BORIGINAL DOWN UNDER

De hilarische avonturen van Ingeborg Down Under

tiki comes into the world
Lilypie Baby Ticker

dinsdag, maart 01, 2005

Vaarwel Kiwiland, de laatste weekjes...



Afgelopen zaterdag 26 februari, afschuwelijk vroeg in de ochtend, heb ik met bedroefd hart het prachtige Nieuw Zeeland verlaten om drie uur later in Sydney te arriveren. Daar ben ik nu dus, maar daarover later meer, want de afgelopen twee weken zijn nog niet gedocumenteerd hier op mijn blogje.

Op zondag 13 februari was dus mijn laatste werkdag in Puka Park en op maandag 14 februari verliet ik mijn kamer in Bush Haven, zoals de personeels accomodatie genoemd werd. Die zondag avond ervoor was er nog een rustig afscheidsfeestje voor mij en Thom (de barman) en daarvoor werd ik mee uit eten genomen door het Recept Voor Problemen; Steve en Celeste. Gewoon in Pauanui, waar maar keuze is uit 1 restaurantje, maar het was erg gezellig en ik heb heerlijk gegeten. Ik zal hun zeker missen (doe ik al).
Op het afscheidsfeestje speelden we Cranium. Ik weet niet of ze dat spel in Nederland ook kennen, maar zo niet; het is erg maf ! Een bordspel waar teams tegen elkaar spelen en de uitdagingen bestaan uit dingen uitbeelden in klei, liedjes neuriën, blind tekenen, iets in mime uitbeelden en dan moeten de anderen steeds raden wat het is en zo meer creatieve opdrachten. Heel melig, leuk voor alle leeftijden. We hebben echt ontzettend gelachen !

Op maandag ging ik al mijn bagage in Barik proppen, nog een laatste cappuccino drinken bij de Chocolate Pretzel, een knus koffiehuisje aan het enige winkelpleintje in Pauanui en toen vertrok ik. Ik bracht de avond door bij Margie, ontbijtkok en Puka Park Petemoei en haar man Seymour. Zij wonen in een schitterend huis op een heuvel in Tairua, met uitzicht op de baai, oceaan en op Pauanui. Zo mooi daar ! En ik ben vreselijk verwend daar door Margie en Seymour.
Er waren nog een paar andere collega's die me nog even gedag kwamen zeggen en daarvoor bij Margie op bezoek kwamen, dat waren Carol (keukenhulp en heeft tevens haar eigen snackbar in Tairua samen met John), John, weer tijdelijk uit het ziekenhuis ontslagen maar nog steeds niet helemaal gerepareerd en Beverley, mijn supervisor van 19 ! Een lieverd en veel te intelligent voor zo'n baantje bij Puka, maar ik geloof dat ze dat zelf ook wel inziet.
Het was enorm gezellig en vooral leuk om elkaar nu eens buiten het werk om te zien en ook vooral niet over werk te praten.
Toen Carol hoorde dat ik de volgende dag naar Rotorua wilde gaan, zei ze enthousiast:"Oh, dan kun je wel bij mijn ouders logeren ! Jij zal mijn moeder te gek vinden; die is lekker bot en recht door zee."
Ik vond het wel lief, maar het leek me wijs dat ze het eerst aan haar ouders vroeg. Dus die vertelde ze dat ik de dochter was die ze altijd al hadden willen hebben (ahum, ja ja, overdrijven is ook een vak !) en ik was van harte welkom. Dus dinsdag ging ik op mijn dooie akkertje eens richting Rotorua tuffen. Ik reed nog door Whangamata, dus daar moest ik ook nog even naar mijn vaste cafeetje gaan; The Sandz Bar, waar ik graag een cappuccino ging drinken met collega's met Banoffee Pie, dat is een soort monchou taart met banaan en caramel (toffee) vulling. Vreselijk lekker in ieder geval. Ik ben vervolgens naar Waihi gereden aan de Bay of Plenty, en via Tauranga naar Rotorua, waar ik in de schemer aan kwam. Nu moest ik naar Ngongotaha (ja, duurde ook even voordat ik dat uit kon spreken !) wat even buiten Rotorua ligt; 5 kilomter om precies te zijn. Carols' ouders wonen daar direct aan het meer: Lake Rotorua. Nu was ik per ongeluk in een keer goed gereden, maar Ngongotaha [nongoo-TAA-haa] was zo klein dat ik er ook gewoon doorheen reed zonder het door te hebben en ik was al bij het volgende dorp toen ik dacht dat het wel erg lang duurde voor een afstand van 5 kilometer.
Ik besloot te bellen, want het was inmiddels ook al pikkedonker. Natuurlijk was toen ineens mijn batterij van mijn telefoon leeg, zul je altijd zien, dus ik reed maar weer terug richting Rotorua en zag ineens het bord Ngongotaha en stopte bij het tankstation om de weg te vragen.
Toen had ik het zo gevonden. Carol's ouders Jim en Ethel bleken hele lieve mensen en ik voelde me gelijk op mijn gemak. Jim lijdt al tien jaar aan de ziekte van Parkinson, wat je wel merkt aan zijn spraak en motoriek natuurlijk, maar verder is hij gewoon helemaal bij de tijd.
Ethel kletst graag en is inderdaad lekker direct. Ik kreeg een grote kamer tot mijn beschikking voor mij alleen met een Kingsize bed met heel veel zachte kussens waar ik lekker in weg kon zinken, een eigen badkamer en blijkbaar uitzicht op het meer vanaf het balkon, maar dat kon ik niet zien die avond. De volgende ochtend was de verrassing dus des te groter. Het huis staat echt direct aan het meer ! Het was wel drie hele meters lopen naar de waterkant.


Lake Rotorua (zwarte zwanen zijn daar heel normaal en de witte zijn juist uniek)

De volgende dag ben ik in mijn eentje eerst Rotorua ingegaan en rond lunchtijd was ik weer terug in Ngongotaha en zou ik met Jim en Ethel de omgeving gaan bekijken. Ik had wat folders over wat we konden doen en ik wilde ook graag wat meer over de Maori cultuur weten. Nu was er een georganiseerde avond bij de familie Mitai met Maori dans en een hangi (authentieke Moari maaltijd) en een boswandeling. Dat klonk wel goed en Jim en Ethel zagen dat ook wel zitten. Eerst namen ze me mee op een tochtje in de auto langs de prachtige meren in de omgeving. Dat was echt genieten en daarna gingen we meteen door naar onze Maori avond.


Nu zal ik uitleggen wat een "Hangi" is. Dit spreek je uit zoals je het schrijft, dus dat valt weer mee. Het is eigenlijk de oven uit de oertijd, dus wederom niets nieuws onder de zon. De Maori's graven een gat in de grond van een paar meter diep en maken daar een houtvuur op. Op dat houtvuur leggen ze rivierkeien (die blijven namelijk heet, andere stenen doen dat niet) en zodra het houtvuur uit is en alleen nog wat smeult, zijn de stenen goed heet. Daar bovenop leggen ze eten; vlees, vis, rijst, (zoete) aardappelen en groenten. Van origine was dat eten verpakt in bladeren, maar tegenwoordig wordt het verpakt in doeken en in mandjes gelegd, zodat het hygienischer is en er ook makkelijker uit te halen is. Het eten wordt afgedekt met aarde en dit laten ze zo een uurtje of drie in de grond zitten. Daarna graven ze het weer op en het eten is dan in feite gestoomd in het eigen vocht, maar heeft tevens een rooksmaak; hele aparte en lekkere combinatie. We kregen de opgraving van onze eigen Hangi te zien.

Voordat wij van deze Hangi mochten genieten werd er uit de groep toeristen een "opperhoofd" gekozen om onze groep te vertegenwoordigen bij het officiele welkomsritueel. Er werd ons gevraagd om niet te lachen wanneer de Moari en ons opperhoofd de neuzen tegen elkaar zouden wrijven; dat is de Maori groet, net als bij de Eskimo's en lachen was een teken van gebrek aan respect.
Ik vind dat "neuzen" persoonlijk wel een heel lieve en intieme manier van groeten; in ieder geval beter dan de Hollandse klapzoen die wel de illusie geeft, maar stiekem nooit je wang raakt.

Dit spektakel van de groet ging gepaard met een offer van een blad wat ons "opperhoofd" moest oprapen en een dans met een stok die best agressief overkwam. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om oorlog met de Maori's te gaan voeren als dat mijn eerste ervaring met ze was.
Hierna ging het serieuze eraf en gaven ze een demonstratie hoe er gevochten werd en hoe ze muziek op schelpen speelden. Dat vond ik wel indrukwekkend, want de Maori's krijgen uit een grote schelp vrijwel hetzelfde geluid als de Aboriginals uit hun didgeridoos. Het schelpengeluid is echter helderder en minder trillerig dan de didgeridoo, maar even diep en zwaar van geluid.



Hierna kwamen verschillende Maori dansen. Je kon toch wel zien dat dit vroeger een bloeddorstig volkje moet zijn geweest, met ook hun zachte kanten binnen het leven in de stam natuurlijk. Zeer indrukwekkend in ieder geval. Het was al tegen negen uur 's avonds toen we eindelijk van de Hangi mochten gaan genieten, wat in een grote tent werd opgediend in grote au-bain-marie schalen op een buffet. Ik moest eerst dringend naar de w.c.; hebben zwangere vrouwen wat vaker last van dan normaal en toen ik terug kwam stond er zo'n lange rij dat ik eerst maar wat te drinken bij de bar ging halen, waar op dat moment geen rij stond. Daarna sloot ik ook maar braaf aan. Toen ik echter eindelijk aan de beurt was, was er vrijwel geen eten over. Ik heb letterlijk wat uit de schalen geschraapt, wat me een half gevuld bordje opleverde met eten wat her en der aangekoekt was van het te lang in de au-bain-marie zitten. Ik was niet blij en dat is zachtjes uitgedrukt. Twee dingen die je niet moet doen: een zwangere vrouw veel te lang op eten laten wachten en dan als tweede ervoor zorgen dat na het lange wachten het eten op is. Ik ging klagen. Er zou meer eten komen, maar dat kwam nooit, want er was niet meer van de Hangi over en dat duurt minstens drie uur om te bereiden. Het droevige was dat het kleine beetje wat ik van de Hangi kon proeven vreselijk lekker was. Uiteindelijk kwam er wel meer eten in de vorm van een noodvoorraad van de KFC, wat ik afschuwelijk vies vind, en het personeel verzekerde mij dat ze dit nog nooit hadden meegemaakt met het schaamrood op de wangen. Ik was dan ook niet de enige die amper of niets van de Hangi had kunnen bemachtigen; meer mensen hadden hun beklag gedaan.
Ik heb dan maar erg veel van het dessert gegeten en dat vulde mijn wanhopige maag. Tiki vond al die zoetigheid wel lekker en was tevree, dus geen probleem.
De organisatie bood me uit zichzelf aan om aan mij het volledige entree geld terug te geven plus nog twee gratis kaartjes om een keertje terug te komen. Nu was dat eten de enige teleurstelling, want de rest van de avond was echt fantastisch, wat ik ze ook vertelde, maar ik zei natuurlijk ook geen nee tegen het aanbod. De twee gratis kaartjes heb ik aan Jim en Ethel gegeven (zij hadden wel genoeg gegeten overigens) en vroeg hun om er iemand gelukkig mee te maken; mocht ook hen zelf zijn uiteraard, maar ze hadden al snel iemand in gedachten. Dit betrof vrienden van hun en het waren mensen die niet veel geld hadden, een hoop ellende hadden meegemaakt en wel een leuke avond uit konden gebruiken. Eind goed al goed. Na de Hangi was er nog een wandeling in het donker waar we glimwormen te zien kregen en enorme forellen in een glasheldere waterbron. Ook legde onze Moari gids ons onder andere dingen uit over de bomen en de varens. Maar goed dat zij wisten waar ze mee bezig waren, want de ene varen werd als medicijn gebruikt en een andere soort, die er veel op leek, werd dan weer als vergif gebruikt. Dit was de laatste activiteit van de avond.

Ik ben nog een dag en nacht langer in Rotorua gebleven op aandringen van Ethel en Jim, want ik had nog zoveel niet gezien !
De volgende dag, donderdag 17 februari ben ik met hen naar Paradise Valley gegaan; een soort dierentuin cq natuurpark. Het bijzondere was dat ze daar twee leeuwewelpjes hadden die je mocht aaien. Ik was daar diep van onder de indruk; net te groot uitgevallen jonge poesjes; zo lief !




De rest van het park was ook erg mooi trouwens, maar die jonge leeuwtjes waren toch wel het hoogtepunt.
Hierna zijn we naar het plaatsje Hamurana gegaan waar we gepicknickt hebben aan het meer en daarna een wandeling hebbengemaakt naar de Hamurana Springs; een natuurlijke drinkwaterbron en een van de grootsten van Nieuw Zeeland. Dat was erg mooi om te zien.

Hierna zijn we nog naar de St. Faith's Anglicaanse kerk gegaan in de Maori gemeenschap Ohinemutu. Het meest bijzondere aan deze kerk was een raam waarin een Jezus-figuur gegraveerd is tegen de achtergrond van Lake Rotorua, zodat het net lijkt of dat Jezus over het water loopt.
Ik heb er hier een foto van gevonden:

Gravure in St. Faith's Anglican Church, Ohinemutu

In het echt is het wel indrukwekkender dan op deze foto moet ik zeggen, maar het geeft een idee. De kerk was verder ook erg mooi met heel veel Maori houtsnijwerk.

Hierna was het de bedoeling om te gaan zwemmen, maar ik was veel te moe. Met Tiki in mijn buik kan ik toch niet meer zoveel ondernemen als eerst, maar dat geeft niet, er wachtte me een Kingsize bed waar ik lekker in kon rusten en daarna was er voor me gekookt. Ik ben daar echt vreselijk verwend !

De volgende dag was het echt tijd om verder te reizen en nam afscheid van Ethel en Jim. Vreselijk lieve mensen !

Ik besloot nog naar het Maori Arts en Crafts Institute te gaan, waar ook erg veel te zien was; Maori's bezig met houtsnijwerk, Kiwi's (niet het fruit, maar de vogel, waar de bijnaam "kiwi" voor Nieuw Zeelander ook vandaan komt). Dit is een loopvogel, met uitsterven bedreigd. Ik heb er dus ook maar 1 gezien, in een grote glazen kooi en nagebootste natuurlijke omgeving. Maar toch bijzonder.

Kiwi vogel

Verder was er ook nog de beroemde Pohutu geiser te zien en deze was een paar keer per uur actief en erg indrukwekkend !

Pohutu Geyser

Ik heb er een filmpje van gemaakt (hebben jullie nu niks aan natuurlijk), maar daar komt het nog beter over wat een natuurkracht het is.
Het enige nadeel van Rotorua is dat de lucht naar gekookte eieren ruikt en op bepaalde plaatsen stinkt het ronduit naar rotte eieren. Dit komt onder andere door de zwavel in de lucht.
Verder is het daar echt prachtig !
Ik was daar dan ook weer een halve dag zoet en heb nog een keer Maori dansen gezien, maar dan weer andere versies. Ik vond het allemaal zo te gek dat het weer meer tijd in beslag nam dan ik van plan was, maar ja, de kans dat ik dit ooit nog eens te zien krijg is niet groot onder de huidige omstandigheden, dus gewoon nu van alles wat ik te zien krijg genieten !

Ik ben nog naar de Jade Factory gegaan in de hoop een mooie Tiki te vinden voor mijn Tiki en ik vond er een die voor mij betaalbaar was (prijzen variëren tussen de 35 en 500 dollar !) en er mooi uitzag; dus geslaagd, eindelijk. Ik had het graag ietsje minder commercieel gehad willen hebben, maar ja, dan moet je weer persoonlijk Maori's kennen en die contacten heb ik niet. Het gaat dan ook om de symboliek die er voor mij achter zit.

Ik ben eind van de middag uit Rotorua weg gereden en heb overnacht bij Lake Taupo, op een camping in het plaatsje Turangi, aan de zuidkant van het meer. Nu had ik braaf mijn tentje opgezet, maar deed geen oog dicht; het was zo oncomfortabel op mijn slaapmatje met mijn dikke buik, dat ik van ellende naar mijn auto gevlucht ben in de hoop dat ik daar wel kon slapen. En jawel, dit was een heel stuk beter. Sindsdien heb ik dan ook niet meer de moeite genomen om mijn tent op te zetten, dat snap je wel natuurlijk.

Op zaterdag 19 februari heb ik vrijwel de hele dag gereden richting Wellington, waar ik op zondag met de boot naar het Zuider Eiland zou vertrekken.
Margie had me aangeraden via de Desert Road (vertaald: woestijnweg) te gaan, midden door het Noorder Eiland wat nogal dramatisch klonk. Ik dacht dat het op z'n Australisch heel kaal en saai zou zijn. Dat heb ik namelijk in Australie ervaren, dat er tussen de prachtige plekjes duizenden kilometers niets is, maar dan ook echt niets.
Dit was totaal anders: de Desert Road was prachtig !


Desert Road, Noord Eiland, Nieuw Zeeland

Het was 23 graden buiten en ineens zag ik een berg opdoemen, half verscholen in de wolken met sneeuw op de toppen. Dat was erg indrukwekkend. Ik heb ook een enorme vulkaan tegen de horizon gezien. Echt een prachtige rit !
Die avond sliep ik in mijn auto op een camping in het plaatsje Paekakariki, een half uurtje bij Wellington vandaan, aan de kust. Ik val in herhaling, maar kan er niets aan doen; wederom het was erg mooi daar.

Tot zover het Noord Eiland. In mijn volgende blog vertel ik mijn avonturen op het Zuid Eiland en het weerzien met mijn nichtje Saskia in Sydney.
Nog maar twee dagen zomerzon en op zijn kop lopen en dan moet ik al weer terug naar de vrieskou in Nederland. Ik heb gisteren vernomen dat het -10 is en dat ik mijn bikini dus moet verruilen tegen mijn schaatsen. Ach ja, dat heeft ook wel wat. Het lullige is dat ik alleen maar zomerkleren heb die me passen ! Klappertand, klappertand. Ik ga gewoon nog even genieten en niet aan de Hollandse kou denken. Een troost: Nutricia Chocomel smaakt warm ook erg lekker.

2 Comments:

At 5:51 p.m., Blogger rebel said...

meisje, heeft geen nut als ik hier reageer...je zit onderhand al bijna in the plane.
Nah, ik zorg alvast voor warmere kleertjes.
Naaimachine en guarde, komen we ook een eind mee.
En ik heb sneeuwlaarzen voor je kouwe poten :)
Enne een warme choco met slagroom, plus warme wafeltjes..yep.
Ik doe met je mee, heb het ook opeens ijskoud..hihi.
Heb al gazant op weg om warme truien te kopen, voor jou en mij.

 
At 11:10 a.m., Blogger Boriginal said...

Heet die gezant Boeba ? Ik heb wel maat XXXL nodig !
Ik heb zelf ook sneeuwlaarzen, ergens, in een doos, maar weet niet of die doos in Nederland is of in Frankrijk, gniffel.
Dus je denkt dat teenslippers wat te frisjes is aan mijn voeten ?
Ik heb allebei mijn truien bij de hand en trek gewoon twee broeken over elkaar aan. Ik heb een plastic "winterjas" (voor australische begrippen) die nog net over mijn buik past en ik heb handschoenen en een muts in mjn handbagage. Verder heb ik 1 paar nieuwe sokken gekocht van mijn laatste geld, omdat de sokken die ik heb me te strak zitten en ik heb toch iets warms nodig. Holland, here we come !

PS: Heb Ash vanmorgen gezien, was kort, maar heel leuk !

Tot zo !

 

Een reactie posten

<< Home