SASSATIONEEL AUSTRALIE
Mijn vlucht naar Australie duurde 5 uur, waarvan ik er 3 geslapen heb. Ik had wederom geluk, omdat er naast mij niemand zat en ik dus wat ruimte had om ledematen in het wildeweg te parkeren en dus een beetje slaap te krijgen. Die vliegtuigstoelen zijn redelijk smal en lastig om in te slapen, maar alles went, behalve paprika.
Vrijdag 19 maart om 5.00 u 's morgens landde het vliegtuig in Melbourne. Ik was er. Ik voelde me echt een zombie vanwege het slaapgebrek. Ik ben eerst mijn loodzware bagage gaan halen (een wonder dat ik het zonder boete mee heb gekregen, maar toch en toen besloot ik te bedenken wat ik zou gaan doen, want daar had ik nog niet echt over nagedacht.
Mijn nichtje Saskia, die in Adelaide woont en werkt, wilde me graag op komen halen, maar kreeg absoluut geen vrij van haar werk. Daar baalde ze enorm van, maar ja, wat kan je er aan doen.
Uiteraard wilde ik het liefst eerst Saskia zien. Ik had haar al twee jaar niet meer gezien, alleen contact gehad via e-mail en sporadische telefoontjes. Ik zwierf door het rustige Melbourne Airport (nog maar weinig mensen wakker en weinig zaakjes geopend) en ging informeren wat een ticket kostte naar Adelaide.

Op Denpasar Airport was er een Australier die me geadviseerd had om te vliegen met Virgin Blue, want dat schijnt de goedkoopste te zijn voor binnenlandse vluchten in Australie. Dat bleek inderdaad waar te zijn en dat scheelde zo AUD (Australische Dollar) 50 op een ticket. Een ticket naar Adelaide kostte AUD 115, dat is ongeveer 55 euro. Het was circa 6.00 uur in de ochtend toen ik het ticket kocht en ik had nog een uur om te boarden. Na twee uur vliegen zou ik er zijn en er is een uur tijdverschil tussen Adelaide en Melbourne, dus dan zou het 8:00u 'smorgens zijn in Adelaide. Over land zou het me vermoedelijk een paar dagen kosten om naar Adelaide te gaan en het zou me waarschijnlijk meer kosten. Het schijnt wel een mooie route te zijn, maar ik was zo moe, ik wou gewoon snel naar Saskia. Daarbij moest ik dan ook met mijn bagage zeulen (27 kilo op de weegschaal exclusief handbagage (circa 15 kilo !) !!!! Reken maar uit.). Ik hoefde overigens weer niets bij te betalen voor mijn bagage, echt super veel mazzel als je je bedenkt dat ik maar 20 kilo mag mee sjouwen.

Eindelijk had ik tijd om koffie te halen, dus ging ik naar de eerste de beste Coffeeshop die ik kon vinden. Oh, in Australie kun je daar overigens echt alleen maar koffie kopen en geen drugs, zoals in Nederland.
Duizelig van vermoeidheid bestelde ik een koffie. Of ik een platte witte koffie wilde of een lange zwarte ???
"Flat white coffee or long black ?"
"Never in my life have I heard of white coffee !" flapte ik er uit (ik heb nog nooit van mijn leven gehoord dat er witte koffie bestond). De jongedame achter de toonbank keek me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en precies zo verbaasd stond ik haar ook aan te staren. Het was nog vroeg moet je maar denken.
Ik vroeg dus maar om een zwarte koffie met suiker. Op de een of andere manier is dit goed gekomen, maar ze hebben hier toch wel wat andere namen voor dingen, zo ontdekte ik in eerste instantie met de koffie.
White flat coffee is koffie met gewone melk (ik geloof niet dat ze hier koffiemelk kennen zoals we dat in Nederland hebben) en long black is dus zwart. De short black coffee is zoiets als espresso en dan heb je nog de cappuccino. Daar zijn ze hier goed in; geweldige cappuccino, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Maar goed, ik had koffie, zeer belangrijk en ik kocht een sandwich en wachtte op mijn binnenlandse vlucht naar Adelaide.

De vlucht duurde inderdaad maar twee uur. Naast mij zat een man, onderweg naar een vergadering, van wie ik te weten kwam dat ze in Australie gewoon werken met kilometers en dat ze zowel "feet" kennen als centimeters en dat mobiele telefonie via Telstra het beste bereik zou hebben. Allemaal handig om te weten.
Hij verkocht grondstoffen voor lijm of zoiets, niet helemaal duidelijk wat het precies in hield, maar hij was erg aardig en een goede informatiebron. Verder heb ik genoten van het uitzicht en veel foto's gemaakt.

Precies om 8.00u lokale tijd stond het vliegtuig in Adelaide aan de grond. Ik haalde mijn bagage op (gelukkig hebben ze daar op elk vliegveld van die fijne wagentjes voor), kocht een telefoonkaart en ging op zoek naar een telefoon om Saskia te bellen. Ik ontdekte dat ik alleen het nummer van Schenker, waar Saskia werkt, in mijn agenda had gezet. Dan daar maar heen bellen. Ik kreeg de boodschap dat het nog te vroeg was voor Saskia. Ik vertelde dat ik haar nichtje was en op het vliegveld stond. Of ze me haar mobiele nummer wilden geven. De persoon die ik aan de lijn had wist gelijk waar het over ging blijkbaar en gaf me Saskia's mobiele nummer. Saskia had namelijk al maanden lopen vertellen dat ik zou komen, en was boos geweest dat ze geen vrij had gekregen om me op te halen, dus mijn komst is niet onaangekondigd aan Schenker voorbij gegaan in ieder geval.

Ik belde meteen Saskia en toen ze ontdekte dat ik al in Adelaide was en ik hoorde een keiharde gil uit de telefoon komen. Mijn trommelvliezen waren in lichte shock, maar ik begreep dat dit een uiting van pure blijdschap was. Ik moest blijven waar ik was en Sas zou me meteen op komen halen.

Voor diegenen die het verband niet helemaal snappen; even een korte uitleg. Saskia is een van mijn nichtjes aan mijn vaders kant; 28 lentes, lang, blond en lekker (ha ha, wacht maar tot je de foto's ziet, dan weet je dat ik niet lieg) en bovenal prettig gestoord. Duidelijk familie in ieder geval, kan niet missen. Saskia is twee jaar geleden voor een Working Holiday naar Australie gegaan, maar toen haar jaar om was, had ze nog geen zin om terug te gaan naar Nederland. Ze had ontzettend veel geluk en kreeg een sponsorship bij het bedrijf Schenker, een expeditiebedrijf, waar ze zich in korte tijd heeft opgewerkt tot manager import en daarna manager export. Momenteel een beetje van allebei vanwege te kort aan personeel; druk, druk, druk, dus.
Ze woont in Seaton, een buitenwijk van Adelaide, 5 minuten rijden bij haar werk vandaan.
In 1999 en 2000 woonde en werkte Saskia bij een Callcenter voor Xerox in Ierland waar ze Belgen uit moest leggen hoe hun kopieer-apparaat werkt. In die tijd e-mailden zij en ik enorm veel en verzonnen maffe namen voor elkaar. Zo kwam het dat Saskia werd omgetoverd tot Sassationeel en Ingeborg werd Borigineel. Dus dit geintje bestaat al een paar jaartjes, en is ontworpen door een echte Schot, maar niet ik zelf, maar door mijn nichtje dus. Is misschien wel leuk om te vertellen in de 20 minuten dat ik op het vliegveld van Adelaide op Saskia stond te wachten.

Saskia kwam aangerend en we omhelsden elkaar helemaal blij en gelukkig. Echt gaaf om haar weer te zien !
Mijn bagage ging achterin haar auto en Saskia had besloten dat Schenker toch maar even op haar moest wachten die ochtend en belde ze op om dat door te geven. Ze werkt gigantisch veel over, dus dat gaf haar het privilege om een keer later te komen.

Ze reed met me naar het strand om koffie te drinken. De zee was een waanzinnige aanblik; azuurblauw en helder onder een hel lichtblauwe hemel. Geen wolkje te bekennen. In Nederland moet je meestal zoeken naar een stukje blauw in de lucht. Adembenemend ! Een goed begin.
We dronken cappuccino (njam) bij Evida, een horeca-gelegenheid aan het strand met uitzicht op een smalle pier en de zee. Croissantje erbij; leven als Schot in Aussie. Gewoon omdat Frankrijk nu wat ver weg is en dan moet je toch iets.

Saskia had duidelijk wat moeite met het vinden van Nederlandse woorden en dat vond ik wel grappig om te horen. Stel je voor; een Rotterdams accent (eigenlijk Spijkenisse, maar dat klinkt voor mij hetzelfde) met her en der een Engelse tongval.
Ik op mijn beurt had moeite met het Australische taaltje om me heen, want ik verstond er de helft niet van, ook al ben ik behoorlijk goed in Engels, alles is hier net in een andere tongval en ze zijn er hier niet vies van om heel erg binnensmonds te wauwelen. Begint al te wennen. Articuleren doen ze hier in ieder geval niet echt.

Het was in ieder geval geweldig om Saskia weer te zien en tevens erg onwerkelijk.
Na de cappuccino bracht ze me naar haar appartementje. Een drie kamer appartement met een heerlijk ruime open keuken, twee slaapkamers, badkamertje, en woonkamertje. De extra kamer mag ik als slaapkamer gebruiken en Saskia had hem al helemaal voor me schoongemaakt en er stond al een bed voor me klaar. Ik kon er meteen in.
Saskia woont in het appartement van Tiffany, een poes, en haar zoontje Sunny van 3 maanden. Niet dat je denkt dat de poezen bij Saskia wonen; het is echt andersom.
Ik maakte kennis met ze en het duurde zeker 3 voltallige seconden voor ik geaccepteerd werd en toestemming kreeg om te blijven logeren.

Tiffany was een beetje zielig, want ze was net gesteriliseerd en droeg een kapje om te voorkomen dat ze haar littekens open zou krabben of bijten. Daarbij had ze ook wat uitslag op haar hoofd; vermoedelijk een vlooien-allergie.
Saskia moest naar haar werk en ik wilde dolgraag slapen, dus dat kwam helemaal goed.
Ik heb een beetje mijn spullen uitgezocht en af en aan wat geslapen. Ik heb nog wat geknuffeld met Tiffany, die normaal helemaal niet knuffelig blijkt te zijn, maar op dat moment in ieder geval wel.

Voor die eerste avond had Saskia al grote plannen. Die plannen had ze al gemaakt toen ze wist dat ze me niet op kon komen halen, niet wetende dat ik toch zo snel al in Adelaide aan zou komen. Ze had met vrienden afgesproken om te gaan eten en daarna naar een theatervoorstelling. Toen ze me er enthousiast over vertelde was ik nog in het zombie-stadium en begreep ik het maar half, maar rond 17:00 kwam Saskia thuis en gingen we ons op tutten voor de avond.
We reden Adelaide in. Het viel me op dat het meeste laagbouw is hier en dat is wel erg gaaf moet ik zeggen. Als je omhoog kijkt zie je echt nog lucht in plaats van baksteen of beton, zoals in menig andere grote stad.
Geen idee naar welke straat we liepen, maar in ieder geval gingen we eten bij Bon Giorno's. Dat is een keten hier, waar je betaalbaar uit eten kunt gaan en waar ze echt van alles hebben; pizza's, gewoon vlees met groenten, spaghetti, etcetera. Het rare er aan vond ik dat de manier van bedienen andersom is als in Nederland. Je loopt zelf naar de balie en bestelt en betaalt van te voren wat je wilt hebben. Je neemt je eigen drinken mee naar je tafel en het eten komen ze later brengen.
Verder is alles ontzettend Westers en kun je alles aan eten bestellen wat je maar wilt, wellicht nog wel meer variatie als in Nederland. Was weer even een cultuurshock na Bali, waar ze genoeg Westerse invloeden hebben, maar toch ook echt hun eigen uitgesproken cultuur.

Saskia en ik waren de eersten bij Bon Giorno's, maar al snel maakte ik kennis met Celeste, een vriendin van Saskia. Celeste bleek een hele hartelijke en vrolijke jonge vrouw, stammend uit een Duitse familie, maar geboren en getogen in Australie. Vervolgens maakte ik kennis met Irina, een ex-collega van Saskia bij Schenker, die uit de Oekraine kwam. Ze leek me erg aardig, maar ze was erg op zichzelf, dus ik heb niet echt veel met haar gesproken.
Daarnaast waren er ook Brandon en Ellie, een echtpaar (of als ze niet getrouwd zijn een stel) en dat zijn klimvrienden van Saskia. Saskia is knettergek op rotsklimmen, even ter info.
Dit was het gezelschap waar ik mee ging eten. Ik koos voor de kip met avocado. Hier zat ook een enorme plak aardappel en een al even groot stuk pompoen bij. Errug lekker ! Uiteraard heb ik dit vrolijk weggespoeld met een Australisch rood wijntje. Saskia weet veel van wijn (ze exporteert onder andere wijn) en wist een goede keuze aan te raden. De wijn is hier niet verkeerd, ofwel heerlijk, maar de druiven zijn dan ook veelal uit Europa gejat. Een Autralische Cabernet Sauvignon is niets vreemds.

Na een heerlijke maaltijd gingen we met zijn allen, behalve Irina die ons verliet, naar het theater annex cafe de Weimar Room, midden in de rosse buurt van Adelaide, als ik Saskia mag geloven (mij was het echt ontgaan). Er zou die avond een optreden zijn van de groep "Berlin Cabaret". Dit waren Australiers die Duitsers nadeden, werd me uitgelegd. Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten en ook begon ik al weer een zombie-gevoel te krijgen, omdat ik echt nog niet genoeg slaap had gehad; ofwel jetlag. Het was dan ook de vraag hoe lang ik dit hele festijn vol zou houden.
Ik maakte kennis met Fiona, ook een vriendin van Saskia. Fiona had ook buitenlands bezoek; twee vriendinnen van haar uit Cambridge met wie ze kamers had gedeeld in de tijd dat ze daar studeerde. Het was een internationaal gezelschap dus. De namen van die twee meiden uit Cambridge weet ik echt niet meer, maar ze waren wel ontzettend gezellig en interessant om mee te praten.
Verder was er nog Ilus, een lange vrouw van achter in de 40, die ook nog een paar gasten had. Saskia is niet gek op haar, vind haar een beetje een roddeltype. Ik ken haar uiteraard niet, maar wat me opviel was dat ze er uitzag als een Francaise, qua trekken en met haar korte grijze kapsel. Ze had zo uit een film van Louis de Funet kunnen wandelen.
De Weimar Room bestond uit een zaal met wijnrode fluwelen stoelen en tafeltjes voor een klein podium. Op de begane grond was een kleine bar en op een half hoog balkon was een wat grotere bar.

De voorstelling begon. Het gezelschap bestond uit een kleine band, bestaande uit een pianist, een bassist en een drummer. De artiesten waren vier vrouwen en een man. Eén van de vrouwen droeg een legerkostuum en de andere drie waren verkleed als hoertjes. Ze speelden Duitsers in de periode rond de tweede wereld oorlog en ze zongen lekkere Jazz muziek met een Duitse tongval er in natuurlijk. Het was geacteerd en ik als Europeaan had een beter accent kunnen nadoen, maar het kwam wel over en was bovenal erg grappig. De zang was heel helder. Ze zongen dus mooi en wisten het publiek te entertainen. Ik heb tenminste echt momenten gehad dat ik buikpijn had van het lachen. Er zaten dan ook, zoals verwacht, wat autenthieke behoorlijk grove Hitler-grappen tussen, desalniettemin erg goed !

Eén van de zangeressen kwam na een liedje nog even op mijn schoot zitten, omdat ze wel eens een vrouw wilde proberen, zoals ze zei. Hoorde allemaal bij de act uiteraard. Vervolgens herkende ze Saskia, die er al een keer eerder was geweest, en daarna groette ze haar iedere keer als ze langs kwam. Saskia was wel haar lievelingetje en dat vond ik wel stoer. Sas moest er erg om lachen.
Verder had ik echt keihard koffie nodig om wakker te blijven. Het was oploskoffie, maar beter dan niets.
Het kostte me moeite, maar ik heb het toch tot het einde van het optreden, rond 23:00 u vol weten te houden en het was zeer zeker de moeite waard. Echt een hele gezellige avond gehad. Mijn tijdsbesef was wel helemaal door elkaar gegooid, maar goed. MIjn eerste dag in Australie was in ieder geval sensationeel en Sassationeel.

Saskia ging de volgende ochtend klimmen, samen met Brandon en Ellie. Ik was gevraagd om ook mee te gaan, maar dat leek me een beetje te veel van het goede met een jetlag en ik koos voor uitslapen.
Toen Saskia weer terug kwam wilden we boodschappen gaan halen, maar kwamen uiteindelijk niet veel verder dan de K-Mart in het Westlakes Shopping Center, erg dichtbij Saskia's huis.
K-Mart is een goedkope zeer goed gesorteerde Blokker met kleding en zelfs wat etenswaren.
Saskia kocht een strijkplank (ze heeft hem nog niet gebruikt, maar ik al wel) en een strijkijzer en nog wat meer huishoudelijke artikelen die nog ontbraken in haar uitzet. Ook een beetje fun-shoppen en we hebben leuke sieraden voor elkaar gekocht. In ieder geval was het erg lollig.

Op zondag 21 maart wilden Saskia en ik gaan ontbijten aan het strand, maar tegen de tijd dat we uit bed waren en het strand hadden bereikt (nog geen tien minuten rijden bij Saskia vandaan; je ruikt de zee in haar straat) was het al lunch-tijd. Het werd dus een lunch. Na een kleine speurtocht gingen we toch maar weer naar Evida, waar we vrijdagochtend ook hadden gezeten. Hierna maakten we een korte strandwandeling en ik was helemaal weg van alle schelpjes. Ik ging weer 25 jaar terug, was weer klein en huppelend, schelpjes zoeken. Ik wist Saskia een beetje aan te steken. Tot nu toe fantastisch weer overigens; rond de 28 graden, wat opmerkelijk warm schijnt te zijn voor de tijd van het jaar hier.

We moesten echter nog boodschappen doen en zijn dus maar kort op het strand gebleven en zijn daarna naar Coles (zoiets als de Appie Heijn) gegaan, alwaar ik uiteraard mijn ogen uitkeek. Spannend al die vreemde produkten, bovenal zeer groot, zo'n supermarktje; 16 ellenlange rijen met etenswaar en andere huishoudelijke produkten. Omdat Saskia zoveel over werkt, kookte ze amper voor zichzelf en haalde vaak waqt te eten. Dat is hier overigens niet zo duur en goed te doen heb ik al ontdekt, dus ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar nu ik er was diende er gekookt te worden. Saskia had me al verwend met zelf gemaakte gerechten uit de koelkast en vriezer; een ovenschotel met peen en ui en bami, maar de voorraad was zo'n beetje wel op, dus we overlegden enthousiast wat we wilden eten. Omdat zoveel ons lekker leek, viel het nog niet mee om een keuze te maken en hadden we veel te veel gekocht. Is uiteindelijk wel opgegaan hoor, maar we hadden boodschappen voor meer dan een week. Honger lijden was dus geen optie.

So far so good; het eerste weekend. Meer avonturen volgen snel !