SCHUITJE VAREN IN PORT ADELAIDE



Ik heb heel wat in te halen, loop maar twee maanden achter, dus ga jullie een beetje overvoeden met verhalen, nu ik nog de tijd heb om het een beetje in te lopen en de beschikking over een computer.
Er staan inmiddels ook een heleboel nieuwe foto's online, dus daar vind je de plaatjes bij de verhalen. Alleen geluid ontbreekt nog zeg maar.

Ik was gebleven bij zondagochtend 18 april, toen ik om half acht in bed rolde na wat Adelaids nachtleven.
Rond tien uur kwam Saskia me voorzichtig wekken met een kop koffie (anders duft ze niet, ze weet hoe ik ‘s morgens kan zijn, ha ha !), niet wetend uiteraard dat ik zo “vroeg” naar bed was gegaan.
Ze was net terug uit Sidney en had het ondanks dat ze haar vlucht had gemist, toch wel naar haar zin gehad. Ik geloof dat ik na de koffie nog even heb geslapen en ‘s middags besloten we nog even ergens heen te gaan; onderweg werd de beslissing gemaakt; Port Adelaide, een klein dorpje aan de kust.
Saskia parkeerde de auto vlakbij de kade en daar lag een rondvaartboot, genaamd “Queen Adelaide” met ronkende motor op het punt van vertrek. Adelaide is namelijk ook vernoemd naar de toenmalige Engelse koningin Adelaide. We hadden niet meer dan een halve minuut om er over na te denken. Het kostte iets van 2,50 AUD per persoon voor een tochtje op de boot, dus ik keek Saskia en zei:”Laten we lekker impulsief doen en mee gaan !”
Dus sprongen we tegelijkertijd en konden we nog net de loopplank vast grijpen. Alle passagiers hingen over de reling en moedigden ons aan. “Get lost ! Go away ! “ (Opzouten ! Wegwezen !) Zwetend en bungelend, met onze ellenlange benen in de knoop, wisten we toch aan boord te klauteren. Wel wat blauwe plekjes verder; zoals nichtjes lieflijk kunnen knokken als ze aan de rand van loopplank hangen. Ik eerst ! Nee, ik eerst ! Rot op jij ! Kun je niet opschuiven ?! Je kent dat wel, elkander helpen en voor laten gaan enzo....

Helaas ging het niet zo spectaculair als ik zojuist omschreef, maar dat plaatje zagen we er wel bij in alle meligheid, want ze haalden de loopplank inderdaad meteen op nadat we, gewoon lopend, aan boord kwamen en het schip tufde direct weg. Nu wisten we niet precies waar we aan begonnen waren; maar het zou ruim een uur duren en als we mazzel hadden konden we wat dolfijnen zien. Dus bevonden we ons aan boord, tussen jengelende kinderen en vermoeide ouders, aan een kopje oploskoffie. Saskia zei dan ook:“Ingeborg, je wordt bedankt !“ Ze lachte erbij, dus ze was niet echt boos dat ik haar overgehaald had om toch vooral impulsief te doen. En aangezien er echt geen bal te zien was onderweg, hadden we geen andere keuze dan ontzettend melig worden. Er waren wel een paar dolfijnen die bij de boeg zwommen als we de kapitein mochten geloven, dus wij rennen om een glimp op te vangen, maar ik kon ze niet ontdekken en Saskia al evenmin. Wel voeren we langs een Nederlands schip en zagen we de “schitterende” industrie gebouwen (walg) in de haven van Port Adelaide. Als je Rotterdam gewend bent, is dit een lachertje. Maar we hebben ons wel vermaakt met patatjes en melige foto’s maken.

Toen we eindelijk weer terug waren gingen we op jacht naar een kop echte koffie en liepen een hal binnen waar een rommelmarkt bleek te zijn. Saskia bleek al eens eerder op zoek te zijn naar deze markt, maar kon het toen steeds niet vinden; het was nogal een publiek geheim blijkbaar. Als je de buitenkant van het gebouw zag, had je ook niet kunnen raden dat zich daarbinnen een markt bevond, om eerlijk te zijn. Het was daar harstikke leuk, dus wij lekker snuffelen en helemaal het plan van de koffie vergeten. Ik zag ook Nederlandse spulletjes zoals koektrommels en andere prullaria, die in Nederland ook tussen het grof vuil vind en het begon steeds meer tot me door te dringen dat er hier veel Nederlanders moeten zitten in Australië.

De markt ging helaas sluiten, het was dan ook al vijf uur inmiddels en Saskia en ik besloten nog een rondje Port Adelaide te doen. We wandelden door de straten en er was werkelijk niemand te zien op straat. Het leek wel een spookstad. Wel waren de gebouwen erg mooi, vooral de combinatie met de strakblauwe lucht, kleine witte wolkjes en de laaghangende zon. Maar we hielden het snel voor gezien. Toen we langs de lokale Pub (kroeg) liepen, hoorden we live muziek en een aantal lelijke, maar vooral erg dronken mannen liepen langs en wilden ons terstond naar binnen sleuren. We verzonnen een smoes, dat we een andere afspraak hadden en al laat waren, maar dat we anders met veel plezier naar binnen waren gegaan (uche uche), maar we maakten nog wel een melige foto met ze. Kunnen jullie ook zien waarom wij zo’n haast hadden om weg te komen. Zodra we de hoek om waren renden we dan ook letterlijk naar Saskia’s auto. Die gasten waren echt fouter dan fout !

Hierna besloten we dat dichter bij huis aan het strand lekker een hapje te gaan eten. Na eerst verdwaald te zijn, kwamen we toch op de gewenste plek aan, maar werden afgeleid door de zonsondergang en renden het strand op, gewapend met mijn fototoestel. Dit was echt zo fenomenaal mooi ! Puur genieten. Verwijs ik jullie weer door naar de foto’s, want woorden schieten te kort.

Saskia en ik zijn na de zonsondergang uit eten gegaan in een heel gezellig restaurant aan een haventje, geen idee meer hoe het heet, maar het haventje zag er gezellig uit in het donker met groene en blauwe verlichting en het restaurant was helemaal van hout wat het heel knus maakte. Ik heb Snapper gegeten, dat is vis, maar ik heb geen idee hoe dat in het Nederlands heet. Volgens mij is er geen Nederlandse naam voor zelfs. Het is een witvis in ieder geval, en het smaakte erg lekker. Bovenal was het heel erg gezellig en hadden we een hoop lol samen.

Volgende blog komt snel !