NAAR KUTA, terima kasi, tidak, tidak

Donderdag en vrijdag heb ik rust genomen. Wat rondgezworven door het rustige Sanur, bananensap gedronken aan het strand, gelezen, de was gedaan en grote dingen laten doen, veel geslapen en de vorige blogjes geschreven. Dat had ik even nodig na al die ervaringen en ook in Sanur, ook al is het rustig, je hoeft je niet te vervelen.
Ik ben donderdag gaan eten in het hotel Watering Hole, dicht bij Jambu Inn, waar ik zelf logeer. Omdat ik alleen was had ik een boek meegenomen, zodat ik me niet zou vervelen. Dit bleek helemaal niet nodig, want ze hadden een live-band die Westerse muziek speelde, dus ik had een klein concert onder het verorberen van mijn Foe Yong Hai-achtige gerecht.
Het was er niet druk, en niemand reageerde echt op de band. Saaie figuren hoor, die andere toeristen, dus voordat ik weg ging begon ik te applaudiseren in mijn eentje toen een nummer net afgelopen was. Dat werkte aanstekelijk en iedereen klapte voor ze. Grote glimlach en ze kregen er duidelijk meer zin in.
Wat is het leven zonder plezier, niet dan , wel toch ?

Vrijdagavond was er een buffet in Jambu Inn. Er was echt Balinees eten bereid en van te voren moest je laten weten of je meedeed. Mij was het ook gevraagd en uiteraard was ik daar wel voor in. Ik moet dan ook eerlijk zeggen dat dit het lekkerste eten was, wat ik tot nu toe hier gegeten heb. Echt heerlijk.
Zo heb ik nu de kleine groene peteh-boontjes leren kennen, erg lekker, maar schijnt te werken als knoflook; je gaat uit je bek stinken.
Er was gele rijst, witte rijst, varkens-saté, vis-saté, andere vleesgerechten en visgerechten en als toetje kregen we gebakken banaan met een caramel-achtige saus en een puddingkje; zoetig water met gelatine-achtige groene substantie erin, ik weet de naam niet meer. Dat maken ze hier van één of andere boom. Het was een beetje waterig, maar wel lekker fris van smaak.
Dit was met een groep van tien Nederlanders, allemaal over de vijftig !
Maar ik had het erg naar mijn zin, als het maar klikt.

Zaterdagochtend ben ik met Floor, waar ik al eerder over verteld heb, zijn gebruikelijke rondje door Sanur gaan maken. Hij loopt via het luxe Bali Beach Hotel naar het strand en gaat daar koffie drinken en wandelt daarna naar de bakker, voor een lekker pasteitje en vervolgens via een andere route weer terug naar Diwangkara. Zijn vrouw June heeft longkanker en wil geen bestraling. Ze weten dus allebei dat het niet zo lang meer zal duren voor ze er niet meer is. Haar eetlust is ook achteruit gegaan en ze heeft weinig energie, dus ze gaat vaak al niet meer mee koffiedrinken. Het is een heftige situatie, want het zijn zulke lieve mensen en al 43 jaar bij elkaar, twee kinderen, ook kleinkinderen, alleen weet ik niet meer hoeveen. Ik ken ze niet eens zo goed, maar het gaat me nu al aan het hart. Stel je voor dat je na zo'n lange tijd samen dat definitieve afscheid moet nemen, door zo'n slopende ziekte. Toch maar stoppen met roken !

Ik denk dat Floor het wel prettig vind dat ik hem zo nu en dan gezelschap hou, waarbij ik moet zeggen dat het genoegen geheel wederzijds is, want hij is erg leuk en boeiend om mee op te trekken. June zie ik niet zo vaak, maar mijn indruk van haar is zeer positief; een schat van een vrouw met karakter.

Ik besloot zaterdagmiddag met de Shuttlebus (gewoon een busmaatschappij) naar Kuta te gaan. Ik had er tot nu toe alleen maar over gehoord, dus hup, zelf ervaren. Dit shuttle bus was bepakt en bezakt, maar goedkoop en betrouwbaar vervoer, dus ik vond het wel best. De chauffeur rookte onder het rijden kruidnagelsigaretten, dus daar rook de hele bus naar. Dat moesten ze in Nederland eens proberen ! Hier hebben ze nog nooit van een anti-rookbeleid gehoord volgens mij.

Na een hobbelige rit stapte ik midden in een winkelstraat in Kuta uit en later ontdekte ik, dat dit even voorbij het monument was wat is opgericht voor de mensen die zijn gesneuveld bij de Balibom, zoals ze het hier noemen.
Dit leeft hier nog heel erg. Ik ben uiteraard ook bij het monument gaan kijken en daar zie je met gouden letters op zwart marmer de namen van iedereen die omgekomen zijn en uit welk land ze kwamen.

Na de Balibom is het toerisme zeker met 80% gedaald hier, wat erg slecht is voor de economie in Bali. Je merkt het ook aan de wanhopigheid van de verkoopstertjes langs het strand. Het vermoeden blijft dat Al-Kayda er achter zat en wat mij hier verteld is hebben ze iedereen al opgepakt die er een aandeel in had.

En ja, Kuta Beach. Erg mooi en een verschrikking, want je kunt geen stap verzetten of ze proberen je iets te verkopen. Gelukkig heb ik al een paar woorden Indonesisch geleerd en dat zorgt ervoor dat je iets sneller van ze af bent. Dus toen ik over het strand liep had ik weinig gelegenheid om van het uitzicht te genieten. Ik riep de hele tijd "terima kasi, tidak, tidak", wat letterlijk betekend; bedankt, nee, nee. Mijn plan om even te gaan zwemmen liet ik maar achterwege en ik was blij dat ik in Sanur logeerde, want daar kun je wel rustig over het strand lopen.

Later op de middag heb ik me nog wel voor een klein prijsje laten verleiden en mijn nagels laten doen en mijn haren laten vlechten. Dat laatste vond ik achteraf geen succes, want ik vind niet dat die kleine vlechtjes mij staan met dat dunne haar van mij, maar goed, het is voor de lol. Ik heb er een foto van en vanavond of morgen haal ik ze er weer uit. Het is wel lekker koel die vlechtjes, dat is dan weer het voordeel.
Maar ik ben goed geworden in het afdingen en vind het spelletje leuk. Hier moet er minstens 50% van de vraagprijs af, liever nog 75% dus je tegenbod moet erg laag zijn. Ik ga natuurlijk voor die 75%, dat is veel leuker. Het is gewoon een sport en zij hebben dan echt nog wel een goede prijs gekregen, anders verkopen ze het niet aan je en zeggen ze echt nee.

In Kuta, waar het jengelig druk is met verkeer en mensen, hadden ze ook een Starbucks. Ik had er al wel over gehoord; de Amerikaanse koffieketen, waar je koffie in allerlei smaakjes kunt kopen. Het moet erg lekkere koffie zijn. Starbucks zit ook in Australië, dus gezien het Australische toerisme op Bali, is het niet echt verrassend dat er in Kuta ook één is. Ik besloot het eens uit te proberen. Niets teveel gezegd, want het was inderdaad heerlijke koffie. HIer in Bali kun je meestal kiezen uit Cappuccino uit een zakje of Kopi Bali (Balinese koffie). Dat is gekookte koffie met bezinksel, een beetje vergelijkbaar met de Turkse of Griekse koffie. Ik vind dat wel te drinken, maar die Starbucks koffie was wel een echte traktatie.

Aan het tafeltje naast mij zaten twee Balinese jonge vrouwen, die erg goed Engels spraken, zo mocht ik ontdekken. Hele volzinnen dus. Meestal moet je met losse woorden praten, willen ze je begrijpen. Ik vroeg aan één van hen of ze een foto van me wilde maken met mijn camera van mijn belachelijke vlechtjes. Vervolgens raakte ik met haar in gesprek en even later vroeg ze of ik bij hen wilde zitten. Ik maakte kennis met Ina en Darrie. We hadden een gezellig gesprek en ik vroeg ze ook waar ik lekker en niet al te duur kon eten en waar het leuk stappen was. Ze legden het me uit, maar toen we allemaal weg wilden gaan, vroegen ze of ik geen zin had om samen met hen eten.
Dat vond ik erg leuk, gezelliger dan in mijn eentje, daarbij waren ze erg leuk gezelschap. Het klikte erg goed tussen ons. We aten in een Chinees restaurant en onder het eten ging het gesprek over de overeenkomsten en verschillen tussen Indonesië en Nederland. Ina is 31 en ze heeft een hele goede baan in de IT sector. Manager Marketing en trots vertelde ze dat ze ook de eerste vrouw was die in dat bedrijf was gaan werken. Darrie is 25 en heeft ook een goede baan in Marketing, maar wat precies heeft ze met me niet verteld. Omdat vrouwen geen rechten hebben in Indonesië leggen ze mij de problemen uit die zij ondervinden als vrouw op een hoge positie. Het kost ze erg veel moeite om beroepsmatig serieus genomen te worden door mannen en nog meer moeite om een leuke man te vinden om mee te trouwen, want de mannen voelen zich veelal bedreigd door hun hogere functies en het feit dat ze gestudeerd hebben. De meeste vrouwen trouwen hier jong en werken op het land of zijn verkoopster, verpleegster, lerares of sjouwen met bouwmaterialen op hun rug en hoofd.

Ik vond het echt een heel boeiend gesprek; ik heb weer veel geleerd over Bali.
Ik vertelde ze dat ook in Nederland veel mannen terugschrikken voor een vrouw die erg zelfstandig is en/of een hogere positie bekleed, maar gelukkig zijn er ook genoeg die dat juist waarderen.

Ina en Darrie hoopten dat het voor vrouwen en qua politiek in Indonesië ten positieve zou gaan veranderen. Ik hoop met ze mee.
Na een gezellig etentje zijn we ook met zijn drieën naar het Hardrokc Café gegaan. Echt een leuke tent, maar voor de drankjes betaalde je omgerekend Hollandse prijzen, dus ik heb weinig gedronken.
Er speelde een band uit de Philipijnen en tijdens de pauze van de band draaiden ze house muziek. Dat laatste vond ik niet zo super en ook Darrie en Ina kwamen voor de band. Er waren amper toeristen, misschien hooguit twintig. Ze legden me uit dat dit kwam omdat het zaterdag was en dan de lokale bevolking massaal uitgaat. En: Hoe meer toeristen, hoe meer hoertjes.
Ina en Darrie wilden dan ook graag op de dansvloer blijven, omdat ze al vaker voor hoer aangezien waren en op de dansvloer was je veilig wat dat betreft.
De band speelde ook een Indonesisch nummer: " A Warsong" legde Ina me uit. Ik kon het niet verstaan, maar het klonk als een prachtige ballad.
Natuurlijk ook moderne muziek zoals: "Shut up." Darrie was inmiddels alweer weg, want ze had een afspraak met vrienden en ik was nog samen met Ina.
Ina keek vreemd op bij het nummer " Shut up" en ik legde haar uit waar het nummer over ging; een ruzie tussen man en vrouw en de man kraamde een hoop onzin uit en doet ontwijkend. Toen vond ze het ineens schitterend.
We hebben lekker gedanst tot de band ermee ophield en toen gingen Ina en ik samen weer naar buiten. Ze bracht me naar het Hardrock Hotel en zei dat ik bij de balie een Bluebird Taxi moest bestellen, zodat ik geen gedonder zou krijgen over de prijs. Dit zijn gewoon metertaxi's en erg betrouwbaar. Met airco. Rond half drie 's nachts was ik pas terug in Sanur bij Jambu in.
De nachtportier Okka, een slechthorende man met een guitig gezicht en die het tot zijn taak heeft verkozen mij Indonesisch te leren, nadat hij mij had zien lezen in het woordenboek van Floor, lag te slapen op een matje onder een afdakje en schuin boven hem stond de TV aan.
IK schudde hem zachtjes wakker, want ik had mijn sleutel nodig. Was geen probleem overigens, maar ik voelde me toch een beetje lullig dat ik hem wakker moest maken.

Nou, het was een heel avontuur; Kuta. Vandaag rust ik uit van het nachtleven en morgen wil ik naar Ubud, een kunstenaarsdorp, maar wie weet loopt het toch weer anders. Tot de volgende blog !