MIJN EERSTE JONGE COCOSNOOT

Gezien de familie omstandigheden, was ik niet echt in de stemming om mijn belevenissen te posten. Echter is het misschien ook wel een welkome afleiding, niet alleen voor mij, want leuke dingen heb ik wel beleefd.
Nu ik dit schrijf is het zaterdagmiddag 20 maart en ben ik al in Australië in Adelaide, maar wil het graag toch nog enigszins chronologisch houden, dus ga verder met waar ik gebleven was in Bali:

Op zondag 14 maart heb ik de hele dag kunnen uitrusten van mijn avontuur in Kuta, de dag ervoor en mijn verhaal op de blog kunnen zetten. Ik had niet veel keus, want het regende de hele dag. Met bakken kwam het uit de hemel en het stopte niet.
Het is hier dan ook regenseizoen en als het hier regent gaat het ook keihard. Ze kennen hier maar twee seizoenen; het regenseizoen en het droge seizoen. Het regenseizoen stopt geloof ik weer in april.
Ik heb verder overwegend mooi droog en zeer warm weer gehad, dus het is geen algehele moesson ofzo, wel af en toe een bui, maar dit was de eerste dag dat het werkelijk alleen maar regende.
Valt verder weinig meer over te vertellen.

Maandag. de 15e, was ik aanvankelijk van plan geweest om naar Ubud te gaan, maar ik had eigenlijk niet zo'n zin om me te haasten die dag. Ik ben 's middags lekker op het strand gaan schilderen. Het ging niet echt snel, want het was zo heet dat ik elk kwartier even de zee in liep om af te koelen. Ondanks dat ik me goed had ingesmeerd was mijn hele rug verbrand, van 2 uur strand. Maar ja, ik had wel lol gehad, dus daarna maar goed smeren en mijn rug beschermen tegen de zon. Inmiddels is het alweer over en is het mooi bruin. Ik heb een stukje van het uitzicht vanaf het strand geschilderd, maar moet het nog wel verder af maken.

Eind van de middag had ik afgesproken met Ketut (spreek je uit als "kuttoét"). Dit is niet de Ketut van het internetcafé, hoewel ik hem wel daar ontmoet heb. Maar ze heten hier allemaal Ketut. Ze hebben in Bali maar 4 namen per kaste en 4 kasten in het Hindoegeloof. Dus als ik het goed heb begrepen hebben ze onder de Hindoe-bevolking (er zijn hier ook Moslims en Christenen) niet meer dan 16 namen in totaal. Dit is niet bij alle Hindoe's zo, dit schijnt alleen op Bali zo te zijn.
Een naam voor het 1e, 2e, 3e en 4e kind; maakt niet uit of het een jongen of meisje is voor de naam en als ze een 5e kind krijgen, beginnen ze weer van voor af aan, met misschien nog een extra toevoeging.
Ketut is de het vierde kind van de laagste kaste. Meestal is de laagste kaste de armste groep van de bevolking, hoewel dat niet altijd opgaat. Ook mensen van de laagste kastes kunnen een goed inkomen hebben.

Deze Ketut is een vriend van de Ketut van het internetcafé en enkele dagen geleden raakte ik met hem in gesprek. Zij Engels is nog slechter dan van de meesten hier, maar er was een soort van gesprek. Toen hij ontdekte dat ik schilder wilde hij me aan zijn broer voorstellen die kunstenaar is, volgens zijn zeggen. Hij zou me op zijn scootertje brengen, was vlakbij. Ik was een beetje wantrouwig, zeer gezonde eigenschap in een vreemd land en vroeg hoeveel die grap me ging kosten. Want hier kost alles geld, ze onderhandelen over alles en je moet overal afdingen. Hoe witter je bent (hoe korter op Bali), hoe hoger de prijs.
Als je voor het eerst op Bali komt, kun je ook het beste net doen of je er al vaker geweest bent, dan doen ze minder hun best om je te besodemieteren.
Ditmaal had ik het schijnbaar verkeerd begrepen want ik was als gast uitgenodigd en dat kosste niets.
Ik besloot er over na te denken en kreeg Ketut's telefoonnummer.
Maandag had ik hem dus gebeld en om 16:00 u haalde hij mij op bij het internetcafé op zijn scootertje. Yasmin leende me een helm en daar ging ik achterop.
Ik deed dit omdat dit mijn kans was om bij Balinezen thuis op bezoek te kunnen gaan en de sfeer te proeven van hoe deze mensen leven. En ik vertrouwde maar op mijn intuïtie; Ketut leek me iemand die geen vlieg kwaad deed.

Dichtbij, volgens Ketut, was wat verder weg voor mij; drie kwartier achterop de brommer ! Ik vond het wel een spectaculaire belevenis, tussen al dat toeterende verkeer, de rijwind als airco en het wisselende uitzicht langs de weg, van sjieke gebouwen, rijstvelden, tot zwaar verpauperde panden die nog steeds bewoond worden. Echt alles door elkaar. Het begon al te schemeren toen we bij Ketuts broer aankwamen en ik had geen billen meer over van de rit. Maar niet zeuren, dit wou ik toch zelf ?
Ketuts broer had een mooi, niet al te groot huis met glanzende plavuizen en haast geen meubels, op de TV en het kastje er omheen na en ze zullen vast ergens bedden gehad hebben. Ze zitten allemaal op de grond daar.
We zaten buiten op de trap van het huis en ik liet de foto's van mijn kunstwerken zien en de halve familie kwam nieuwsgierig gluren, allemaal heel vriendelijk, op het verlegene af. De kinderen van Ketut's broer, die Wayang heet en rond de 40 is, zaten giechelend achter me met hond Herro te spelen. Herro was nog een pup en ik had hem zo mee willen nemen ! Echt lief ! Ketut zelf is overigens 28 en komt uit een hele grote familie; 4 broers, 4 zussen. Zijn wij niet meer gewend in Nederland.

Ik kreeg wat te drinken aangeboden; of ik een cocosnoot wilde. Dit was mijn kans ! Tuurlijk wilde ik dat. Tot nu toe had ik alleen maar gehoord dat een verse cocosnoot heel erg lekker moest zijn, dus proberen.
Ik zei tegen Ketut:"Je gaat toch niet in die boom klimmen ?"
De klapperboom stond achter het huis. Nee, dat gebeurde met een lange stok. Ik bekeek het schouwspel. Met een lange stok haalde Ketut's neefje, de oudste zoon van Wayang, ook Wayang genaamd, een aantal kokosnoten uit de boom. Nu ken ik alleen van die bruine met haren, die je door moet zagen; dat zijn dus al oude cocosnoten. Ze waren helemaal verbaasd dat wij geen klapperbomen hebben in Nederland, zo normaal is het voor hun. Wat een rijkdom eigenlijk; een klapperboom in je achtertuin. Geld hebben ze niet, maar dat dan weer wel !
De kokosnoot was aan de buitenkant fel oranje van kleur. Er werd een kapje afgehakt en een dik rietje in de kokosnoot gestoken. Alsjeblieft ! Het was heel apart van smaak, 28 graden warm (is het altijd als het vers uit de boom komt) en je voelde het tintelen terwijl je het dronk. Ik moest even wennen, maar vond het heel erg lekker. Ze gaven me ook wat vers vruchtvlees; dat is effe andere koek dan die oude cocosnoten die we in Nederland importeren. Dat vind ik al lekker en dit is tien keer lekkerder.
Ik heb twee cocosnoten leeg gedronken en mocht nog meer als ik wou, maar dit was denk ik al een liter sap, dus ik had wel voldoende.

Wayang liet me zijn kunst zien; schilderijen, in kleur en zwart-wit en houtsnijwerk. Ik vond hem echt goed, voornamelijk het zwart-wit werk (heb ik helaas geen foto's van) en het houtsnijwerk.
Ik kreeg meteen een kado; een houten engel, slordig wit geschilderd en duidelijk niet één van Wayangs beste werken of wellicht uit zijn beginperiode. Buiten dat het ding onder de beestjes zat, vond ik hem verder ook afschuwelijk, maar reageerde enthousiast, want ik durfde ze niet te beledigen. Ik probeerde er nog vanaf te komen door te zeggen dat het niet in mijn bagage paste, wat nog waar was ook, maar het was echt een kado en ik mocht het echt hebben. Acteren dus maar, want de gedachte erachter was natuurlijk erg lief, laten we wel wezen.
Zijn gekleurde doeken waren niet slecht, van een paar was ik echt onder de indruk. Hij werkt bij een bank (geen topbaan in zijn geval) en hoopt met kunst verkopen wat extra's te verdienen.

Ik kreeg koffie (dat noemen ze hier kopi [koppie] Bali) en ze lieten me boeken met zwart-wit kopieën van kunst zien, stammend uit de tijd van Sukarno, waar ze duidelijk erg trots op waren en zuinig mee om gingen. De vrouwen kwamen niet in de buurt. Ik als vrouw uit Nederland, werd behandeld als een van de mannen, want vrouwen hebben op Bali geen rechten.

De vrouwen spraken ook geen woord Engels en ik gelukkig al een paar woorden Indonesisch. Kan ik iedereen aanraden die naar Indonesië gaat; koop een woordenboek en neem het mee en leer de groeten en bedankjes. Ik heb het onderweg geleerd, maar het communiceert een stuk leuker en dus ook met mensen die geen engels spreken. Voor een Nederlander is Indonesisch niet zo heel ingewikkeld, een paar woorden zijn zo te leren.
Ik kon de dames in ieder geval vertellen dat ik uit Belanda (Nederland) kom en ze bedanken en goedenavond wensen. Niet veel maar toch iets. Hele fotosessie's zijn er gemaakt met mijn camera, want ik moest natuurlijk met de familie en de cocosnoot op de foto. Het duurde even voordat ze door hadden hoe mijn digitale camera werkte; erg geavanceerd voor hun. Ze verkopen ze hier ook wel, maar de gewone man heeft daar geen geld voor, vaak al niet eens voor een gewone fotocamera.
Ketut had ook geen fototoestel, dus vandaar dat er volop gebruik werd gemaakt van de mijne.
Na dit innemende bezoek, waar ik toch wel behoorlijk van onder de indruk was, stapte ik weer achterop bij Ketut voor de terugreis. Ze waren erg gastvrij, ze hadden een goed gevoel voor humor en ze hebben echt een totaal andere cultuur, zijn meer met hun religie en lichaam bezig, massage, gezondheid, yoga-achtige dingen. Hier wordt dat met de paplepel ingegoten, heel anders dan bij ons. Ook veel bijgeloof als je het mij vraagt, maar ik ben nog verre van een Bali expert.
Helaas had Ketut ook aan de engel gedacht, die ze in krantenpapier hadden verpakt en die hing bijna met sarcastisch genoegen aan het stuur.
Ik dacht dat we terug naar Sanur reden, maar Ketut maakte nog een tussenstop in Denpasar, waar we doorheen reden. Dit was zijn huis en ik maakte kennis met zijn broertjes, zusjes, moeder en oma van 97 !
Een hele fotosessie volgde weer.
Hier heeft elk huis een tempel, ook de armsten hebben dat. Dus als je tempels wilt zien; genoeg te vinden op Bali. De fotosessie met de hele familie nam plaats in de tempel. Ik hoefde in eerste instantie geen Sarong aan, maar ik vond het wel zo fatsoenlijk, uit respect voor hun geloof en vooral de vrouwen waardeerden dat en haalden een sarong voor me. Blauw met bloemetjes, gezellie !

Ik vroeg Ketut of hij geen honger had, want ik had in ieder geval nog niets gegeten. Hij gaf toe dat hij ook nog niets gegeten had. Ik vroeg hem mee uit eten en hij mocht kiezen. "Up to you" ; ik moest kiezen dus.
Ik dacht snel na en vroeg hem of hij ooit wel eens bij Mc Donalds gegeten had. Nog nooit dus.
Mooi, dat werd hem dus. Op Ketut's brommer reden we na afscheid genomen te hebben van zijn familie, naar de Mc Donalds in Sanur. Ketut probeerde het goedkoopste portie frites te bestellen, maar ik accepteerde dat niet en vond dat hij tenminste de Big Mac moest proberen. Ik had van hem mijn eerste verse cocosnoot gekregen, hij kreeg van mij zijn eerste Bic Mac en dan maar meteen een menu.
Ik koos zelf voor de Aziatische variant; krokante kip, omelet en rijst. Dat hebben ze in Nederland weer niet bij de Mac Donalds.

Aarzelend nam Ketut zijn eerste hapjes; ik moest hem uit leggen hoe hij de Big Mac behoorde te eten.
Ik zat gewoon te genieten van zijn verwondering. In ieder geval vond hij het lekker.
Ik heb foto's gemaakt van Ketut's eerste Big Mac, dus jullie kunnen binnenkort allemaal meegenieten.

Hierna bracht hij mij naar Jambu Inn, het was tegen elf uur en iedereen lag daar al op bed. Alleen Oka, de nachtwaker was nog wakker en keek wantrouwend naar Ketut.
Omdat Ketut mij zo gastvrij had ontvangen, liet ik hem mijn kamer zien, maar dat was misschien toch niet zo slim en naief van mij, want hij deed zijn schoenen uit en liet zich quasi-nonchalant op het bed vallen.
Ik ging dus zedig op een stoel zitten. Verliefd keek Ketut me aan en ik dacht: Oh nee ! Daar heb ik geen zin in.
Ik zou de volgende dag gaan raften, dus ik begon uitgebreid te gapen en me te verontschuldigen dat ik maar eens naar bed moest, want ik had morgen een drukke dag.
De boodschap kwam toch aan en gelukkig was Ketut te onzeker om verder iets te proberen. Ja, een kus, maar zijn lippen ontmoeten tot zijn verrassing mijn wang; ik kan snel zijn als het moet.
Ik deed tegenover hem of ik zijn avances niet door had, om hem geen afgewezen gevoel te geven en bleef hartelijk en liep met hem mee om hem uit te zwaaien.

Toen zat ik met een ander probleem; Mijn rug was verbrand en die moest ingesmeerd worden.
Omdat Ketut iets te verliefd keek had ik hem dat maar niet gevraagd. De andere gasten lagen op bed, dus dan maar aan Oka vragen. Oka bood me gelijk een massage aan. Dat klinkt raar misschien, maar ze masseren hier allemaal en iedere dag wordt je dat wel twintig keer of meer aangeboden. Er zit niets achter, behalve geld verdienen.
Ik sloeg het aanbod af, maar Oka masseerde wel even mijn gehavende rug, vroeg netjes of hij mijn armen mocht masseren en uiteindelijk dacht ik ook: Wat maakt het ook uit en liet hem zijn gang gaan. Ook met de gedachte dat hij heus zijn baan niet op het spel zou zitten door zich te vergrijpen aan een toerist. En het was ook inderdaad allemaal keurig netjes zonder bijbedoelingen en voor mij heel prettig.
Ik vroeg hem voor ik ging slapen wat ik hem schuldig was. " No money" zei hij. Oka hoefde er niets voor te hebben. Ik legde hem uit dat ik er anderen ook voor moest betalen en dat ik hem er dus ook voor wilde betalen, vooral omdat hij echt heel goed was ! Ik weet niet wat ie allemaal voor technieken op me losliet, maar mijn spieren bloeiden helemaal op. Ik heb hem uit mezelf 50.000 Rhupia gegeven, een vrij gangbare prijs hier voor een massage en voor de Balinees best een hoop geld. Voor ons; 5 euro.
Oka was er erg blij mee uiteraard. Ik gunde het hem meer, omdat hij er van uit was gegaan dat hij er niets voor zou krijgen en het als gunst deed.

Ik sliep in ieder geval als een roos. Later meer avonturen; het raften !