VISUALIZE DREAMS IN AUSTRALIE

Op maandag 22 maart moest Saskia uiteraard gewoon weer aan het werk en dat betekende dat ik me zelf diende te vermaken overdag. Gelukkig heeft Saskia een fiets; een mountainbike. Ze heeft deze geleend, maar in ieder geval kon ik hem gebruiken, want autorijden zag ik nog niet zo zitten. Ik wilde eerst even wennen aan het linksrijden (ja, ook al reed ik meestal al op de linkerbaan !) en op de fiets leek me wel een goede manier.

Veel verder als de banden die leeg waren oppompen bij het dichtsbijzijnde benzinestation en een stukje heen en weer door de straat ben ik die eerste dag niet gegaan, want ik moest 's middags nog mijn visum gaan halen in het centrum van Adelaide. Ik had mijn visum namelijk via het internet aangevraagd, wat inhoud dat het echte documentje nog in mijn paspoort geplakt moest worden en dat moest ik zo snel mogelijk doen als ik in Australie gearriveerd was.
Ik was zo bijdehand geweest om in Nederland het adres al op te schrijven. Ik moest naar Currie street. Saskia vertelde me dat ik daar met de bus naartoe kon en dat iedereen wist waar Currie street was, dus geen probleem.
Ik heb een half uur bij de bushalte staan wachten voor er eindelijk eentje kwam en toen had ik niet kleiner dan AUD 50 en dat kon de buschauffeur niet wisselen. Behoorlijk teleurgesteld wilde ik al weer uitstappen, maar de chauffeur had een goede bui:" I will give you a free ride." Gratis ritje dus, maar ik moest de volgende keer wel zorgen voor een kaartje of kleingeld. Uiteraard, spreekt voor zich.
Omdat ik voor in de bus zat raakte ik met de chauffeur aan de praat en hij vertelde dat zijn schoonzoon een Nederlander was. Netjes vertelde hij waar ik uit moest stappen en waar ik naartoe moest. Currie street bleek dan ook een behoorlijk lange straat met veel hoge kantoorpanden. Het pand waar ik moest zijn was oud en imposant.
Ik vroeg waar ik heen moest en de portier wees me waar de liften waren. Grappig genoeg noemen ze het hier ook "lifts" terwijl ik niet beter wist of het is "elevator" in het engels.
Ik heb er een half uurtje gewacht en kreeg mijn visum, eitje. Maar na wat informere bleek dat ik ook een tax file number (belastingnummer) nodig had als ik wilde gaan werken. Willen niet, maar moeten wel. Als ik schilderijen of andere kunst van eigen hand wilde verkopen had ik niet genoeg aan een tax file number, maar had ik ook nog een ABN number nodig; zoiets als een kamer van koophandel inschrijving, maar dan gratis. Bij grote omzet (boven een bepaalde waarde) heb je daarnaast ook nog een soort BTW nummer nodig, maar in mijn geval was de kans niet erg groot dat ik die nodig zou hebben.

Ik ben de volgende dag terug gegaan naar Currie street omdat het belasting kantoor (ATO) er een straat achter zat en daar kon ik al deze paperassen regelen. Uiteraard begreep ik weinig van wat ik allemaal moest invullen en moest aanvragen, maar gaandeweg en met hulp van de zeer vriendelijke medewerkers is het allemaal gelukt. Eerlijk gezegd komt het een stuk eenvoudiger op me over tot dusver dan alles wat je in Nederland moet regelen om een schilderijtje te mogen verkopen.
Dat is in ieder geval het idee, dat ik de mogelijkheid heb om mijn kunstwerken en/of muurschilderingen legaal te verkopen of te kiezen voor werken voor een baas.

Ik ben uiteraard nog even verder rond gaan kijken in Currie street en omgeving en dat was wel leuk. Ik kwam ook tot de vreemde ontdekking dat veel horecatentjes niet eens een toilet hebben hier, maar wel zijn er overal openbare toiletten. Ik had mazzel; de toiletten waren keurig schoon. Saskia vertelde me dat dat meestal niet zo is overigens.

's Avonds wilde Saskia gaan fitnessen en vroeg of ik zin had om mee te gaan. Gezien ik gestopt ben met roken (ja, echt waar !) en de vorige keer dat ik dat gedaan heb 10 kilo was aangekomen leek het me wel belangrijk iets aan sport te gaan doen, om gewichtstoename te voorkomen, dus ik ging met haar mee naar haar fitnessclub Zest. Saskia probeerde een deal te sluiten voor mij zodat ik voor een maand of twee een lidmaatschap kon nemen, voor de periode dat ik vermoedelijk ongeveer hier ben. Er werd ons gevraagd om even te wachten en een dame kwam naar ons toe. Ze begon heel snel te ratelen en liet het allemaal heel goedkoop klinken, tot het bij elkaar opgeteld werd; ik weet het niet meer precies, maar het was over de AUD 200 voor 2 maanden in ieder geval. Dus niet. Ik gaf ook aan dat ik het erg duur vond en ik geloof dat ze vanaf dat moment erg onaardig begon te worden.
Saskia en ik waren beiden erg verbaasd over deze situatie. Hoe dan ook, geen sport die avond en zeker niet bij Zest. Wel zijn we langs een paar andere fitnessclubs in de buurt gegaan en de laatste "Club Fitness" bij het Westlakes Shopping Center leek me wel wat, want daar hadden ze een zwembad, een sauna en een bubbelbad, dus mocht ik al die apparaten niet leuk vinden, dan waren er nog genoeg andere bezigheden waardoor het de moeite waard was. Fitnesscentra hebben mij namelijk nooit zo getrokken, maar ik had besloten het een kans te geven. Er was op dat moment geen manager om een deal mee te sluiten, dus Sas en ik spraken af dat we de volgende avond terug zouden komen.

Op woensdag 24 maart ben ik op de fiets gesprongen en de omgeving gaan verkennen. Saskia woont vrij dichtbij een gigantisch football stadion en daarachter is het grote Westlakes Shopping Center. Dat wist ik te vinden en ook de bibliotheek die daar vlak bij zit. Ik ben er toen ook achter gekomen dat internet gratis is in de bibliotheek, maar je mag dan niet langer dan een uur (officieel, ik heb er ook wel eens langer gezeten) en je bent dan uiteraard gebonden aan de openingstijden en je moet net geluk hebben of er een computer vrij is. Verder is dit natuurlijk een fantastische service en de verbinding is vrij snel, tenminste, dat is mijn ervaring tot nu toe.

Uiteraard wilde ik ook naar het strand fietsen en de zee bekijken. Uiteindelijk kwam ik in de buurt en wilde een duinpad opgaan, maar besloot eerst te vragen of ik dat wel mocht met de fiets. Op de parkeerplaats wat aan het duinpad grenste was een man bezig zijn auto te repareren. Ik liep naar hem toe en hij vroeg of er op het bord stond dat het niet mocht. Uiteraard niet, want anders had ik het niet hoeven vragen aan hem. Hij wist het dus eigenlijk ook niet, en vroeg of ik vakantie had en waar ik vandaan kwam. Aan mijn accent kun je wel horen dat ik geen Australische ben, dus geen vreemde vraag. Ik vertelde hem dat ik vakantie had tot mijn geld op was en dat ik dan wel aan het werk zou moeten en dat dat niet lang meer zou duren. Voor ik het wist bood hij me een baan aan als glazenwasser; ik kon diezelfde middag beginnen. Hmmm....twijfel. Mijn bankrekening was nog niet leeg, dus wat mij betreft werd er die middag nog niet gewerkt. Verder wist ik niet wat ik hiervan moest denken. Ik vroeg wat door en de man die John heette, liet me zijn emmer en wisser zien, die achterin de auto stonden. Ik besloot hem alleen mijn voornaam en mijn mobiele nummer te geven en op maandagochtend zou hij me bellen en zou ik beginnen met mijn carriere als glazenwasser. Je moet alles een keer proberen in het leven, toch ?

Ik fietste het duinpad op en eigenlijk was ik veel te lui om te lopen, dus besloot ik over het strand te fietsen. Dat ging prima, zolang je maar op het wat vochtige harde zand vlak bij het water bleef. Ik moest ook steeds stoppen om mooie schelpen op te rapen. Ik bedacht me dat het misschien wel leuk zou zijn om samen met Saskia een schelpenkunstwerk te maken, die ze aan haar muur kon hangen, want dat ontrbreekt nog wel in haar appartementje; wat persoonlijke dingen aan de muur.

Hoe dan ook was mijn strandfietstocht heerlijk. Het strand is dan ook prachtig, de zee is zo helder en blauw, heel anders dan een wandelingetje langs de Nederlandse stranden, hoewel ik daar al heel blij van kan worden. Dit is dus nog mooier in ieder geval.

's Avonds gingen Saskia en ik terug naar de fitness club en wisten een goede deal te sluiten. Ik betaalde circa AUD 85 voor 2 maanden. Dat is ongeveer hetzelfde als ik een week zou roken hier. Sporten is dus echt goedkoper en gezonder. Saskia besloot ook over te stappen en was in verhouding nog goedkoper uit. Het scheelt haar in ieder geval een hoop geld met de andere sportclub. We hadden spullen bij ons, dus konden meteen de boel uitbroberen. Ietwat lacherig besloten we mee te doen aan Aqua aerobics. Een beetje bewegen in het water dachten we, maar dat viel nog vies tegen en we gebruikten onze spieren echt. Alleen hadden Saskia en ik het halve zwembad nodig als we onze benen moesten strekken, maar verder niets aan de hand. Hierna hebben we het bubbelbad en de sauna uitgeprobeerd. Erg vervelend, zoals je wel begrijpt; het is dat het moest en dat het gezond is, maar anders hadden we er uiteraard geen gebruik van gemaakt. Zucht......echt een verwennerij !

....Later meer......