BORIGINAL DOWN UNDER

De hilarische avonturen van Ingeborg Down Under

tiki comes into the world
Lilypie Baby Ticker

zondag, februari 20, 2005

Tikibuik


Zoals jullie zien, zit Tiki er graag ruim bij, want de beentjes moeten goed spartelen, het duimpje moet goed in de mond kunnen en bovenal..plaats genoeg hebben voor de mooiste glimlach.

Wees gewaarschuwd:
Tiki arriveert op 4 maart in Nederland om 11:05 op Schiphol, nog steeds in mama's buik uiteraard !

zondag, februari 13, 2005

Bye Bye Puka Park !

Vandaag was mijn laatste werkdag in Puka Park, dus een een extra lange blog, nu het internet nog gratis is. Ga er voor zitten, zet koffie, of neem een pilsje en lees je zot !

Vandaag dus voor de laatste keer om 6.00 op (voorlopig dan), voor het laatst dat stompzinnige ontbijtbuffet opzetten, voor het laatst mijn collega's zien (snik). Het werk zal ik echt niet missen hier, had er met regelmaat een hekel aan, maar mijn collega's wel. Althans, de meesten. Net een familie, omdat je hier in zo'n klein rotplaatsje zit, met veel toerisme.

Nu heb ik in de afgelopen drie maanden veel gewerkt en weinig verdiend. Het salaris is hier echt bedroevend, maar er zat accomodatie bij voor een klein prijsje en dat scheelt dan weer een berg. Ik heb wat kunnen sparen, hoewel veel spaarcentjes weer op gingen aan zwangerschapskleding en doktersrekeningen voor Tiki, plus ook een beetje voor benzine en nieuwe banden voor Barik (mijn vriendje op vier wielen).

Ik had elke week twee dagen vrij en van te voren had ik het plan om in die "weekenden" het hele noordereiland van Nieuw Zeeland te verkennen. Wilde plannen, maar daar kwam weinig van terecht. Onervaren als ik ben met zwangerschap, wist ik niet hoezeer het me uit zou putten, dus veelal sliep ik met twee vrije dagen; was echt hondsmoe. Uiteraard ben ik wel dagjes en middagjes weg geweest. Soms gewoon even naar het prachtige strand van Pauanui, wat ik vanuit de lounge in het hotel kon zien als ik moest werken. Ik heb er niet gezwommen omdat het water voor mij steeds te koud was, maar wel op mijn zij liggen zonnebaden met factor 30 zonnebrandcrème. In Nederland gebruikte ik het niet eens, alleen in het begin van de zomer, factor 8, want ik verbrand niet zo snel en word makkelijk bruin, maar hier heb je het echt nodig.

Nu weet ik de exacte data van alles niet meer, maar dat komt wel weer terug met de foto's later. Ik ben zo onder andere een dagje naar Hahei gegaan (vorig jaar, december ergens), naar Hot Water Beach. Op dit strand is een natuurlijke heet waterbron. Mensen graven kuilen en hebben dan een natuurlijk warm bad bij laag tij. Ik was op pad met Steve, een collega van me. Een hele vrolijke jongeman, 26 (nu net 27 geworden) met een heel prettig karakter. Hij komt uit Engeland en is hier een jaar aan het rondtrekken. Veel personeel hier zijn backpackers overigens, weinig echte "Kiwi's".
Hoe dan ook, we hadden beiden op dezelfde dag vrij en het was erg gezellig samen wat rond te toeren. We gingen eerst naar het plaatsje Whitianga, waar we koffie dronken en daarna dus naar Hahei, waar je zelfs schepjes kon huren in het strandpaviljoen om je eigen hete bad in het zand te graven. Aangezien het regende besloten wij het schepje te laten voor wat het was en gewoon even een kijkje te gaan nemen. Het wemelde van de mensen in de 5 kuilen rond de bron en toen Steve en ik even pootje baadden in een van de kuilen werden we al boos aangekeken. In onze fantasie werden we al aangevallen met schepjes; daar waren ze dus voor; niet om een kuil te graven, maar ter zelfbescherming ! Aangezien Steve en ik onze tenen bijna hadden verbrand en de sfeer niet echt gemoedelijk bleek, hielden we het gauw voor gezien. Het blijkt dat het water direct bij de bron ongeveer 60 graden is ! Vandaar de bijna gekookte pootjes. Toch was het erg boeiend en bijzonder om te zien.


Hot Water Beach bij Hahei op een zonnige dag

Hierna zijn Steve en ik verder gereden naar Cathedral Cove, ook daar vlak in de buurt. De wandeling naar de echte "cove" was ongeveer een half uur, de heuvels af. Het was nog steeds regenachtig, maar Steve en ik besloten nu we daar eenmaal waren, dat we het moesten zien ook.
De cove is een natuurlijke tunnel in de rotsen en de plek is zo idyllisch, dat er ook vele bruidsparen heen gaan om te trouwen of voor mooie foto's.


Oké, toen Steve en ik er waren was het wat grauw weer, maar nog steeds prachtig ! Eenmaal beneden aangekomen hebben we een half uur op de rotsen gezeten om van het uitzicht en de zeemeeuwen te genieten. Echt zeer de moeite waard.

Verder heb ik kleine tripjes gemaakt naar Whangamata, waar mijn avontuur in de coromandel begonnen was en naar Thames, een wat grotere plaats. Dit was voornamelijk voor boodschappen of om even weg te zijn uit Pauanui. Toen mijn buik alsmaar groter werd paste ik mijn kleren uiteraard niet meer, maar hier in de omgeving kun je nergens zwangerschapskleding kopen, je moet daarvoor naar een grotere stad. Nu had ik Auckland wel gezien, dus ben ik hiervoor tussen kerst en Oud en Nieuw naar de stad Hamilton gegaan, ongeveer twee uur rijden bij Pauanui vandaan. Alles was in de uitverkoop dus het was het ritje waard. Hamilton is op zich niet veel bijzonders, gewoon weer een stad, maar het was wel lekker om er eens even uit te zijn. Vooral de rit erheen vond ik erg mooi, door het prachtige groene heuvelachtige landschap van Nieuw Zeeland.

Nu had ik zoveel gewerkt dat ik echt behoefte kreeg aan een echt uitje. Op 18 januari moest ik voor mijn tweede echo naar Hamilton en ik dacht er een bezoekje aan Rotorua achteraan te plakken. De echo was dan ook een beetje een teleurstelling omdat ik 170 dollar moest betalen voor 10 minuten, terwijl ik voor een half uur geboekt stond en dat na twee uur rijden. De verpleegster was niet aardig en reageerde ongeduldig op mijn vragen als toekomstige mama. Ik herkende maar weinig op het scherm. Ik was dus best boos en overstuur na deze ervaring. Wat wel mooi was is dat ik hartslag van Tiki heb gehoord.

Ik ben daarna wat door het centrum gaan slenteren, heb Hollandse dropjes gevonden en ben verder gereden naar Rotorua. Daar reed ik langs een park waar ik stoom zag, dus ben gestopt om te kijken wat dit moest voorstellen. Rotorua staat bekend om de thermische activiteit en ook vulkanische activiteit, dus je hebt er geisers, kokende meren, etcetera.
Daar vond ik mijn eerste kokende meer. Het is onvoorstelbaar ! Ik heb nog nooit zoiets mafs gezien. Ik liep op mijn sandalen over een loopbrug en voelde de stoom tussen mijn tenen. Mijn teleurstelling van eerder die dag was absoluut weggeëbt. Ik heb wat rond dat kokende meer gewandeld, wat overigens niet dieper was dan 3o centimeter en genoten van het fenomeen.

Hierna werd het toch echt tijd om accomodatie voor de nacht te vinden, het was al tegen achten en ik had ook honger. Als je zwanger bent heb je niet meer gewoon trek, nee, dan doe je een moord voor voedsel. Raar maar waar. Backpackershostel nummer drie bleek nog ruimte te hebben en het was in het centrum van Rotorua, een gemoedelijk dorpje eerder dan een stad.
De backpackers hostel heette Cactus Jack's.



De eigenaar vroeg mij met hoeveel personen ik was; dus ik zei dat ik alleen was, afgezien van Tiki, die zich verstopte in mijn buik. Hij gaf me een kamer voor mezelf alleen voor dezelfde prijs als een slaapzaal. Dat was erg lief en waardeerde ik enorm. De hostel was erg leuk opgezet. Overal waren muurschilderingen en schilderingen, er was een warm bubbelbad en de kamers lagen rondom een binnenpleintje. De deuren waren allemaal beschilderd, alsof je in een Wild West dorpje terecht was gekomen. Sommige deuren hadden saloondeuren er op geschilderd, andere een paardenhoofd, alsof het de stal was. Mijn kamer moest van buiten de kapsalon voorstellen. Het was een knusse schone kamer. Ik vond dat hostel echt lollig; kan het iedereen aanraden. Niet duur en heel erg gezellig. Voor geïnteresseerden, kijk op de website : http://www.rotoruanz.com/accommodation/accomm_detail.asp?ID=283

Gelukkig maakte ik al snel contact en babbelde met een paar Duitse meisjes terwijl ik mijn afhaal-chinese Foe Yong Hai zat te eten. Niet helemaal hetzelfde zoals ik in Nederland van de Chinees gewend ben, maar ook erg lekker.

De volgende ochtend, 19 januari stond ik vroeg op, 8 uur, en ik ging eens bekijken wat er allemaal te doen viel daar in Rotorua. Erg veel dus en het was moeilijk kiezen, want ik kon zeker niet alles zien in een dag. Ik besloot naar een natuurpark te gaan, zo'n 20 minuten rijden bij Rotorua vandaan. Het natuurpark heet Wai-O-Tapu.
Ik hoorde dat daar om tien uur een geiser zou spuiten, dus ik wilde wel op tijd zijn om dat te zien. Het was uiteraard een toeristische happening, waar mensen elkaar zowat omver duwden om een foto van het schouwspel te bemachtigen. Ik ontdekte dat de geiser bleef spuiten toen de grote drommen schapen het voor gezien hielden, dus nadat de meesten weg waren, bleven ik en een handvol andere slimmeriken nog even in alle rust van dit natuurwonder genieten. De geiser spuit tot drie meter hoog. Ik heb er op mijn camera een filmpje van gemaakt, wat ik jullie nu helaas niet kan laten zien, maar een foto heb ik wel kunnen vinden:



Lady Knox Geiser

Hierna ben ik het park ingegaan. Er waren wandelroutes langs vulkanische meren, sommige met ernstig giftige kleurtjes en de langste wandeling zou 75 minuten in beslag nemen. Ik vroeg een van de suppoosten of het te zwaar zou zijn voor mij, in zwangere toestand en zij dacht van wel.
Maar ik vond van niet, ben uiteraard eigenwijs toch alles gaan bekijken en heb er gewoon ietsje langer over gedaan, want ik heb onderweg een kwartiertje uitgerust. Het was prachtig !
Ik heb erg genoten van deze natuurpracht. Onderstaand een paar foto's van wat ik allemaal heb mogen bewonderen.

Het champagne meer


Meer: "schilderspalet"


Wai-O-Tapu vanuit de lucht gezien :


Zo hoog ben ik uiteraard niet geweest, maar het geeft en goed beeld van het gebied. De wandeling ging rondom deze meren en was niet meer dan 3 of 4 kilometer (uiteraard niet plat zoals in Nederland, maar bergje op, bergje af) . Echt prachtig !
Meer weten ? Kijk op de website: http://www.geyserland.co.nz/

Ik was de halve dag zoet daar. Daarna had ik dus nog wat tijd over en ben naar een warm zwembad gegaan, vlabij Wai-O-Tapu, met een natuurlijke heetwaterbron. Er was een bad bij wat 37 graden was, waar ik dus in mocht. Je mag niet in te heet water als je zwanger bent en al mocht je dat, dat wil je niet, geloof me. Dit was heerlijk ontspannend overigens, maar ik hield het per keer niet langer dan 10 tot 15 minuten uit. Het was wel heerlijk. Daarna moest ik weer terug gaan rijden richting Pauanaui, want dat zou zeker drie uur rijden zijn. Een prachtige rit overigens, voor het deel dat het licht was, dus nog veel te ontdekken in dit land.

De week erna, ik meen op 27 januari, ongeveer in ieder geval, ben ik dagje met collega's naar de Bay of Islands gegaan, vlakbij Kawakawabay. Dit is een beroemd deel van het Noord eiland omdat het zo mooi is. Dit is weer meer richting Auckland. Het was inderdaad mooi. Het was alleen een ellenlange rit; 2 en een half uur, waarna we 2 uur zijn gebleven en weer het hele stuk terug. Enfin, we hadden vroeger moeten vertrekken uiteraard. Ik was op pad met:
Claudia, de dessert kokkin uit Duitsland. Een schat van een meid !
Steve, al eerder genoemd.
Corinne, een serveerster, net nieuw, dus ken haar nog niet zo goed, maar heel aardig, ook uit Duitsland.
En Simone; ook al uit Duitsland en zij is een paar weken mijn kamergenoot geweest. Zij is een lieverd, vrolijk en met een hart van goud.


Enfin, het was erg mooi en op de terugweg zijn we nog gezellig met zijn allen uit eten gegaan bij een Indiaas restuarantje in Thames.

Vrijdag 4 februari en zaterdag 5 februari had ik weer twee dagen vrij en wilde graag nog een keer naar Rotorua. Simone had dezelfde dagen vrij en wilde graag een auto gaan kopen, dus combineerden we dat: eerst naar Hamilton op autojadcht, daarna door naar Rotorua. Tenminste, dat dacht ik. Nu was er de dinsdag ervoor, op 1 februari, een naar ongeluk gebeurd. John, de sous-chef had een auto ongeluk gehad onderweg naar het werk. Het is nogal een bochtig weggetje door de bergen naar Pauanui en net na een bocht stond een auto vrijwel stil vanwege een koe midden op de weg en John wilde de andere auto niet aanrijden, dus reed de weg af. Hij heeft een gebroken sleutelbeen, gebroken kaak, gebroken ribben, heel erg blauw oog, een gebroken arm en dat was het wel zo'n beetje. Maar hij leeft nog. Heel Puka was geschokt en bezorgd, want hij is geliefd; meestal vrolijk en zingt graag. Hij kan ook erg goed gitaar spelen. Omdat John naar Hamilton was overgebracht om geopereerd te worden, leek het me wel leuk om hem even op te zoeken en ik vertelde alle collega's dat als ze een kaartje of spullen voor hem mee wilden geven, dan zouden wij ervoor zorgen dat het bij John terecht kwam.

Nu stuurde Simone me donderdagnacht een SMS-je dat ze toch maar niet mee ging. Ik was hier erg boos over, want dat had ze ook wel eerder kunnen bedenken. Omdat ik had beloofd John op te zoeken en al schone kleren, een walkman, geld en dat soort zaken voor hem mee kreeg, ben ik dan toch maar alleen naar Hamilton gegaan. Laat in de middag arriveerde ik in het ziekenhuis, na veel Hollandse dropjes aangeschaft te hebben (had ook wat op bestelling voor een zwaar verslaafde collega uit Denemarken; zij moest dubbel zoute dropjes hebben.).
John was blij een bekend gezicht te zien, ook al was ik het dan, natuurlijk niet iemand die hij al jarenlang kent. Hij had net te horen gekregen dat hij uit het ziekenhuis ontslagen werd voor het weekend. De hele week hadden ze geen reet uitgespookt; dus niks geopereerd, geen CT scan om te kijken of zijn ribben gebroken waren, maar wel moest hij elke dag "nuchter" zijn voor operaties die niet doorgingen. De boel werd gesust met pijnbestrijding. Hij zag er niet goed uit, maar maakte nog steeds grapjes, wat op zich een goed teken was. Nu kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om gedag te zeggen en door te tuffen naar Rotorua en dat dan iemand anders de volgende dag twee uur heen en twee uur terug moest rijden om John op te pikken terwijl ik daar al was. Dus ik bood hem aan om hem thuis te brengen; Rotorua liep niet weg. Daar heb ik hem een enorm plezier mee gedaan, en ach het regende toch, dus. Toen mijn kamergenoot Alice vroeg waarom ik weer thuis was zei ik dat mijn tandenborstel vergeten was. Was ook zo ! Tja, zonder tandenborstel ben je nergens natuurlijk.

Op vrijdag 11 februari ben naar het stadje Coromandel gereden samen met Steve en zijn goede vriendin Celeste, die een paar weken bij hem logeert en op vakantie is vanuit Australie. Een schat van een meid ! Heel open en vrolijk en lekker bijgelovig. Voor we vertrokken vertelde ze mij dat zij en Steve een recept zijn voor problemen. Oei ! Ik had gewaarschuwd moeten zijn.
Het was een gezellige dag.
We vertrokken 's middags en dronken cappuccino in Whitianga en stopten bij elk mooi uitzicht, dus tegen de tijd dat we in Coromandel aankwamen, was het al half 5 en was er niet veel meer wat we nog konden doen, behalve een park genaamd "Water World" waar ze allerlei uitvindingen hadden op gebied van waterkracht. Mijn broer en mijn vader hadden dit prachtig gevonden ! Het was heel kleinschalig opgezet en dat maakte het juist zo leuk. Midden in de bossen en je ging over een kiezelweg om er te komen; ik had mijn vier wielaandrijving nodig, stoer !

Als drie jolige kinderen speelden we in Water world en daarna wilden we deze kiezelweg verder volgen en nog een waterval bekijken (heel mooi, zijn we inderdaad gestopt) en een deel in het bos met Kauri bomen, zeer beroemd en daar stopte ik ook (het begon al te schemeren) en nee hè ! Ja, toch ! Ik was zo stom om mijn autosleutels in mijn auto te laten en alle deuren op slot uiteraard. En daar sta je dan: In the Middle of Nowhere. Ik wist dat dit een keer ging gebeuren, dus dacht mijn eigen onhandigheid te slim af te zijn en had een reserve sleutel in mijn portemonnee gedaan. Alleen nu dacht ik, midden in de bossen, dat ik mijn portemonnee niet nodig zou hebben, dus die lag ook in de auto natuurlijk. Een kledinghanger is ook niet echt makkelijk te vinden daar. Gelukkig kon ik Celeste en Steve de schuld geven omdat zij mij hadden verteld dat zij tweeën een recept waren voor problemen. Dat luchtte op. Pffff.
Nu hadden we een woonhuis gezien en Steve was de held en ging de uitdaging aan om er heen te wandelen. Ondertussen probeerden Celeste en ik in te breken in mijn auto met een deel van mijn antenne, een haarspeld, dunne stokjes (die uiteraard afbraken) en toen het steeds meer donker begon te worden zochten we een grote steen om dan maar een ruitje in te tikken voordat het echt zo zwart als de nacht werd. We kregen een beetje het Blair Witch gevoel en hoopten dat alles goed was met Steve. Enfin, Steve had twee bruuske mannen in een Jeep gevonden, die wel bier hadden, maar ook geen klerehanger. Toch een ruitje in slaan. Lach niet ! De eer was aan Steve. Ik vond het niet leuk, maar stond klaar met mijn camera, vastbesloten om dit later als een grappige ervaring te zien (kostte me 80 dollar voor een nieuw ruitje, deze grappige ervaring ! Ha ha ! Grrrrr). Steve beukte dus met onze steen op een klein raampje in het rechter achterportier, maar de ruit wilde niet stuk. Barik wilde zichzelf heel houden en had er reuze lol in dat hij ons had buiten gesloten. Een van de biermannen haalde een ijzeren pook uit de auto en dat werkte dan weer wel. Steve was hevig teleursgesteld, want daar ging zijn legitieme kans om een autoruit in te slaan. Bierbuik was hem voor geweest.
We zijn van ellende maar weer terug gereden naar Coromandel, want ik durfde deze kiezelweg in het donker , die glibberig was van de miezeregen, niet echt met een veilig gevoel verder te volgen. In Coromandel vonden we een gezellig café, waar we heerlijk hebben gegeten en daarna nog naar een Live Band hebben geluisterd. Het was inmiddels al 11 uur ! Toen nog twee uur terug rijden en de volgende ochtend ontbijtdienst ! Nu moest ik ook nog tanken en dacht dat wel in Whitianga te kunnen doen. En inderdaad, toen we Whitianga binnenreden zag ik de vertrouwde kleuren van een Shell station (ben vijf haar pomp-snol geweest, vandaar vertrouwd). Echter, 25 meter voor het Shell Station werd ik door de politie aangehouden; alcoholcontrole, ook al hoefde ik niet te blazen, moest alleen mijn rijbewijs laten zien. Niks aan de hand uiteraard, maar wat wil nou het geval: op het moment dat de politie ons met rust liet gingen die vertrouwde lampjes van het Shell station uit, dus ik sjees dat tankterrein op en bonk op het glas en smeek met meest zwangere gezicht (ja, heb het misbruikt voor een beetje benzine). Als die man niet zijn hand over zijn linkerhart had gehaald en Barik niet vol had gegooid had ik het niet gered tot Pauanui ! Uiteraard ben ik nu in het bezit van een jerrican met reserve benzine en zal ik tevens nooit meer mijn portemonnee in mijn auto laten liggen. Maar het was uiteraard weer de schuld van Steve en Celeste; het recept voor problemen.
Je snapt wel dat deze maffe gebeurtenissen erg hilarisch waren, zo al met al. Ik was ook veel te laat terug, maar het was een gezellige en avontuurlijke dag in ieder geval.

Wel nu, einde blog bijna. Ik ga zo uit eten met Steve en Celeste, heb daarna een afscheidsfeestje in het huis van Jeanine, ook een collega. Dit afscheidsfeestje is voor mij en voor Thom, de barman, die vandaag ook zijn laatste dag had en weer terug naar collega moet. Morgen vertrek ik uit Bush Haven (personeels accomodatie) en logeer ik een nachtje bij Margie (de petemoei van Puka Park en tevens ontbijtkok) en daarna ga ik zoef zoef een paar weken intens en vol overgave van dit land genieten en rond reizen en dan stap ik op het vliegtuig....
En de bestemming is: Nederland.
Ja, ik kom terug. Om meerdere redenen.
Gisteren heeft de zaaddonor van Tiki mij op de meest lullige manier laten weten dat hij niets met mij of mijn kind te maken wil hebben, want volgens hem had hij geen keus. Tja, tuurlijk. Meer woorden wil ik er niet aan vuil maken.

Verder is het vreselijk moeilijk om hier te blijven, tenzij ik de jackpot win. Als Tiki hier of in Australie geboren wordt, dan geeft mij dat als moeder verder geen enkele verblijfs- of andere rechten, dus ga ik maar terug en hoop ik op een andere manier ooit nog uit Nederland te kunnen ontsnappen. Maar mijn eerste zorg is huisvesting en geld voor mijn kindje, andere dromen komen later wel een keer. En verder vind ik het wel erg fijn om straks weer dicht bij mijn ouders en vrienden te zijn, dus dat is dan weer de mooie kant van dit verhaal.

Ik zal begin maart terug komen, maar weet de exacte datum nog niet, omdat ik mijn ticket moet wijzigen. Ik zou aanvankelijk naar Thailand gaan, maar aangezien ik niet alle vereiste vaccinaties had voordat ik zwanger werd en het nu gevaarlijk kan zijn voor Tiki, moet Thailand ook maar even wachten. Ik laat jullie uiteraard weten wanneer wij op Nederlandse bodem zijn.

En ik blog nog wel een keer vanuit Nieuw Zeeland, echter niet zo uitgebreid.
Tot snel !

woensdag, februari 02, 2005

Tiki en ik in Aotearoa



Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven, dus het is weer hoog tijd. Aangezien ik erg achter loop met mijn verhalen, ga ik maar verder in het hier en nu. Wie weet vind ik nog de tijd om wat anekdotes te vertellen van eerdere avonturen, maar zo niet, dan ben ik in ieder geval met dit deel van mijn reis up to date.

Dus voor de lezers die nog niet op de hoogte waren; hier dan het grote nieuws: ik ben zwanger. Op dit moment al vijf en een halve maand.
Hoe is dat nou zo gekomen ? Nou, niet via de boerenkool.
Hebben ze me toch verkeerd voorgelicht. Ook al niet via de bloemetjes en de bijtjes of de ooievaar, maar gewoon, je raad het nooit; via seks ! Ja, ik was zelf al even verbaasd over deze ontdekking. Ik hoor altijd alleen maar dat je daar enge ziektes van kunt krijgen, maar dat er ook kinderen van kwamen ? Wel nu, geachte lezers; wees gewaarschuwd, gebruik een condoom !
Ik ben er wel heel erg blij mee hoor, dus begrijp me niet verkeerd, het was alleen niet exact helemaal geplend zeg maar.

Enfin, kort hoe het nou zo gekomen is: Nadat ik Perth verlaten had in Australie kwam ik in Port Hedland terecht, tevens aan de Westkust wat meer naar het noorden (weer aan jullie kant van de evenaar) waar ik twee maanden gewerkt heb als serveerster in een Mercure Inn hotel. Daar kreeg ik een kortstondige relatie met de chefkok. Die meneer heeft mij dus zwanger gemaakt en dat ontdekte ik vlak voordat ik bij de Mercure Inn zou vertrekken. Aangezien ik altijd al kinderen wilde, besloot ik meteen om het kindje te houden, geen twijfel over mogelijk.
Ja, lastige timing, maar als de omstandigheden niet bij de situatie passen, dan moet de situatie maar veranderen. Ik was wel even erg geschokt, maar tevens trots en blij. Het lullige is dat je zo'n overweldigende ontdekking doet op de wc, van alle mogelijke plaatsen !
De vader was iets minder blij en iets meer geschokt, maar hij had wel de mooiste beloftes; hij zou me wel volgen naar Nieuw Zeeland en dan zouden we samen ons kind groot brengen. Ja ja... Bla bla bla bla blaaaaah.
Je voelt hem al: sinds ik Port Hedland heb verlaten eind september vorig jaar, heb ik hem maar een paar keer gesproken en steeds omdat ik een hoop moeite heb gedaan om hem aan de lijn te krijgen. Hij doet echt zijn uiterste best mij niet te spreken en dat is hem al twee maanden gelukt. Kortom: dat wordt dus niks helaas, wat de situatie niet makkelijker maakt, maar ik vind wel een manier. Ik heb nog drie en halve maand ! Weinig, maar toch.

Dus, zwanger en aan het reizen, nog niet gesettled, is allemaal best verwarrend en angstaanjagend, maar ik kom er wel. Het liefste blijf ik hier in Nieuw Zeeland, tweede keus is Australie, maar zoals het er op dit moment naar uit ziet, zal ik toch terug moeten naar Nederland. Hier zal ik alles zelf moeten betalen namelijk van geld wat ik niet heb. Het is erg moeilijk om te werken als je hoogzwanger bent, laat staan als de baby net geboren is en ik borstvoeding geef. Kortom, een heleboel dilemma's, maar ik zal jullie de details nu besparen.
De reden dat ik het liefste hier zou blijven is omdat het land zo verschrikkelijk mooi is en de mensen zo vriendelijk. Je hebt hier geen dodenlijsten, want er is genoeg ruimte, dus mensen hoeven elkaar de hersens niet in te slaan of van hun fietsjes af te schieten. Een wat aardiger omgeving dus om mijn kind in op te voeden. Aan de andere kant is het natuurlijk wel weer heel fijn om dicht bij mijn ouders, broer, vrienden en andere naaste familie te zijn en hun mis ik ook heel erg, maar Nederland zelf vind ik niet zo heel tof. Maar ja, binnenkort weet ik meer.

In het begin, toen ik net wist dat ik zwanger was, noemde ik mijn nageslacht "Nemo", omdat het op dat moment niet meer was dan een "visje" wat in mijn buik zwom en ik helemaal gek ben op de tekenfilm "Finding Nemo", die ik in Port Hedland voor het eerst gezien had. Ik vind Nemo zo'n dapper ventje in die film en de overeenkomst was dat ik dit kindje erg dapper vond om mij als moeder uit te kiezen, ongeacht of het een meisje of jongen zou worden.

Ik had nog een paar bijnamen, zoals "Verrassings-ei" en "Mini-Me". Toen ging ik dus naar Nieuw Zeeland, erg emotioneel, want ik leefde nog in de schrille hoop dat de papa al zijn beloftes meende en ooit nog na zou komen; toch wel verdrietig om te ontdekken dat het niet zo is. Niet zo zeer voor mezelf, maar des te meer voor "Nemo".

Nieuw Zeeland, wat als Moari naam "Aotearoa" [Aa-oo-tee-aa-roo-aa] heeft, hetgeen "lange witte wolk" betekent, is een schitterend heuvelachtig groen land, met veel diversiteit in natuur en ook vulkanische activiteit. Lange witte wolken zie je hier inderdaad vaak, scherp afgetekend tegen de strakblauwe lucht.
Kleine aardbevingen zijn hier ook heel normaal en niets om je zorgen over te maken. De Maori's hebben vele symbolen en schitterende kunst, waarover later meer. Eén van hun symbolen is de Tiki, zie de afbeelding hieronder:



De Tiki staat voor de ongeboren vrucht en brengt geluk. Vaak wordt deze van Jade gemaakt en aan een leren koord om de hals gedragen. De symboliek sprak me erg aan en vandaar dat mijn kindje nu Tiki heet, tot de geboorte. (Ben nog op zoek naar een echte naam, tips zijn welkom).
Ik zoek uiteraard nog een handgemaakte Tiki om later aan mijn kind te geven, maar ze zijn erg duur en vaak erg commercieel vervaardigd. De kracht van de Tiki is juist de toegevoegde waarde door degene die het maakt; een Moari die bekend is met de mythologie van zijn of haar voorouders en die daarin geloofd en naar handelt. Dus ik hoop nog tegen de juiste Tiki aan te lopen of de juiste persoon die deze wil maken en als dat niet lukt dan ga ik er zelf een maken met mijn eigen symboliek.

Ik heb inmiddels ook al twee echo's gehad, wat erg bijzonder was, vooral de eerste keer, toen ik mijn kindje een duim in de mond zag steken. Ook is het erg bijzonder dat ik mijn kindje in mijn buik kan voelen bewegen. De afgelopen dagen zie ik zelfs mijn buik aan de buitenkant bewegen als Tiki een drukke bui heeft ! Verder weet ik ook al wat het gaat worden, maar zeg lekker toch niks. Uiteraard zijn jullie welkom om weddenschapjes te sluiten ! Er zijn maar twee smaken: een jongen of een meisje, meer keuzes doe ik niet aan. Weddenschapjes kun je posten bij "commentaar" of mailen natuurlijk.

Binnenkort meer verhalen, want ik heb natuurlijk wel meer gedaan dan alleen werken, eten en slapen. Dit weekend ga ik voor de tweede keer naar Rotorua (natuurlijke geisers, kokende modderpoelen, kokende meren, etcetera) en zal daarna verslag uitbrengen !

Veel liefs,
Boriginal en Tiki