Zaterdag was dus de grote dag. Ik ging vliegen. Ik had lood in mijn maag en na 7 keer opnieuw pakken nog 5 kilo overgewicht. Het moest gewoon mee, basta.

Zaterdagochtend ben ik mijn lieve vriendinnetje Lydi nog gedag gaan zeggen. We probeerden niet te huilen, maar dat is mislukt. De pikante details van dit aufwiedersehen hou ik voor mezelf, maar het was heftig.
's Middags kwamen goede vriend Dick en mijn vriendin Dianne om me te begeleiden naar Schiphol. Uiteraard gingen mijn vader en mijn broer ook mee. Rond drie uur 's middags vertrokken we vanuit Rosmalen naar Schiphol. Ik reed in de auto van Dick, samen met Dianne mee.
Ik was hartstikke nerveus, dus voor de voorpret ging "Down Under" van Men at Work in de CD speler. De rit naar Schiphol ging prima, maar ik was blij dat ik niet achter het stuur zat en niet hoefde op te letten. Ik was van de zenuwen vast en zeker in België uitgekomen ofzo.

Dick en Dianne zouden die avond in Amsterdam logeren, dat kwam qua verdere plannen beter uit en ze moesten de sleutel bij het hotel ophalen. Ze zetten mij dus eerst af en zouden me later komen uitzwaaien. Toen ik ze gedag zoende bekroop me het rare gevoel dat ik ze een hele tijd niet meer zou zien...
Dus 16:30u aankomst op Schiphol. Ik had nog zeeën van tijd. Om 19:05 zou mijn eerste vlucht vertrekken.

Het duurde even voordat mijn vader en broer mij vanuit de parkeergarage hadden gevonden, maar het was toch gelukt. Inmiddels waren mijn vriend Hans en zijn kinderen Ruben en Marthe ook gearriveerd. Hans wilde me eerst niet komen uitzwaaien omdat het afscheid zo vreselijk moeilijk is, maar zijn kinderen hebben hem uiteindelijk overgehaald, dus Ruben en Marthe: dank je wel ! Het betekende heel veel voor me dat jullie er bij waren.

Terwijl Hans en de kinderen richting ons kwamen ging ik inchecken bij bali 14 in vertrekhal 2. Ik had 5 kilo teveel, dus dat werd bij betalen. Als ik mijn tas door liet labelen tot Bali, zou ik 250 euro bij moeten betalen. Slik. Als ik dat niet deed en in Frankfurt, waar ik over moest stappen, nog een poging waagde, was ik rond de 23 euro kwijt. Dat laatste heb ik maar gedaan. Op hoop van zegen.

Tijdens het inchecken belde Dick dat hij en Dianne vanaf hun hotel met de trein zouden komen. Ik had toen weinig tijd aan zo'n bali met paperassen, maar nam het maar ter kennisgeving aan....

Na het inchecken ging ik met mijn vader, broer, Hans en de kinderen koffie drinken in een koffiebar tegenover de Burger King. Ik gooide toch nog maar wat uit mijn handbagage, in de hoop dat ik de twee rugzakjes toch mee mocht nemen. Ik heb nog geld gewisseld, onzin uitgekraamd, met Hans geknuffeld en heel nerveus gedaan. Tel daar even een cafeïne- en nicotineshot bij op en dan weet je in wat voor staat ik was.

Ik wist na diverse keren Dick nog te pakken te krijgen aan de telefoon en hun trein vertrom om 18:13u. Aangezien ik toch uiterlijk om 18:25 moest boarden (door de douane enzo) wist ik toen eigenlijk al dat mijn voorgevoel bewaarheid zou worden, dat zouden ze niet meer halen.
Gelukkig had ik in de auto nog lekker met ze kunnen kletsen, dus het was geen ramp, alleen jammer dat ze voor niets met de trein waren gekomen. Pech gehad, maar het vliegtuig wacht niet.

Voor ik door de douane ging heb ik mijn vader, Peter, Hans, Ruben en Marthe nog een dikke knuffel gegeven en toen was het zo ver. Wachten, wachten en dan door de douane. Alle zakken leeg en drie keer door het poortje. Vermoeid besloot de beambte dat het door mijn schoenen kwam...en bedankt Lydi ! Voor de schoenen en je voorspelling dat het nog wat zou worden als ik door de douane moest !
Maar het is gelukt, dus toen naar de gate. Dankzij het hulpvaardige personeel van schiphol mocht ik ontdekken, dat ik de verkeerde kant uit was gestuurd door de dame bij de incheckbali en mocht ik nog een keer door de douane en een heeeeeeel end lopen. Ik begon nu toch echt wel heel nerveus te worden, want de laatste bus naar het vliegtuig zou om 18:50 weg rijden. In de rij bij de gate waren echter nog meer reizigers die dezelfde vlucht moesten halen en die waren ijzig kalm. Ik was dus ook op tijd en even over zevenen kwamen bij een KLM City Hopper aan. Inderdaad een klein vliegtuig, net een overvolle bus was het. De dame naast me sprak alleen chinees, dus daar viel geen eer aan te behalen. Nog snel een paar traantjes wegslikken; wat is dat afscheid toch shit ! en toen, eindelijk om 18:20 stegen we op.
Die aanloop vind ik wel tof. Hans vergeleek het met Superman the Ride in Sixflags, maar dit voelt toch anders.
Keihard gaat het, dat wel. De vlucht zelf duurde maar 3 kwartier en de tijd vloog om. Ik was ook erg moe, dus heb eigenlijk meer een beetje apathisch voor me uit zitten staren en het afscheid zitten verwerken. Buiten was het donker, dus je zag na de startbaan eigenlijk niets meer.
Het was wel even een andere ervaring dan die ene keer dat ik in een 4-persoonsvliegtuigje boven Duitsland heb rondgevlogen in 1994. Er was veel turbulentie, maar ik werd er niet misselijk van, net als of je op een boot zit.
En de druk op mijn oren was weg na een paar keer klaren, zoals ze in de duiksport doen.

Toen ik rond 20:30 eindelijk in Frankfurt uitstapte ben ik eerst mijn tas gaan ophalen en meteen naar de incheckbalie gegaan. Ik vind het trouwens wel gaaf om je spullen op de scan te zien, dus als een nieuwsgierig klein kind heb ik steeds mee staan kijken. So far so good.

Bij de incheckbalie begon ik me al te verontschuldigen dat mijn bagage te zwaar was, maar de dame zei dat het niet te zwaar was. Ik keek naar wat de weegschaal aangaf; 21 kilo. Ik zei nog vlug dat het thuis leek of ik ietsje te veel had (maar 5 kilo !). Ze lachte en haalde haar schouders op en mijn tas vertrok, geen extra kosten. Zo, dat was even een pak van mijn hart. Spontaan 4 kilo verdwenen en 1 kilo kado gekregen. Volgens mij was die weegschaal niet helemaal lekker, maar ik zeur verder niet. En Saskia, mijn nichtje in Australië, kan ook blij zijn, want ik heb de drop en de paprikachips bij me waar ze om gesmeekt had. Of eigenlijk kwam ik bij haar de deur niet in als ik dat niet mee zou nemen, heb ik van haar moeder gehoord, dus ik heb nu gelukkig toch een slaapplaats als ik in Australië kom.

In Frankfurt vond ik het grondpersoneel trouwens een stuk vriendelijker en behulpzamer dan op Schiphol, dat terwijl ik het andersom had verwacht. Ze vertelden me echt alles wat ik moest weten, zonder dat ik daar zelf om hoefde te vragen, terwijl ze er op Schiphol van uit gingen dat ik dat allemaal al wel wist. Ik ging na het inchecken richting Mc Donalds, omdat dat de goedkoopste plek was voor een snelle hap. Onderweg werd ik aangesproken door een man van Ground-Controll, die gokte dat ik naar Australië ging. Ik had een geanimeerd gesprek met hem, tot hij werd weg geroepen. Het leuke van alleen reizen; overal en snel aanspraak.
Ik heb bij de Mac even een reuze-cappuccino genomen, een Mc Rib en een salade en ben daarna lekker op tijd naar de Gate gegaan. Ik heb daar nog ruim een uur staan praten bij de rookpaal (ja, nog niet gestopt, veel te nerveus) met een medisch analyst uit Roermond die naar Sydney ging en een Duits echtpaar wat naar Singapore ging. Hartstikke gezellig.
Toen was het zo ver; een grote Boeing 747 van Qantas stond klaar voor vertrek. Dankzij Annemieke van Kilroy Travels had ik een plaatsje bij het raam, dat was echt super. Wat een gigantisch groot toestel is dat. Voor de ervaren reiziger niet echt een kick, maar voor mij dus wel !
De stoel direct naast mij bleef vrij en daarnaast zat een jonge vrouw uit Denemarken. Ze sprak erg goed Nederlands, maar ze had er dan ook een jaar gewoond.
Zij was onderweg naar haar moeder in Sydney. Haar ouders waren op vakantie in Australië en kreeg daar een hersenbloeding. Geen vakantiereisje dus. Ik ben haar naam kwijt, maar ze was erg aardig en prettig reisgezelschap. We waren allebei erg moe, dus zo nu en dan een gesprek en verder lieten we elkaar met rust.

Na het hele verhaal van hoe je de zuurstofmaskers moet gebruiken taxiede het vliegtuig naar de startbaan, en wat een startbaan ! Echt een oneindige streep van gekleurde lampjes. Zo'n start van een Boeing is pas echt een kick. Stoerder dan in zo'n City Hopper.
Iedereen had ook zijn eigen TV scherm voor zich op de acherkant van de stoel van diegene voor je. Je kon kiezen uit 6 verschillende films, diverse TV stations, spelletjes en vele radio-zenders. Ik wilde graag proberen te slapen, maar toen werd er eten geserveerd. Nou, dat ging er wel in, kip, met groenten, een broodje en een salade. Onze rij werd bediend door twee zeer vriendelijke en olijke stewards. Alles was perfect verzorgd wat dat bereft.
Het slapen ging minder. Ik werd elk uur wakker met een slapende arm of been of ander lichaamsdeel wat tintelde van slechte bloedsomloop door de hoogte. Ik ging me dan even bewegen en waagde weer een poging tot slapen. Niet echt comfortabel in die stoelen, maar al met al heb ik toch nog 5 uur slaap gehad op een vlucht van 10 uur.
In drie etappes heb ik de film "Somethings got to give" gezien. Eerst het middenstuk, een paar uur later het einde en een paar uur later het begin, maar ik snap het verhaal. Er waren ook hele goede films, maar ik kon me toch niet goed concentreren, dus dit was luchtig en prima voor de situatie. Ik heb geen boek aangeraakt, veel te moe.

Toen ik na weer zo'n onrustig uur slapen even stiekem het schermpje voor mijn raam een stukje openschoof ging er een hele andere wereld voor me open. Onder me zag ik een berglandschap met her en der sneeuw, adembenemend mooi, volgens mij zaten we toen ergens in de buurt van Irak ofzo. Later vlogen we ook boven de wolken, de omgekeerde wereld. Zo maf om dat te zien. De lucht had vele verschillende schakeringen van helder licht blauw tot diep kobalt blauw. Echt adembenemend !
Ik heb ook regenbogen gezien van bovenaf. Niks bogen ! Dat zijn cirkels. Nooit geweten en ik was erg onder de indruk. Ook later meer in de buurt van Singapore, zag je de eilanden en omdat we al lager vlogen, kon je al huisjes onderscheiden. Maar Madurodam is kollossaal in vergelijking met wat je vanuit het vliegtuig ziet. De wereld lijkt ineens enorm groot en enorm klein tegelijk. Een hele rare gewaarwording die veel ontzag afdwingt.

Het landen op Singapore Airport heb ik dus wel kunnen zien, dat was erg gaaf, omdat je over het water aanvliegt en de boten ziet en zelfs de mensen als kleine bewegende stipjes.

Toen ik uit het vliegtuig stapte liep ik echt een warme klamme deken in, dus eerst mijn schoenen uit en slippers aan en wat bovenkleding uit. Omdat het in het vliegtuig wel koel is, hield ik dat laatste nog even bij de hand.

Toen ik weer door de douane moest (de 5e keer pas), moesten mijn tassen open, want er zou een schaar inzitten. Ik dacht mijn schaar in mijn grote tas te hebben ingepakt en ineens bedacht ik me dat ik mijn Eerste Hulp Tasje uiteindelijk toch in mijn handbagage had gedaan en ja hoor, dat zat een klein bot schaartje in van nog geen 5 centimeter. Uiteraard waren mijn tassen zo strak gepakt dat ze eigenlijk niet dicht konden of open. Maar ik heb braaf het schaartje afgegeven, op mijn dooie akkertje de tas weer ingepakt en weer verder gegaan. Wat dachten ze, dat ik daar iemand mee zou gaan vermoorden ? Het vliegtuig kapen met schaartje met botte ronde uiteinden. De piloot zou zich rotlachen.Wellicht had ik een terroristische aanslag kunnen plegen op een mug, je kunt nooit weten.

Maar goed; toen in het vliegtuig naar Bali. Dit was met Australian Airlines en echt superluxe ! De stoelen waren in alle standen verstelbaar en lekker groot, zelfs met voetensteunen. Uiteraard weer een heel entertainment gebeuren met televisiescherm. Dit was ook een Boeing, maar een 746 geloof ik, kleiner in ieder geval.
Het personeel was weer superlief en het eten heerlijk. Ik weet niet wat ik gegeten heb; het zag er uit als lasagna, dat was het echter niet, maar het smaakte heerlijk.

De vlucht zelf duurde maar twee uur en ik heb nog lekker een uurtje kunnen slapen. In die luxe stoel was dat geen probleem.

Toen was het eindelijk zo ver; Ik ging landen in Bali.
Ik had me gedurende de hele reis voornamelijk moe en ook wel erg emotioneel gevoeld, maar nu kwam de vrolijke spanning en stiekem ook een brok emotie los. Het ging gebeuren ! Ik was er , zonder vertraging. Dus om 21:30 lokale tijd geland. In Nederland is het 7 uur vroeger, dus tel maar lekker zelf uit.

Een beetje verdwaasd liep ik door Denpasar Airport, waar ze kunst uit de eigen cultuur hebben gemengd met moderne techniek. Dus de railingen zijn metaal, maar de muurtjes met mooie uitgehouwen inheemse afbeeldingen.
Niet Hollands dus, spannend.

Ik liep eerst maar met de meute mee, toen ik ineens een Indonesische man zag staan met een bordje Inge Borgschot. Bijna goed, ik snapte het. Dit fout word wel vaker gemaakt. Dit was Carl Pielaat. Via Maureen, een (inmiddels ex-)collega en is er geregeld dat ik door deze man zou worden opgehaald. Hij is contactpersoon voor de ANWB en kent alle ins- en outs op Bali en ook al het douanepersoneel mocht ik ontdekken, want hij haalde me vliegensvlug door alle formaliteiten heen, terwijl er overal ellenlange rijen stonden. Dat scheelde me zo anderhalf uur denk ik. En gelijk, hup in zijn auto en ik werd naar een hotel aan het strand gebracht. Het ging allemaal zo snel dat het niet helemaal tot me doordrong, maar geweldig was het wel zo opgevangen te worden.

Ik ging naar het Diwangkara Hotel in Sanur. Een grote kamer in koloniale stijl met papegaaien boven het bed geschilderd. Airconditioning en het was 30 graden buiten, dus dat was een verademing. Een bad, douche, toilet en wastafen en heel schoon en gezellig. Het grenst aan een mooie tuin met beelden en veel groen. Het is net of je een eigen huisje hebt. De kamer kost rond de 25 euro per nacht, dus ik blijf er maar 2 nachtjes, even van de luxe genieten, maar de moeite waard. Carl zorgde dat ik ingecheckt was en stelde me nog een rondreis voor en die ga ik morgen maken, daarover later meer.

Ik raakte gelijk in gesprek met mijn buren, een gepensioneerd Nederlands stel en ze vroegen of ik net uit Nederland kwam. We werden onderbroken door een andere Nederlander, van origine duidelijk Indonesisch en hij zei dat hij ons had afgeluisterd en dat ik nog snel even water moest gaan halen voor het restaurant om 23:00 dicht ging.
Hij liep even met me mee en toen hoorde ik de zee. Carl had wel gezegd dat het aan zee lag, maar je loopt het hotel uit en je staat op het strand, 5 meter van de zee af !
Ik was helemaal in mijn nopjes. Nu heb ik nog niet in zee gezwommen, maar dat ga ik hierna doen.

Ik heb water gehaald en nog een tijdje met de Indonesische Nederlander Floor en zijn Engelse vrouw June zitten praten. Toen een poging gewaagd om te gaan slapen, maar ik moest nog zo acclimatiseren dat ik eerst een tijdje in mijn dagboek heb zitten schrijven. Hierbij nogmaals maar dan digitaal.

Het bed was wel heerlijk en ik heb ook goed geslapen.
Ik werd vanmorgen om half negen wakker en ben gaan douchen en insmeren met factor 30, antimuggen toestand en uiteindelijk zat ik om 9.00 aan het ontbijt.
Vers fruit, rijst, eieren, brood, mihoen, etcetera, je kunt het allemaal krijgen. Omdat ik niet kon kiezen en honger had heb ik van alles wat genomen. Ze hebben hier kleine banaantjes en die smaken echt naar banaan. Lekker zoet en vol van smaak, heel anders dan in Nederland.

Daarna kwam ik Floor weer tegen, mijn beschermengel. Hij is rond de zestig en zijn vrouw is helaas ziek, dus ze kan niet zo veel momenteel. Floor heeft 17 jaar bij de Marine gewerkt in de telecommunicatie en daarna bij Shell. Hij is echt intens lief en vriendelijk. Hij bood me aan om te laten zien waar ik geld kon halen en ik ben met hem meegegaan. We hebben lekker een kop koffie gedronken aan het strand en broodjes gehaald voor de lunch bij een Balinese bakker en daarna heel veel water, wat frisdrank en spekkoek ingeslagen. Bali bij daglicht. Het is hier zo groen en overal mooie beelden, heel veel kleur ! Prachtig. Het verkeer is vreselijk hectisch, ze rijden uiteraard links en heel veel op Scootertjes. De mensen zijn heel vriendelijk en omdat ik nog zo wit ben en duidelijk net aangekomen op Bali, slijmen ze er bij mij op los, maar ik was onder goede begeleiding.

Carl Pielaat kwam na mijn tochtje met Floor langs en vertelde me wat meer over de tweedaagse trip. Het is een rondreis door Bali en we gaan naar het Noorden. Ik en 5 mannen ! De andere reizigers zijn vier toeristen uit Maastricht, dus don't worry, dat kan ik wel aan. Lachen joh ! Ik vertrek morgenochtend om 8 uur, dus het kan een paar dagen duren voor ik weer verslag kan doen. Ik keer weer terug naar Sanur, want ik heb gehoord dat Kuta afschuwelijk toeristisch is en hier is het wel relaxed.
Ik ga uiteraard wel naar Kuta, maar dan voor een dag, dat is hier een half uurtje vandaan.

So far so good, hoewel ik nog aanvallen heb tussen het genieten door, van de pijn van het afscheid, maar over het algemeen geniet ik. Maar ook even dat jullie weten dat ik in mijn hart dichtbij ben.

Ik ga in de zee plonzen ! Tot later ! Eventuele typfouten voorbehouden, maar ik betaal hier per minuut ! (Niet veel, maar toch)