DE PIRANHA IN DE EFTELING KAN INPAKKEN....

Op dinsdag 16 maart zou ik gaan raften. Er is op Bali zoveel te doen; duiken, olifantensafari, dolfijnen kijken, dorpen, tempels en natuur bekijken, dus het viel niet mee om een keuze te maken. Want ik kon natuurlijk niet alles doen, qua tijd niet en qua financiën niet. Toen ik in Kuta was, werd me een interessante deal aangeboden om te gaan raften. In eerste instantie had ik gezegd dat ik er nog over na zou denken en toen ik uiteindelijk had besloten om het toch te doen opgebeld en afgesproken.
Dit was een all-in pakket; Ik werd opgehaald vanaf mijn hotel met een busje met Airconditioning, raften en een lunch en weer vervoer naar mijn hotel. Ik was benieuwd. Nog ergens had ik zoiets; zouden ze wel op komen dagen ?

Maar op dinsdagochtend, werd ik keurig op tijd opgehaald om 8:45. In het busje zaten alleen maar Japanners, die geen Engels spraken. Niet helemaal alleen maar, zo bleek, want een man draaide zich met een brede grijns om en een Japanner wees naar mij en zei tegen hem:" Friend" .
De man was opgelucht dat er nog iemand Engels sprak en ik eigenlijk ook, hoewel die Japanners wel heel vriendelijk waren. We stopten vrij snel al, waar we water kregen en moesten betalen voor de trip. Ik ontdekte dat de man die Engels sprak John heette, uit Sidney komt en ook voor het eerst ging raften, net als ik.
Toen volgde een lang rit naar Rendang, een beetje richting het oosten van Bali. Als ik het me goed herinner gingen we raften op de Ayun-rivier, maar ik kan me vergissen in de naam van de rivier uiteraard.
De plaatsje het dichtst in de buurt van waar het avontuur begon heette in ieder geval Rendang en het busje had moeite om de steile hellingen op te komen. Soms dacht ik echt dat het niet veel scheelde of we gingen achteruit in plaats van vooruit. Ik had nog best lol met de Japanse jongen en het meisje naast me.
Ik vertelde dat we in Nederland veel speelgoed hebben afkomstig uit Japan en ze wilde een voorbeeld.
Ik zei:" Pokémon, Tamagotchi" en ze lagen helemaal in een deuk, maar dat kenden ze inderdaad wel. Even een highlight van een vrij moeizaam gesprek met veel handen en voetenwerk. Ze spraken amper Engels, vandaar.

Toen was het eindelijk zo ver, na een busreisje van zeker anderhalf uur. Ergens in the middle of nowhere tussen veel groen, stapten we uit en was er een ruimte met rubber bootjes en kon je je verkleden. We kregen een helm en een reddingsvest en een peddel, die je met een snoer aan je pols bevestigde, zodat je die niet zou verliezen. Toen moesten we wachten, want de boten moesten nog opgeblazen worden. Het is gewoon echt een rubber opblaasboot en ik vroeg me al af of dat wel heel zou blijven. Blijkbaar wel, maar toch.
Tijdens het wachten maakte ik kennis met de rest van mijn team. Je kon maar met vier personen in de boot, exclusief de gids, hij was nummer 5. John zat in mijn bootje, verder nog Ebony, die ook uit Australië kwam, uit de buurt van Melbourne en haar vriend, wiens naam niet in mijn hoofd wou blijven hangen. Hij kwam van origine uit Joegoslavië, maar woonde ook in Australië. Het was een gezellig clubje en we gingen allemaal voor de eerste keer het avontuur aan.

Na een half uur kregen alle groepen uitleg van een gids. HIj legde uit hoe je de peddel vast moest houden, wanneer je moest bukken, je vast moest houden etcetera. Hij vertelde dat ze soms de trip moesten onderbreken vanwege de anaconda's en ook dat we vooral niet in het water moesten vallen vanwege de krokodillen. Ik geloofde alles, maar was niet echt bang, want anders zouden niet al die mensen gaan raften.
De gids zat ons te jennen, want er zaten helemaal geen anaconda's of krokodillen. Hij klonk eerst zo serieus, dat bijna iedereen er intrapte; hij had zelf nog bijna de grootste lol om zijn verhaal; lekker toeristen gek maken. We kregen dan ook instructies wat je moest doen als je er uit zou vallen.

Toen gingen we in de boot. Erin ? Nee, je moet aan de zijkant op de rand zitten. Binnen de eerste 5 minuten lag ik natuurlijk al bijna buiten de boot, maar het ging net goed. Even wennen en je balans vinden, want het water was wild, met veel stenen waar je tegenaan botste en lage bruggetjes, waardoor je plat op de boot moest gaan liggen om er onderdoor te kunnen.
Maar ik vond het echt helemaal te gek; het uizicht was waanzinnig. Overal om me heen was 20 meter hoog de jungle, of je door een wand werd omsloten, dan weer rijstvelden (sawah's op z'n indonesisch) of verlaten bamboe-hutjes midden tussen de palmbomen. Ondertussen had ik het ook druk met peddelen, niet uit de boot vallen, bukken en van de tocht zelf genieten.
We hadden onderling ook veel lol en onze gids had ook veel gevoel voor humor, dus ook dat droeg bij aan de geweldige ervaring.
Ik dacht: de piranha in de efteling kan wel inpakken ! Dat is een lachtertje vergeleken bij het echte werk.
Het is echt fantastisch !

Morgen meer nieuws, ik heb maar een uurtje en dat is al om, dus jullie moeten nog even geduld hebben. Er staat hier een dikke Australiër achter me steeds roder aan te lopen van ongeduld, dus doe ik nog een zinnetje voor de fun ! Ha ha ! Tot later !