ROTSKLIMMEN, ADELAIDE MARKT EN BARBEKNOEIEN


Ik was gebleven bij vrijdag 2 april. Weekend ! Voor iemand die tot dan toe vakantie heeft gehad maakte het nog niet veel indruk, maar het leuke was dat mijn nichtje vrij had, dus konden we samen iets leuks gaan doen. Saskia nam me mee naar Rundle Street in Adelaide, de belangrijkste winkelstraat en we zouden daar een hapje gaan eten. Uiteraard werd ik eerst de klimwinkel ingesleurd, waar ze alle mogelijke dingen die met klimmen te maken hebben verkopen en waar ook Adam werkt, die ik het weekend ervoor had ontmoet bij
Ellie en Brandon. Die winkel leek bijna een sociale ontmoetingsplaats, want ook Carl kwam binnen gewandeld. Hij hoefde niet te werken. Saskia en ik nodigden hem uit om met ons mee te gaan om een hapje te eten en dat leek hem wel gezellig. Adam kon helaas niet mee, want hij moest dus werken.

Carl en twee schattige Schotjes kwamen terecht bij een Italiaans restaurant in Rundle Street, wat schijnbaar een nieuw tentje was. Voor mij is alles nieuw, maar het was er erg gezellig en het eten was heerlijk. We hebben erg gelachen met Carl erbij. Ik was nogal adrem en op de man af en blijkbaar zijn ze dat hier niet zo gewend, maar dat wist ik niet natuurlijk. En nu ik het weet trek ik me daar niets van aan, want ik heb van mijn vader geleerd dat ik het beste gewoon mezelf kan zijn, dus dat doe ik braaf.
Carl kon er in ieder geval wel tegen ook al was hij zo nu en dan wel enigszins geshockeerd. We hadden een hele gezellige avond met zijn drieën.
Na het eten hebben we nog een kop koffie gedronken met Mudcake. Letterlijk vertaald is dat moddercake en zo bruin ziet het er ook uit. In werkelijkheid zit er walgelijk veel chocola in; het staat er letterlijk stijf van. Echt smerig lekker dus.
Daarnaast heb ik hier ook de carrotcake (wortelcake) ontdekt en daar ben ik ook erg van gecharmeerd. Kwijl, kwijl. Moeilijk om een keuze te maken als je zo voor een vitrine staat, vooral ook omdat ik totaal niets om gebak geef (ahum, help !).

Genoeg over gebakjes, gelukkig doe ik ook nog andere lichamelijke dingen dan alleen eten, wat op zich ook erg lichamelijk is, maar toch. De volgende dag, zaterdag 3 april ging ik voor het eerst echt rotsklimmen met Saskia, Karen en Ellie. Nou ja, echt; met een zogenaamd "top rope", wat wil zeggen dat je het touw bovenaan door een ring haalt voor je gaat klimmen en het zekeren werkt dan hetzelfde als in de klimhal. We gingen voor dit echte klimmen naar de Adelaide Hills in het gebied wat Moriata heet. Het is daar adembenemend mooi ! Het rotsklimmen zelf is erg beschut, tussen de bomen,
dus je hebt niet echt een idee van hoe hoog je zit.
Het was wel spannend en even wat anders. Ik mocht van Ellie en Brandon klimschoenen en een harnas lenen. Dat harnas gaat om je heupen en benen en daar wordt het klimtouw aan vast gemaakt. Voor buiten klimmen heb je ook een helm nodig, voornamelijk voor losse steentjes die naar beneden kunnen vallen. Die kunnen dodelijk zijn. Die helm kan ook handig zijn als je je hoofd stoot, heb ik later mogen ervaren.
In ieder geval is dat buiten klimmen hele andere koek dan in een klimhal. Dit keer hing ik echt aan een rots en waren er geen gekleurde steentjes die daar speciaal zaten om me aan vast te houden. Dus ik dacht de hele tijd hardop:"En nu ? Ik kan niet meer verder !" en ondertussen kwam ik hoger en hoger, zonder dat ik het echt door had. Saskia zei dan ook dat de voetsteunen en handgrepen er wel waren, ook al zag ik ze niet, dus op de tast vond ik ze per ongeluk en ging zwetend hoger en hoger. Pas toen ik zo nu en dan eens naar beneden keek en Saskia er steeds kleiner uit begon te zien, realiseerde ik me wat voor eind ik had geklommen. Ik heb geen hoogtevrees, maar daar kreeg ik het wel en ontstond de angst dat ik zou vallen.
In de klimhal is het niet zo eng om van de klim af te vallen, want je bengelt dan in de lucht aan het touw, dus je valt niet echt. Bij rotsklimmen val je net zo min echt, tenzij je een klim aan het leiden bent, maar het gevoel dat je echt zult gaan vallen heb je wel. Ik heb echt peentjes gezweet bij de eerste klim volgens mij. En dit was maar een 12, wat niet echt een moeilijke klim is.
Bij de tweede keer ging het me al wat makkelijker en meer ontspannen af. Ik probeerde daarna steeds moeilijkere klims en ben een paar keer "gevallen", dus hing ik aan het touw te bungelen. Dat is maar goed ook, want daarna was ik al een stuk meer ontspannen en kreeg ik er meer lol in. Dat geeft dus de kick; je overtreft jezelf en overwint angsten en doet iets wat onmogelijk lijkt, maar achteraf wel mee valt; als het leven zelf zou ik haast zeggen. In ieder geval een avontuurlijke sport. Tussen de klims door wacht je op elkaar, en ben je bezig met het zekeren van iemand anders die klimt. Het is best een sociale sport: Saskia, Ellie, Karen en ik hadden een hoop lol met elkaar. Johnno kwam ook nog kijken. Saskia kent hem van de klimhal en het vermoeden bestaat dat hij Saskia wel heeeeel erg leuk vind. Saskia mag hem gewoon graag en dat is alles.
Johnno had ons uitgenodigd voor een barbecue met allemaal klimmers, de volgende dag. Eigen worstjes meenemen; ofwel "going Dutch", dat betekent; ieder voor zich.

Na het klimmen gingen Saskia en ik naar de Adelaide Market; een internationale overdekte markt, die alleen op vrijdagavond en zaterdag geopend is. Karen had ook wel zin om naar de markt te gaan en we ontmoetten haar daar. Ik vind die markt echt wel een belevenis; overal kraampjes en winkeltjes met eten, kleding en hebbedingen. Omdat we er pas rond twee uur aan kwamen had ik niet zo veel tijd om echt rond te kijken, maar inmiddels ben ik er al vaker geweest, dus later de schade ingehaald.
Na een cappuccino en een gezellige conversatie gingen we naar de Food Court (Eetplein), die zich ook op het marktterrein bevind. Dat is iets wat we in Nederland dus niet kennen; een food court. Ik geloof dat het van origine iets Aziatisch is, maar in ieder geval vind je het in veel Aziatische landen en ook overal in Australie. Het is een groot overdekt plein met tafeltjes en stoeltjes en langs de kant allemaal kraampjes met eten uit diverse landen en streken; China, Japan, Indonesie, Singapore, Thailand, Vietnam, etcetera. Keuze genoeg dus en voor 5 of 6 dollar heb je daar een heerlijke maaltijd, dat is rond de 3 of 4 euro! Uiteraard kun je het zo duur maken als je zelf wilt, maar dan nog blijft het erg goedkoop. Ik keek mijn eerste bezoek aan de food court dan ook mijn ogen uit en had erg veel moeite met wat ik moest kiezen. Uiteindelijk hebben Saskia en ik vanalles geprobeerd; iets Chinees en ook Sushi (Japans). Allemaal heel erg lekker. Smul, smul. Voor Saskia was het natuurlijk al niet nieuw meer, maar toch.
Het werkt als volgt: je gaat dus gewoon naar het kraampje van je keuze en bestelt en betaalt wat je wilt hebben en kunt daarna ergens gaan zitten om het op te eten. Als het lang duurt, dan roepen ze het af en kun je het beste in de buurt gaan zitten, maar meestal duurt het maar een minuut of 5 voor je eten klaar is.
In Nederland mogen ze zoiets wat mijn betreft ook wel opzetten. Vooral qua prijs en diversiteit. Chinees eten is hier overigens niet helemaal hetzelfde; de bami en nasi die wij in Nederland kennen, vind je hier niet, maar andere lekkere dingen compenseren dat dan weer.

De markt en met name de food court was in ieder geval een hele belevenis. Om een beetje in te kunnen lopen met het op schrift stellen van mijn belevenissen vertel ik alleen de opmerkelijke dingen en zal ik de gezelligheid bij Saskia thuis, op de bank met twee spinnende poezen bij twee schaterlachende Schotten en een goed glas Ozzie wijn, helaas moeten overslaan; maar ik noem het toch maar even, zodat jullie weten dat dit opgaat voor alle momenten die niet genoemd worden in dit relaas.

Zondag 4 april waren Saskia en ik dus door Johnno uitgenodigd om mee te gaan naar een barbecue voor klimmers. Johnno was zelfs zo vriendelijk om ons op te halen, omdat we niet wisten waar we precies heen moesten en ook zodat we tenminste ongegeneerd grote hoeveelheden alcohol naar binnen konden werken. Enthousiast kochten we onderweg bier; twee sixpacks. Ik heb wel drie flessen bier op en Saskia wel twee. Ja, schokkend, ik weet het !
Maar hier zijn de regels wat betreft alcohol en het verkeer wat strenger dan in Nederland. Hier mag je maar 1 alcoholische consumptie drinken om nog te mogen rijden en een flesje bier is al anderhalve consumptie.
Hoe dan ook; terug naar de barbecue. Mijn eerste Aussie barbecue. Het is waar Australie onder meer om bekend staat; dat er overal barbecues staan. Zo erg is nu ook weer niet, maar ze hebben hier inderdaad publieke barbecues die iedereen mag gebruiken.
Wij gingen naar Bel Air National Park, een prachtig natuurpark gelegen in de Adelaide Hills, met overal openbare barbecues die voor een paar tientjes te huur zijn en veel voor verjaardagen en andere feestjes werden afgehuurd. Wij hadden dus een klimmersfeestje. De omgeving is echt schitterend; in de bossen, bij een meertje en nabij tennisbanen. Ik heb mijn eerste papegaaien gezien; echt fantastisch. Ik ken ze alleen vanuit een kooitje en de dierentuin, maar hier zitten ze gewoon bijna op je hoofd te schijten, zo dichtbij zijn ze in het wild. Schitterend ook als ze met een heel stel opvliegen; een roze wolk van vogels. Ze hebben ze hier in allerlei kleuren. Ik heb ze ook in het groen en blauw gezien. Hele mooie dieren.
De andere klimmers waren erg leuke mensen en ik heb me dan ook erg vermaakt. Ik heb nog tennis gespeeld met Johnno, Saskia en een man wiens naam ik vergeten ben, maar hij was erg aardig en heeft me geholpen om Sas en Johnno in te maken met tennis.

Er is nog een leuke fotosessie gemaakt van een aantal van de klimmers, dus die gaan jullie nog zien binnenkort.

Barbeknoeien in Australie is in ieder geval erg leuk; lekkere worstjes en veel vers fruit en ze eten hier ook veel meer noten en dadels dan in Nederland. Lekker !

Tot de volgende blog !