RAMEN WASSEN EN ANDER GLASWERK

Ja, daar ben ik weer ! Ik krijg klachten van de "fanclub" dat ik zo achter loop en ik begrijp dat er een grote honger is naar meer van mijn belevenissen. Buiten heb ik gehoord dat steeds meer mensen mijn reisverslagen lezen, waaronder ook mensen die ik niet persoonlijk ken. Graag wil ik ook deze mensen welkom heten ! Ik vind het erg leuk om te weten wie mijn online reisverslag allemaal lezen en wat jullie er van vinden. Reacties zijn dus altijd welkom en je hoeft ook niet anoniem te blijven.
Ik zal me in ieder geval niet in houden en mijn best doen de achterstand weer een beetje in te lopen. Uiteraard zal ik dan toch een aantal dingen moeten gaan samen vatten en de leukste of meest bijzondere dingen zal ik dan gewoon in geuren en kleuren blijven vertellen, zoals jullie van mij gewend zijn. Mijn Nederlands begint ook al roestig te worden, tot mijn grote verbazing, dus dit is goed om mijn eigen taaltje weer een beetje op peil te houden. Tiepvauten voorbehouden; die boeien niet.

Ik was gebleven bij Zondag 28 maart.
Saskia en ik wilden graag gaan ontbijten aan het strand (alweer), maar we waren te laat voor het ontbijt dus werd het een lunch. Daarna zijn we samen schelpen gaan zoeken voor ons Schot & Schot Schelpen Schandaal; een kunstwerkje voor aan de muur, wat voortaan afgekort wordt als SSSS.
Na het schelpen zoeken (het ging regenen, jawel) zijn we naar de Australische Praxis gereden; Bunnings genaamd. Daar hebben we hout gekocht als ondergrond voor het SSSS en het karretje raakte voller en voller. Uiteindelijk had Saskia zelfs een bamboe raamgordijn gekocht om haar appartementje een wat meer persoonlijk tintje te geven.
Dit moest natuurlijk ook opgehangen worden toen we terug kwamen, maar zonder gereedschap werd dat een beetje moeilijk. Dus leenden we een boormachine van de ene buurman en de mankracht werd de andere buurman. Met drieën hebben we het uiteindelijk voor elkaar gekregen en hing het raamgordijn; erg gaaf, zie foto ( over een tijdje).

De volgende dag; maandag, had ik eigenlijk afgesproken met John, die mij een baan had aangeboden als glazenwasser. Ik wist nog steeds niet wat ik er van moest denken en of dit wel betrouwbaar was om te doen. Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet al te veel van, want John had me nog niet gebeld.
Echter, maandagochtend tegen tienen ging mijn mobiel en het was niet Saskia of Cindy, maar ik was helaas te laat met opnemen. Terugbellen lukte niet, maar tien minuten later ging de telefoon weer en het was John, of onze afspraak nog stond en ik kwam glazen wassen. Ik besloot geen grote risico's te nemen en sprak met hem af bij de Seaton Highschool, die aan het einde van de lange straat zit waar Saskia woont.
John kwam opdagen en ik stapte bij hem in de auto, indruisend tegen alles wat mijn moeder me geleerd heeft; namelijk niet met vreemde mannen mee gaan. Ja mam, ik weet het, dat moet ik niet doen, maar ik leef nog steeds ! Ik ben dan ook al een keertje eerder ondeugend geweest in mijn leven.
Een beetje voorzichtig zijn kan inderdaad geen kwaad en dat ben ik ook. Ik heb braaf naar mijn intuitie geluisterd, die het erg goed doet en die zei dat het in orde was.
John is een lange man van begin veertig, net niet mager, kalend; dat wil zeggen een band donkere haren rondom het hoofd en in het midden glanzend kaal, en van Italiaanse afkomst, maar al zo lang in Australie, dat je dat niet meer kon horen of merken. Hij heeft wel karakteristieke trekken die je aan een Italiaan zou kunnen toeschrijven, afgezien van zijn lichaamslengte, John heeft een ietwat lang gezicht, donkere ogen, behoorlijk grote neus, en verder niet erg opvallend of aantrekkelijk. Hij gedroeg zich wat slungelig en zijn nonchalance hing op de grens van onverzorgdheid.

John was erg vriendelijk en al rijdend naar onze eerste klus legde hij uit wat het vak van ramenwassen in hield. Hard op vroeg ik me af of we niet misschien een ladder nodig zouden hebben, die ik in geen velden of wegen kon bekennen, maar nee, no worries (geen zorgen), die hadden we echt niet nodig.
Er is hier dan ook veel laagbouw, maar vaak zijn het toch wel twee verdiepingen. John koos dan ook voor de bungalowwijken en daar hadden ze ook maar 1 verdieping. Ik kreeg een demonstratie in het verwerven van klanten:
John pakte zijn rechthoekige blauwe emmer uit de achterbak, verre van schoon, met daarin een klein laagje water met sop, een kleine zachte wisser, een brede ruitenwisser in zijn andere hand en een ouwe (smerige) lap over zijn schouder. Zo wandelde hij naar een voordeur en belde aan. De rest kon ik niet verstaan van uit de auto en vervolgens ging de deur weer dicht en kwam John terug om te vertellen dat het niet gelukt was. Hmmm...hoe zou dat nou komen ?

John dacht ook dat ik een betere indruk zou maken en de bedoeling was dat ik klanten zou gaan verwerven. Uiteraard zag ik dat nog niet meteen zitten en wilde eerst de kunst afkijken van de “meester”. De emmer en de ouwe lap waren voor het imago dat er hard gewerkt wordt.
Er was in ieder geval een strategie, dat is al tenminste nog iets. Je begrijpt het al; John is eigen baas.

Echter, na drie keer tevergeefs aanbellen, had John toch een klant. Hij vroeg dan ook maar 10 dollar om alle ramen te doen (circa 5 euro). Dat lijkt weinig, maar als je ziet dat hij er nog geen tien minuten mee bezig is…
Verbazingwekkend genoeg werden de ramen ook echt schoon, in ieder geval optisch bekeken dan. John gebruikte erg weinig water en was vooral erg snel. Hij liet me alle technieken zien voor ramenwassen en wissen. De meeste kende ik uiteraard al, want ik heb ook wel eens een raampje gewassen in mijn leven, maar die speciale ken ik nu ook (vergt nog wat oefening om snelheid te krijgen) die ik al die ramenwassers altijd zag gebruiken en met afgunst naar keek, zo van; wil ik ook leren, scheelt zeeën van tijd. De snelle methode dus, bij deze geleerd.
Het kwam nog niet allemaal proffessioneel op me over, maar een ding was zeker: John kon echt goed en snel ramen wassen.

Na twee adresjes en twee lessen in ramen wassen mocht ik de PR doen en belde ik aan met die vieze emmer in mijn handen, zo’n smerige lap op mijn schouder en stond niet helemaal achter mijn materiaal. Echter de man die open deed had een hekel aan ramen wassen, lachtte blij en riep:”Ja, graag”. Toen ik hem later vroeg of hij wilde dat we de binnenkant ook deden zei hij:”Ja, heel graag.” Voor 25 dollar waren alle ramen gewassen en dit kostte een half uur, voornamelijk omdat ik nog in de leer was. John zei dat hij dat in een kwartier klaar had gekregen en ik geloof dat hij dat inderdaad waar had kunnen maken.

Hierna zou hij naar een paar “regulars” ofwel vaste klanten gaan. John had me verteld dat hij op maandag en dinsdag altijd aan klantenwerving deed en verder veel vaste klanten had.
Toen ik over geld begon; hoe worden de verdiensten verdeeld, vond ik hem meer dan schappelijk toen hij zei dat we fifty-fifty zouden delen.
John reed vervolgens wel erg ver voor die vaste klanten en het bleek dat we ten zuiden van Adelaide rond het wijn gebied MacLaren Vale waren aangekomen. Aangezien ik inmiddels erg nodig naar het toilet moest stopte John in Port Noarlunga, een klein plaatsje aan de kust, bij het strand. Het toiletbezoek werd door mij afgeraffeld omdat ik dolgraag een glimp wilde opvangen van het werkelijk fantastische uitzicht; de kustlijn met het strand en de zee was daar echt adembenemend mooi !
Ik heb geen enkele foto van deze glazen wassende John, dus jullie zullen het met mijn omschrijvingen moeten doen, maar ik heb wel een foto gemaakt van dat uitzicht vlakbij de openbare toiletten. Dus over een tijdje kun je zelf meegenieten.
Uploaden van foto’s is erg tijdrovend, dus het kan effe duren.

We reden door het wijn gebied MacLaren Flat en MacLaren Vale en ja hoor; daar waren de wijngaarden. Met het oorverdovende enthousiasme van een klein kind spoorde ik John aan om te stoppen zodat ik mijn toeristische neiging tot alles fotograferen kon botvieren in het prachtige landschap. Ik geloof dat John het wel aandoenlijk vond dat ik zo gebiologeerd was door alles wat ik zag, aangezien alles voor hem al zo normaal was.
Op mijn aandringen stopten we even later in MacLaren Flat om te lunchen bij een bakkertje en daarna zouden we dan wel aan het werk gaan. Echter bedacht John zich. Hij stelde voor om te gaan wijnproeven en het werken die dag te laten voor wat het was. Ja, zoiets moet je geen twee keer zeggen natuurlijk ! Ik probeerde niet al te enthousiast toe te stemmen, maar ik denk niet dat ik daar echt in geslaagd ben. Dus op naar het betere glaswerk.
We zijn bij diverse wijnhuizen gaan proeven. Je kunt overal zo binnen lopen en gratis wijn proeven. Keurig wordt je vanalles over de wijn verteld en je mag proeven zoveel je wilt, uiteraard in de hoop dat je ook wijn koopt, maar zonder de verplichting ervan.

Ook al weet ik weinig van wijn, de soorten waren herkenbaar qua naam: Shiraz, Cabernet Sauvignon, Merlot, Pinot Noir, Grenache, Chardonnay en Sauvignon Blanc is hier allemaal te krijgen. Uiteraard meer dan dat, maar dat zijn toch wel de meest voorkomende. De druiven zijn uiteraard ooit geïmporteerd en ze doen het erg goed hier onder de Australische zon; lekkere wijntjes.
Ik zelf ben doorgaans een liefhebber van de Cabernet Sauvignon, maar hier in Australie is de Shiraz erg populair en ik begrijp inmiddels wel waarom; ook zeer prettig voor de smaakpapillen.
Wat ze hier ook veel doen is druivensoorten mixen in één wijn; wat mij wat ongewoon voorkwam (ik ben geen kenner, zoals ik al zei), maar doet niets af aan de smaak, integendeel zelfs.

Bij het vierde wijnhuis, Woodstock genaamd, begonnen al die gegiste druivennectars toch redelijk naar mijn hoofd te stijgen. lk keek zo eens naar John en die leek nergens last van te hebben; echter had hij minstens net zo veel en gretig geproefd als ik en Adelaide was op een uur rij afstand van waar we waren. Ik wilde graag nog veilig terug.
Echter was het wel zo dat ik de lekkerste wijn bij Woodstock proefde die dag en ik spendeerde mijn allereerste zelf verdiende Australische dollars dan ook aan twee flessen wijn met een mix van 8 druivensoorten ofzo, hoe dan ook erg lekker. Later met hulp van Saskia lekker opgedronken (in etappes, niet in een keer).

Hierna gaf ik aan John aan dat we misschien eens terug moesten gaan rijden richting Adelaide en of hij niet al wat te veel had gedronken ? Blijkbaar niet, maar hij stemde toe om terug te gaan; het was dan ook al rond vier uur ‘s middags.
Toen ik onderweg zei hoe mooi ik de omgeving vond, klaagde John dat het gras geel en droog was, maar als we het over mooi hadden vond hij mij wel mooi. Gaap. Goed, het vermoeden was er uiteraard al dat hij andere hoop had dan alleen een hulpje in glazen wassen en wat gezelschap tijdens het werk, maar bij deze volledig en algeheel bevestigd. Ik walste uiteraard compleet over het compliment heen; afleiden die hap en vooral: ontmoedigen.

John bracht me echter netjes thuis en heeft overigens niets onbetamelijks geprobeerd of gedaan. Wat dat betreft was het gewoon echt een hele vriendelijke man, niet gevaarlijk ofzo.
Hij heeft zelfs geen onverkapte complimentjes meer over me uitgestort.
Ik had eigenlijk een erg leuke dag gehad en wat van de omgeving gezien en ook echt lol gehad met John, vooral tijdens het wijnproeven uiteraard.
Dinsdag zou er dan wel echt gewerkt worden, spraken we af.

Saskia had het er allemaal niet zo op, erg begrijpelijk natuurlijk en ze maakte zich toch zorgen.
Daarnaast vertelde ze dat Gloria, haar manager, mij een baan aan had geboden in het magazijn van Schenker. Gloria had mij uiteraard nog nooit gezien, maar aangezien Saskia al maanden lang over mij sprak, kon ze niet om mijn aanwezigheid en bestaan heen. Ik had dus een andere mogelijkheid voor werk achter de hand, maar ik had wel afgesproken met John en wilde dat eerst een kans geven.

Dinsdag werd ik weer keurig door John opgehaald en vol goede moed leurde ik langs de deuren van de bungalowwijken van Seaton, de buitenwijk van Adelaide waar ook Saskia woont.
John bleef comfortabel in de auto zitten.
Ik had me beter gevoeld met een emmer die er wat schoner uitzag en een doek die de indruk zou wekken dat je er echt iets mee schoon zou krijgen i.p.v. smeriger maken.
Vanuit dat gevoel en veel nee op request vroeg ik me hardop af of John die doeken ooit wel eens uitwastte; Nee, dus, was helemaal niet nodig, want ze werden elke dag nat en droogden weer op door de zon. Ahum, laat ik hier maar niet verder op in gaan.

De goede moed begon na een paar uur om te slaan in irritatie, want John liet mij het leurwerk doen, en frustratie, want we hadden nog maar twee adressen gehad die zich niks hadden aangetrokken van de vieze lap en ons wonder boven wonder inhuurden.
Ik kon wel leukere dingen bedenken om te doen dan dit en aangezien ik er toch niets mee verdiende noch serieus iets te doen had wat op werken leek.
John snapte niet hoe het toch kon dat we geen klanten kregen….
Nee, ik begreep er ook niets van met deze fantastische weldoordachte bedrijfsopzet…goh…nee, ik zou er verder niet op in gaan, doe ik dus ook niet.

Van mijn glimlach was al lang niet meer over dan een gemaakte tandpasta-smile, die niet best meer wilde plakken, dus tijd voor een koffiepauze. Aangezien John niet wilde betalen voor zijn koffie nam hij me mee naar een hotel, waar ik nonchalant naar binnen moest lopen alsof ik er logeerde en waar een casino met gokkasten was. De koffie voor de gokkers was gratis, dus tapte John twee kopjes koffie uit de automaat en gooide een dollar in een gokkast. John vergokte die ene dollar steeds opnieuw en als de dollar op was moesten we weg. Vier koffie voor een dollar; tja, je moet alles een keer meemaken, maar ik had al besloten dat ik de volgende keer liever betaalde voor koffie die minstens goed smaakt en bij voorkeur in een heel andere omgeving dan daar tussen al die moedeloze gokkers.

‘s Middags werd het al niet veel beter met klantenwerving en ik hield het dus al vroeg voor gezien; ik kon mijn tijd wel beter besteden. Ik ging dan ook welbesteed met Saskia mee om Gloria te ontmoeten en te informeren naar de baan die ze me had aangeboden.
Ik maakte kennis met Dick, de voorman van de twee magazijnen en een erg symphatieke man. Hij vroeg wat ik allemaal kon en Saskia maakte enthousiast reclame voor mijn onvermoede kwaliteiten (zelfs ik moest ze nog ontdekken). Ze hebben namelijk doorgaans niet graag vrouwen in een magazijn omdat het nogal fysiek werk is, maar ik geloof dat ik het voordeel van de twijfel kreeg omdat Dick me aardig vond en ik enthousiast over kwam.
Even later sprak ik met Gloria, een pittige no-nonsense zakenvrouw, hoewel Saskia haar eerder als een erg expressief en theatraal persoon zou omschrijven. Ik geloof dat we allebei gelijk hebben, hoe dan ook vind ik Gloria een heel tof mens en als ik Sas mag geloven is dat wederzijds. Ik vertelde eerlijk dat ik op dat moment een twijfelachtige carriere aan het opbouwen was als glazenwasser, wat ik toch een enigszins een kans wilde geven.
De reactie was dat ik het maar moest laten weten wanneer ik kon beginnen en dan kon ik meteen terecht. Wauw !

De volgende dag, woensdag, ging ik weer vol goede moed met John mee om ramen te wassen. Echter was het niet veel beter dan de dag ervoor en ik besloot accuut om de carriere te beëindigen en nog even van mijn vrije tijd en laatste beetje geld te genieten en in het magazijn te gaan werken bij Schenker. Onder het genot van een echte kop koffie vertelde ik John hoe ik er over dacht en dat ik er mee ging stoppen. Die hoeveelheid vaste klanten die hij had viel dus ook behoorlijk tegen in de praktijk. Ik heb ze in ieder geval niet gezien of ontmoet. Daarbij wou ik hem ook niet verder van zijn toch al schamele boterham beroven. Gewoon werken en per uur betaald krijgen bij een gevestigd bedrijf was een hemels vooruitzicht vergeleken met het glazenwassen à la John. John begreep het, maar vond het wel erg jammer, want hij had mijn gezelschap erg op prijs gesteld.
Na de koffie bracht hij me keurig terug naar Saskia’s appartementje en uiteraard probeerde hij me voor ik uitstapte nog even te zoenen. Ik raak al aardig bedreven in het wegduiken voor ongewenste intimiteiten en als wereldsmoes flapte ik er uit dat we in Nederland niet van die kussende types zijn en dat dat erg ongebruikelijk was. Ik ben opgegroeid met de drie Brabantse smakzoenen nota bene, dus hoe groot was deze leugen….
John was duidelijk wat verbouwereerd door mijn afwerende reactie en gaf ook meteen de moed op, wat wil zeggen dat dat de laatste keer is geweest dat ik John gezien of gehoord heb.
Hij wenste me veel plezier en ik wenste hem veel succes en dat was mijn carriere dan weer als glazenwasser. Tja, je moet alles een keer proberen. Nou ja, bijna alles dan.

Dus vanaf de eerstvolgende maandag zou ik voor Schenker gaan werken. Ik heb donderdag 1 april en vrijdag 2 april dan ook gebruikt om lekker uit te rusten, te niksen en op de mountainbike een beetje de buurt en het winkelcentrum te verkennen.

Later meer avonturen !