, nu hun nog. De restaurantmanager, Stefan genaamd, moest wel contact opnemen met mijn vorige werkgever en een oké krijgen van zijn baas, dus ik moest tot donderdag op uitsluitsel wachten. Ik had een aantal andere opties, ook allemaal hoereca, maar dit leek mij het leukste en de beste deal, gezien de prachtige locatie en goedkope accomodatie die geboden word. Nu dus maar afwachten...

Ik heb me niet verveeld. Ik ben naar Whangamata [Fangamatà] gegaan en heb daar op een camping gelogeerd. Dit was een plaatsje op een half uur rij afstand van Pauanui vandaan, met ook weer een schitterend strand. Na eenmaal ontsnapt te zijn uit Auckland zie ik pas wat een prachtig land Nieuw Zeeland is !
Op woensdag heb ik op het strand een zeeleeuw-achtig wezen getroffen. Hij lag op het zand en was erg vermoeid en had twee halve maanvormige wonden in zijn vacht. Later mocht ik ontdekken dat het een zeeluipaard betrof. Het dier wilde uitrusten. Het was een bijzondere ervaring, want ik had nog nooit een zeeluipaard in het echt gezien. Ik heb hem Simon genoemd. Ik bedoel; hij en ik daar op het strand, dat schept een band natuurlijk !
En als je dat koppie zag, dan moest je wel verliefd op hem worden. Toch is het helaas niets geworden tussen ons...



Zeeluipaard


Later hebben ze nog een hek van gespannen touw om Simon heen gezet zodat de mensen hem met rust zouden laten en dat leek wel te werken, want hij lag rustig te slapen. Ik ben diverse keren terug gegaan om even te kijken hoe het Simon ging. De volgende ochtend was hij weer vertrokken. Hopelijk goed uitgerust en bijgekomen.

Op donderdagmiddag om vier uur kreeg ik het verlossende telefoontje: ik ben aangenomen.
IK HEB EEN BAAN ! YEEEEHAAAAA !
Eindelijk ! Na vier weken koortsachtig zoeken en proberen is dit wel een gigantische opluchting. Eens te meer omdat ik nu uiteraard totaal blut ben en hoopte dat ik niet meteen weer afscheid hoefde te nemen van Barik. Het was een gok, maar het is goedgekomen. Moet ik eerlijk bekennen dat ik op mijn intuïtie ben afgegaan, ook al is dat best eng, het bewijst maar weer dat het nog steeds goed werkt dat 6e zintuig. Oh, nog even voor alle duidelijkheid; ik ga daar uiteraard werken als serveerster.

Afgelopen vrijdag ging ik naar het Mercure Grand Puka Resort en heb daar nu een kamer in het personeels chalet, wat "Bush Haven" heet (betekent: schuilplaats in de wildernis/struiken, niet te verwarren met die vervelende Amerikaanse president). De kamer is best groot, maar nog wat kaal. Daar ga ik uiteraard verandering in brengen. Ik heb een groot tekenblok gekregen van een backpacker in Auckland die het niet meer kwijt kon en ik heb verf en aangezien er verder geen TV is of ander vermaak, ga ik gewoon fijn kleuren op mijn vrije avonden om mijn kamer op te vrolijken. Verder kan Bush Haven wel een sopje gebruiken, maar buiten dat is het een goede verblijfplaats, lekker beschut in de bossen omringd met veel bomen en schitterende reuzachtige varens. Dit zijn zilvervarens of ook wel ponga's genaamd. Het lijken soms net palmbomen.
Het restaurant is ook erg mooi met hoge rieten stoelen en damasten tafelkleden en uitzicht op het strand en een deel van het dorp. Maar ga zelf maar een kijkje nemen op de website:
http://www.pukapark.co.nz/

Tot nu toe zijn mijn collega's erg aardig. De chefkok blijkt trouwens ook een Nederlander te zijn; je komt ze ook overal tegen ! Het werk is veel relaxter dan in Port Hedland. Dus je kunt hier de gasten nog lekker vertroetelen en daar komt de leuke kant van de hoereca dan weer om de hoek kijken. Nee, is geen typefout. Ik noem de Horeca al jaren Hoereca, aangezien je in dat beroep ook je lichaam verhuurt om anderen te plezieren, vond ik dat wel passend. En er zit nog een langer verhaal aan vast, maar dat ga ik jullie nu niet uit de doeken doen.

Nu goed, ik heb al twee dagen gewerkt, dus allemaal nog vers en nieuw. Het goede nieuws is dat het internet voor het personeel gratis is, maar er geldt wel een beetje een tijdsbeperking, dus ik kan niet hele dagen achter de computer kruipen (moet ook nog werken tussendoor), maar hoop wel wat verhalen in te halen in mijn vrije tijd als het donker is of regent. Het is hier verder namelijk veel te mooi om veel binnen te gaan zitten. En bij jullie is het winter, maar hier is het lente ! Het wordt ook al wat warmer. Ik heb al een paar dagen van rond de dertig graden meegemaakt en verder komt het overdag doorgaans niet meer onder de 21 graden. Even om te pesten, terwijl jullie je alweer naar de Hema haasten voor nieuwe sjaals en handschoenen. Woehaha ! Ik ga hier lekker shoppen voor een nieuwe bikini !

Genoeg leedvermaak !
Tot later !

Er was er één jarig



Gisteren op 1 november was ik jarig. Ik wil iedereen graag bedanken voor de geweldige reacties via deze site, via e-mail, via http://www.heldennet.nl, via mijn voicemail (Saskia kan erg mooi zingen !) en via SMS. Het is een fijn gevoel dat er aan me gedacht wordt.
Blijkbaar moet ik over mijn leeftijd gaan liegen nu, dus ik zeg hier lekker niets.
Ik heb het een beetje eerder gevierd; op 31 oktober, toen er hier in Auckland het Diwali Festival was. Diwali is het Indiase feest van het licht wat eigenlijk pas op 12 november is, maar dit festival was ter ere hiervan.
Het festival was hier in de straat; Queen street, want ik zit namelijk midden in het centrum en er waren kraampjes met Indiaas eten, veel mensen in schitterende Indiase klederdracht, diverse podia, buiten en in het stadhuis, met dansuitvoeringen die je gratis kon bezoeken. Ik ben naar de finale gegaan van een danswedstrijd en daar zag je Indiase traditie in een modern jasje gestoken en dat swingde de pan uit. Het was moeilijk om stil te zitten. Ik was samen met drie andere backpackers uit mijn hostel; drie Duitse jongeren; Jan (24), Daniella (18) en Sandra (20). Ik had ze mee op sleeptouw genomen met de belofte dat we op straat gingen dansen. Ik heb ook nog een henna tattoeage op mijn arm laten zetten en nog een tubetje hennapasta erbij gebietst, dan kan ik nog een beetje spelen op andere lichaamsdelen. (Niet gelijk het ergste denken ja ! Ik bedoel handen, voeten, enkels, dat soort plekjes) Het dansen op straat zou om 18:00 beginnen, maar de menigte was op dat moment nog niet enthousiast of nog niet dronken genoeg, wie zal het zeggen. Nadat zowel Daniella en ik ons hadden laten tatoeeren en we weer naar de straat op gingen, was het dansen dan eindelijk gestart. Het was rond half negen. Sandra besloot terug naar het hostel te gaan om haar tas te pakken, want ze zou de volgende ochtend vertrekken naar Australie. Jan zag het dansen niet zo zitten, dus bleven Daniella en ik over en hebben daar bijna twee uur staan dansen tot de muziek helaas stopte.



Op het podium voor ons werd er Indiase muziek gespeeld met opzwepende drums en er waren diverse dansgroepen die kwamen optreden, wat de sfeer nog swingender maakte. Rond tien uur begonnen ze met een groot vuurwerk, dus wist ik niet meer waar ik kijken moest; op het podium, naar het dansen of erboven naar het vuurwerk; allebei even opwindend om te zien.
Echt helemaal te gek dus. Nu wil ik uiteraard ook een keer naar India in mijn leven en meer over deze cultuur te weten komen. Ze weten in ieder geval wel hoe ze een feestje moeten vieren.
Vooral leuk dat ze dat allemaal speciaal ter ere van mijn verjaardag deden natuurlijk...

Na het gezellige en bruisende Diwali Festival, zetten Jan, Sandra, Daniella en ik het feestje met zijn vieren voort, waarbij ze om twaalf uur 's nachts "Happy Birthday" voor me gezongen hebben. Ik moest erg lachen, maar voelde het alsof ik net mijn verjaardag al gevierd had.

Op mijn verjaardag zelf ben ik met Daniella samen op banenjacht gegaan en we zijn bij een uitzendbureau voor de horeca terecht gekomen, waar ik woensdag weer contact mee op moet nemen en daarna hebben we samen koffie gedronken met taart (carrotcake) ter ere van mijn verjaardag uiteraard. Verder heb ik 's avonds een filmpje gekeken in de hostel, dus niets bijzonders, een beetje saai zelfs, dus de reacties via de digitale weg waren hartverwarmend !

Later meer nieuws; ik ben nog steeds op banenjacht en in afwachting van de reacties van een aantal bedrijven, dus ik blijf maar positief en goede hoop houden, hoewel de paniek zo af en toe ook al om de hoek komt kijken, maar goed. Ik geef de moed niet op. Duimen met zijn allen !
De volgende blog ga ik weer terug in de tijd, want ik heb nog wat sappige anekdotes in te halen.

Liefs Ingeborg