KLIMMEN EN DE ADELAIDE HILLS

Ik heb het laatste stukje uit mijn vorige verhaal geknipt en hier weer geplakt, en borduur daar weer op verder, is wat duidelijker.

Donderdag de 25e moest ik er dan aan gaan geloven. Saskia had al behoorlijk op me ingepraat over het klimmen. Eigenlijk ontvang ik al geruime tijd haar klimverhalen via e-mail. Ik vond het altijd wel leuk om te lezen dat zij zoveel plezier had, maar het klimmen zelf interesseerde me niet. Echt zoiets van: Wat is daar nu aan ? Een beetje rotsklimmen en dan ben je boven en dan ?
Zeer duidelijk dat ik er totaal de lol niet van in zag, dus voor iedereen die dat ook niet inziet; lees vooral verder !
Uiteraard was ik niet verplicht om ook te gaan klimmen, maar kortgezegd zou het wel bere-ongezellig zijn als ik niet zou gaan klimmen, dus wilde ik het, vooruit dan maar, met weinig enthousiasme wel proberen.
De eerste keer was dus donderdagavond in de klimhal van Adelaide.
Die gasten daar waren wel erg leuk, dus de stemming zat er goed in. Ook Ellie en Brandon waren er met hun dochtertje Hannah van 2 jaar en ik maakte kennis met Karen. Karen is een klimvriendin van Saskia, midden 40 en echt een leuke vrouw.
Mij werd uitgelegd hoe het zekeren werkt. Zekeren is vanaf de grond diegene die klimt veilig houden aan een touw. Dus je zorgt ervoor dat het touw strak blijft, zodat als diegene die klimt valt, hij of zij niet ver kan vallen. Dat betekent dus dat je diegene die klimt goed in de gaten moet houden en in geen geval het touw los moet laten. Wanneer iedereen zich aan die basisregels houdt, dan is klimmen geen gevaarlijke sport...ahum.
Het is dus wel erg gevaarlijk en daarom moeten die veiligheidsregels goed in acht worden genomen om dit gevaar te beperken. In een klimhal is het allemaal erg veilig overigens en wordt er goed op je gelet.

We klommen met z'n drietjes; Saskia, Karen en ik, wat iedereen de kans gaf om tussen de klims door uit te rusten. Ze werken met een waarderingssysteem, zodat je weet hoe moeilijk een klim is. Ik weet alleen de Australische moeilijkheidsgraden en ik heb begrepen dat die anders zijn dan de Nederlandse, dus hou daar rekening mee.
Ik begon in ieder geval met een klim op niveau 8 en dat was zo makkelijk dat ik het bijna saai vond, dus de volgende klim gelijk maar een niveau 12 gedaan en dat begon al erg leuk te worden.
Daarna een 13; dat was pittiger, maar als ik dat kon, moest een 14 ook lukken en jawel. Dus op naar de 15. Hoger als dat kwam ik niet op 1 avond, maar schijnbaar had ik er talent voor als ik Saskia en andere mag geloven. Ik klom met gympies, die ik speciaal had gekocht voor de Fitness Club (kost een tientje) en normaal gebruik je speciale klimschoenen. Dit zijn schoenen die loeistrak zitten met een gladde soepele rubberen zool, zodat je een goed gevoel hebt waar je je voeten neer kunt zetten en zelfs steun kan hebben aan de puntjes van je tenen. Men was onder de indruk. Ik nog niet helemaal, maar ik vond het wel gezellig en had een leuke avond gehad en vond het klimmen ook best leuk. Ik had nog geen idee wat ik van het echte klimmen zou vinden, maar begon wel nieuwsgierig te worden.
Saskia klimt gemakkelijk een niveau 17 en krijgt niveau 19 ook voor elkaar. Saskia vertelde dat niveau 15 ongeveer gemiddeld is en dat je daarmee leuk kunt meekomen. Niet slecht dus. Karen waarschuwde me echter wel dat in een klimhal klimmen heel andere koek is dan op een echte rots. In een klimhal hangen er gekleurde nepstenen aan een muur, die je vast kunt pakken en waar je je voeten op kunt zetten. Bij een echte rots moet je natuurlijk zelf uitvinden waar je je aan vast kunt houden.

Vrijdagavond gingen Saskia en ik naar de Adelaide Hills, dicht in de buurt van de wijk Stirling, waar Ellie en Brandon wonen. We hadden afgesproken dat we de volgende ochtend op Hannah zouden passen, hun dochtertje van 2, zodat zij samen konden gaan klimmen.
Ellie en Brandon hebben circa 9 maanden geleden een voormalige jeugdherberg gekocht in de Adelaide Hills; midden in de rimboe dus, aan de rand van beschaving.
Iets wat ooit douches geweest moesten zijn fungeert nu als riant kippenhok en verder zijn er nog 3 hallen in verschillende maten, alledrie gemaakt van geribbeld metaal, zoals je ook veel in Frankrijk ziet.
Van buiten ziet het er niet aantrekkelijk uit, maar aan de binnenkant was het erg gezellig. De grootste hal wordt tijdelijk door de kinderen gebruikt (Ellie heeft naast Hannah nog twee opgroeiende kinderen en gedeeld ouderschap met haar ex) en daar zouden Saskia en ik die nacht ook overnachten. De kleinste hal was het woongedeelte met keuken, badkamer, slaapkamer en woonkamer totdat de andere hallen opgeknapt waren naar wens. De derde hal had net ramen gekregen en was in opknapfase. Brandon liet het zien en demonstreerde trots zijn cirkelzaag op een zaagtafel die in alle standen kon. Ik moest meteen aan mijn vader en mijn broer denken, die ook vreselijk handig zijn en daarnaast ook zo vol trots hun nieuwe gereedschap kunnen laten zien. Wat dat betreft ben ik dan misschien ook weer een rare, want ik heb inmiddels ook aardig wat gereedschap verzameld en ben niet vies van een partijtje hout zagen met een cirkelzaag of decoupeerzaag. Ik vind het erg leuk en het interesseert me, ook al ben ik geen kerel.

Brandon had ook spaghetti voor ons gekookt en op hun grondgebied, boven op een heuvel, zaten we gezellig buiten aan een tuintafel te eten met schitterend uitzicht. Ik vond het daar geweldig.
Er werd me verteld over Magpie's, zwart met witte vogels die een typische zang hebben. Ik geloof niet dat die vogels in Nederland rondvliegen en echt typisch Australisch zijn.
Toen begon Brandon te vertellen over "Dropbears"; vreselijke kat-achtige beesten die zich uit een boom lieten vallen en zo hun prooi aanvielen. Deze beesten waren erg gevaarlijk en konden zelfs dodelijk zijn.
Ik moest daar dus erg voor uitkijken. Pas toen Brandon zei dat ze het vooral gemunt hadden op toeristen met camera's die foto's stonden te maken (want die keken niet omhoog om te controleren of er dropbears waren) en Ellie en Saskia wel erg hard lachten had ik door dat ik in de maling genomen werd; domme toerist, je kunt me (nog) alles wijs maken.
Er bestaan geen Dropbears dus, maar het is een schitterend verhaal, dus die houden we er in !

Saskia en ik sliepen dus in een enorme hal, gezellig op twee matrasjes op de grond, naast elkaar, onder een groot muskietennet. Ik heb prima geslapen en ik weet niet waar ik eerder wakker van werd; de magpies met hun aparte harde geluiden of Hannah die keihard:" Sassa ! Sassa !" riep. Ze kan nog geen Saskia zeggen, dus is het Sassa. Brandon maakte alles goed en bracht ons koffie op bed. Het was dan ook 7:00 's morgens. Dat valt niet mee op je vrije zaterdag, maar goed, beloofd is beloofd.
Het oppassen was dan ook een zware taak: Hannah liet ons zien hoe de kippen gevoerd moesten worden en waar we de eieren voor ons ontbijt konden vinden. We aten dus noodgedwongen toast met verse eieren. Daarna nam Hannah ons mee uit wandelen in de omgeving en toen we terug kwamen gingen we in de hangmat liggen en duwde Hannah de hangmat heen en weer, zodat we heerlijk schommelden. Vreselijk zwaar dus, zoals je wel door hebt, dat oppassen. Poeh, poeh. Gelukkig kwamen Ellie en Brandon weer terug en maakten een lunch voor ons en vroegen of we wilden blijven "for Tee" . Ik dacht een kopje thee drinken, maar "Stay for Tee" betekent blijven eten.
Saskia en ik besloten de uitnodiging aan te nemen en 's middags nog een wandeling te maken, zodat ik nog wat van de Adelaide Hills zou zien. De wandeling zou anderhalf uur in beslag nemen. Het was erg warm; circa 32 graden en Saskia en ik gingen op pad, gewapend met een routekaart voor alle zekerheid en heel veel water. Hier mag je alles vergeten, als je maar water bij je hebt, want er is niet op elke hoek een tankstation of snackbar en reken maar dat je snel dorst hebt.
Brandon zette ons af bij het begin van de route, omdat dat nogal verscholen was. De hele route was nogal verscholen, want mooi aangelegde grindpaden kun je hier wel vergeten. De paden zijn doorgaans niet breed genoeg om naast elkaar te lopen en pas op de stenen, kuilen en planten. Hele andere koek dus. Saskia zei al tegen me dat dit nog een schitterend pad was:"Dit is nog niks, wacht jij maar af !"
Voor Nederlandse maatstaven was dat al geen pad meer te noemen, maar het was wel erg mooi allemaal; schitterend uitzicht. UIteraard was anderhalf uur wat optimistisch, zeker gezien we ook nog twee keer verkeerd waren gelopen en van onze route af waren geweken en uiteindelijk hadden we er bijna drie uur over gedaan, maar ja, het houdt je bezig. We waren erg moe, maar het was wel een schitterende wandeling geweest en bovendien hadden we de weg terug gevonden.
Ellie's dochter Lenny (11) en zoon Ben (7) waren inmiddels ook gearriveerd en Ellie vroeg of we zin hadden om mee te gaan zwemmen, zodra we terug waren van onze tergend lange wandeling. We hadden geen zwemspullen bij ons, maar een handdoek konden we lenen en het was meiden onder elkaar, dus gewoon in onze onderbroek dan maar. Het klonk wel aanlokkelijk, even afkoelen en we gingen gezellig mee.

We reden een klein stukje met de auto en op een kale vlakte omringd door wat bomen stopten we. Geen water te bekennen, maar tussen de bomen door, geheel aan het oog onttrokken, was daar opeens een snelstromend beekje. Circa 1.20 m diep en zoals Saskia en ik al snel ontdekten; ijs- en ijskoud. Gillend gingen we het water in, terwijl Ben en Lenny nergens problemen mee leken te hebben en al druk aan het spelen waren. Ellie wachte haar beurt af met Hannah, die ze in dit geval niet mee het koude water in wilde nemen. Toen Sas en ik er uit kwamen, paste Saskia op Hannah en ging Ellie zwemmen. Ze begreep goed waarom wij gilden. Echt brrrrr koud, maar heerlijk verfrissend en we hebben erg gelachen om elkaar.

Hierna gingen we weer terug naar de voormalige jeugdherberg. Ellie en Brandon verwachten die avond nog meer bezoek: Carl en Adam. Saskia kende ze allebei al, want het waren ook klimmers. Een hele klimscene dus. Het bleken symphatieke jonge mannen van ongeveer onze leeftijd, achterin de twintig, begin dertig.
Ellie had deze keer gekookt, geen idee wat het allemaal was, maar het was allemaal verukkelijk. Erg gezellig, zo met zijn allen en verse ijskoffie na. De Australiers zijn hier knettergek op ijskoffie; je zou haast denken dat ze het vaker drinken dan bier, want ze verkopen het overal.
Ik ken de ijskoffie nog uit Duitsland; voor diegenen die het niet kennen; koffie met ijs er in, of het is een melkdrank die daarnaar smaakt. Echt uitleggen kun je het eigenlijk niet, maar ik zelf ben er ook gek op, dus ik vind het niet erg dat ik het hier weer tegen kom. Doe ik verder niet moeilijk over ofzo.

Na de ijskoffie besloot Brandon zijn scheerspullen eens boven water te halen. Ellie en Saskia keken al minder blij (maar zij wisten wat er komen ging en wat voor geur daar aan zat). Uiteraard hebben we het niet over gewone scheerspullen, maar scheerspullen om schapen mee te scheren. Gezien mijn opmerking voor de grap:"Ik ga naar Australie om te leren schapen scheren." was ik redelijk gebiologeerd door het idee. Nu wil het toeval dat Brandon jaren lang een schapenscheerder is geweest en hij kon me er erg veel, en in geuren en kleuren, over vertellen. Zoals ook nu, en dit was inderdaad met geur.
Hij liet ons alle mesjes zien en legde uit dat er speciale technieken zijn om te scheren, om messen te slijpen etcetera. een hoofdstuk apart, waar ik later, zodra ik nog meer weet, wel een hele blog aan zal wijden.

Hoe dan ook, het viel niet mee om de gezellige sfeer bij Ellie en Brandon te verlaten, maar eens komt dat moment en Saskia en ik verlieten de Adelaide Hills die zaterdagavond tegen elf uur. Fantastisch !
Uh...ik bedoel, wat vreselijk, dat oppassen....ahum.

Gauw meer nieuws !