Nog steeds Adelaide: Dropbears en Glenelg

Nu heb ik helaas geen tijd om alles zo uitgebreid te vertellen als wat ik tot nu toe gedaan heb. Blijkt ook wel, want ik loop gigantisch achter. Ik ben inmiddels al 6 weken in Perth en ik heb mijn verhalen over Adelaide en Saskia nog niet eens afgerond. Nu dan, een wat beknoptere versie van de bijna laatste avonturen in Adelaide. Helemaal beknopt is niet voor mij weggelegd, dus de smeuïgste details zal ik jullie niet onthouden.
Op zaterdag 1 mei gingen Saskia en ik naar de Adelaide Markets. Dit is een markt, maar overdekt. We hadden daar afgesproken met Celeste en gingen daar lekker een cappuccino drinken, dropjes kopen en natuurlijk naar het vreetplein (foodcourt). Die markt is wel anders dan in Nederland. Er zijn vaste kraampjes, veel kleine winkeltjes en heeft meer weg van een rommelige beurshal. Wel sfeervol en knus. Je kunt er echt vanuit alle uithoeken der aarde eten kopen. Zo kocht Celeste zoete Deense kaas, maar zagen we ook beschuit en hagelslag en daarnaast vele vreemde dingen die we niet kennen. Die verscheidenheid is te danken aan het feit dat er zoveel verschillende Europeanen en Aziaten in Australië leven.
Als je denkt dat Nederland multi-cultureel is, dan is Australie dat nog veel meer. En wat vredelievender ook. Hoewel, wat bepaalde mensen in Nederland tegenstaat bij Marokkanen, dat probleem vind je hier bij de Aziaten. De reden is; ze hebben een hele andere levensinstelling. Ik vind het doorgaans erg leuke mensen, dus ik voel dat zelf absoluut niet zo, maar ik weet dat het speelt.
De markt was erg leuk en dat weekend paste Celeste op het huis van Ilus, waar ik ook al eens eerder over verteld heb. Ik vertelde dat ik vond dat ze zo uit een Franse film had kunnen stappen. Nu bleek dat ze een Hongaarse is. Celeste nodigde ons uit om ‘s avonds lekker film te komen kijken bij haar in het huis van Ilus. Ilus weet dat niet en mag het uiteraard ook niet weten, hoewel ik eerlijk gezegd denk dat het geen probleem was geweest. Maar gelukkig kan ze geen Nederlands lezen, dus kan ik dit met een gerust hart opschrijven. Ilus huis is erg oud en erg rommelig, dus ik voelde me gelijk thuis. Ze had veel kunst aan de muur en boeken en prullaria; gezellige rommel dus. Nog steeds had ik een Frans gevoel bij haar. We hebben drie films gekeken, maar de meeste lol hadden we met Calamity Jane, zo’n ouderwets gezellige Doris Day film. Daarnaast hadden we het koud, want het kacheltje en de DVD-speler konden niet tegelijkertijd aan. Geloof me, we hebben het geprobeerd en toen sloegen de stoppen door. Dus met dekens en wijn hielden we onszelf warm. En hier hebben ze geen centrale verwarming, alleen gaskachels, houtkachels, open haard of losse olie radiators op stroom. De kater van Ilus lag bijna de hele avond onafscheidelijk boven op mij geparkeerd, dus dat was ook lekker warm. Net de Grote Dikke Rode Je-Weet-Wel Kater; een lief beest.
De volgende dag voelde ik me erg beroerd en heb de hele dag geslapen. Eigenlijk heb ik drie hele dagen bijna alleen maar geslapen en ben dus ook niet gaan werken, maar daarna voelde ik me weer prima en ging weer vol goede moed dozen sjouwen. Een koutje gevat waarschijnlijk.
Op donderdag 6 mei kreeg ik wat verontrustend nieuws. Cindy, mijn vriendin in Perth belde me op met het nieuws dat ze op 20 mei naar Nederland zou vertrekken met haar zoontje Joshua en ze wist nog niet voor hoe lang. Dit door onvoorziene omstandigheden, waar ik me verder niet over uit kan laten, maar in ieder geval erg plotseling besloten. Hoe dan ook, vooral voor haar, haar man Steve en hun zoontje Joshua een erg vervelende situatie.
Ik zou na mijn langdurige logeerpartij bij Saskia naar Cindy gaan, maar dan moest ik of halsoverkop vertrekken, of niet gaan, of toch gaan en dan alleen bij Steve logeren.
Ik was behoorlijk over de zeik van dit nieuws uiteraard, want ik had me er erg op verheugd om Cindy weer te zien. Ik heb haar tien jaar geleden ontmoet toen ik voor een jaar in een hotel in Duitsland werkte. Cindy kwam daar ook werken en ze was ook mijn buurvrouw; ze zat in de kamer naast mij.
We raakten erg goed bevriend en dronken veel Jägermeister, Brombeerkorn (een soort bessenjenever, maar dan van bramen en minder zoet) en keken samen naar de Smurfen in onze pauzes als we een gebroken dienst hadden. Buiten dat kon Cindy niet erg goed aarden en had veel last van heimwee, dus na drie maanden ging ze weer terug naar Nederland. Inmiddels kijken we niet meer naar de Smurfen en kunnen na een heftig feestje in het hotel geen Jägermeister meer zien. Waarschijnlijk omdat onze collega’s ons er destijds mee overvoerd hadden. Ik herinner me dat ze me de speelgoed handboeien van het zoontje van de eigenaar om hadden gedaan en de fles lauwe Jägermeister boven mijn mond leeg goten. In de verste verte niet onvrijwillig overigens. Cindy moet ook een dergelijk lot ondergaan zijn. Lachen, gieren, brullen, ja, gezellig was het zeker, maar de volgende dag waren Cindy en ik allebei hondsberoerd en we kunnen sindsdien geen Jägermeister meer drinken zonder misselijk te worden.
In ieder geval hielden Cindy en ik contact. Sommige jaren wat minder en dan weer wat meer, maar we bleven bevriend. Cindy besloot nadat ze haar studie had afgerond een jaartje naar Australie te gaan, lekker backpacken Down Under. Toen ze haar afscheidsfeestje gaf voor haar grote reis sprak ik hardop mijn voorgevoel uit:”Jij komt niet meer terug, hooguit voor vakantie.”
En Cindy ontmoette Steve in Australië, werd verliefd en trouwde met hem. Ze hebben samen dus een zoontje, zoals ik al eerder zei. Cindy woont inmiddels al vier jaar in Australië.
Ik had haar vorig jaar april voor het laatst gezien toen ze in Nederland was en ik heb haar toen opgehaald om een paar dagen in Groningen bij mij door te brengen en dat was erg gezellig.
Hoe dan ook, dit nieuws was wel een beetje schokkend voor mij, maar ja, het leven zit vol verrassingen en ze zijn niet altijd leuk helaas. Cindy baalde er zelf ook van uiteraard.
Ik moest een nieuw plan de campagne maken.
Vrijdag 7 mei gingen Saskia, Celeste en ik op stap in Adelaide. We zijn eerst lekker uit eten gegaan en daarna zijn we naar de Belgische Bier bar gegaan. Ver van huis, maar Belgisch bier hebben ze hier ook. Toch smaakt zo’n Kriekje anders Down Under, desalniettemin nog steeds erg lekker. Celeste houdt ook van zoet, dus die hebben we ook aan de Kriek gezet.
Zo zaten we gezellig bier te zuipen en toen kwam er een jonge vrouw naar ons toe en sprak Saskia aan. Aan de andere kant van het café zat een jongen die graag met haar wilde praten, maar hij dorst zelf niet te komen, dus stuurde hij een vriendin. Blijkbaar had Sas daar een keer oogconctact mee gehad die avond. De benadering verbaasde ons allemaal. Saskia zei dat hij dan maar naar haar moest komen als hij wilde praten. Dat deed hij; een lange jonge vent, donker haar en erg knap. Hij heette Chris. Hij rookte en ik wist al dat Saskia daar van baalde, maar ze gaf hem toch een kans.
Dat Celeste en ik daarop aandrongen zal er vast iets mee te maken gehad hebben.
Die avond ben ik ook nog naar Hindley street gegaan en ben de Nederlandse Portier gaan opzoeken. Dat was erg gezellig, ook al was hij aan het werk. Hij spreekt amper Nederlands overigens, maar hij weet bijvoorbeeld wel dat Nederlanders dood neervallen als ze niet regelmatig hun drop eten. Een waarheid als een Hollandse koe. Hij heet Laurie overigens en is een echte charmeur. Hij vertelde me dat hij niet drinkt, niet rookt, een kleine auto rijd en grote voeten heeft, hint, hint. Wat hij niet vertelde, maar wat ik zelf kon zien was dat hij tegen alle vrouwen zo charmant was, dus ik was dan ook niet diep onder de indruk van zijn vleierijen. Hoe dan ook, was hij wel erg adrem en grappig, dus had ik lol en daar gaat het om.
We hebben die avond ook nog possums van heel dichtbij gezien; kleine buideldiertjes die in bomen leven. Heel schattig om te zien. De possum is eigenlijk de Drop-bear van Brandon, maar gelukkig niet zo gevaarlijk. Ze hebben me niet aangevallen toen ik foto’s maakte, maar misschien was dat omdat ik wel omhoog keek. Ze aten Mc Donalds, althans, van de resten die op straat gegooid waren. Net nu de film Super Size Me is uitgebracht is dat wel een ironisch gegeven.
De volgende dag, zaterdag 8 mei, gingen we weer naar de markt. Daar was Celeste ook en Ilus met haar vriend en nog een meisje die Saskia kende van het klimmen.
Saskia’s ontmoeting met Chris was het gesprek bij de cappuccino. Ik had ook verteld dat ik zo snel mogelijk naar Perth wilde, of een auto kopen, of op een andere manier. Ilus onderbrak ineens de gesprekken en zei tegen mij:”Nu moet je heel goed luisteren !” Haar manier van praten kan nogal dwingend zijn, maar toch mag ik haar wel. Ze zei:” Er is een speciale 48 uurs actie van Virgin Blue, waarbij je een vliegticket kunt kopen via het internet voor 48 dollar, maar dan moet je wel vandaag nog op het internet kijken, want dit is al de tweede en laatste dag.”
Verder deden Saskia, Celeste en ik ons best ons niet te verspreken dat we de week ervoor in haar huis waren geweest. Hierna gingen we naar het vreetplein; heerlijk daar ! Moesten ze in Nederland ook maar eens uitvinden zoiets. Zou een goudmijntje zijn.
Saskia nam me na de markt mee naar het kantoor van Schenker, zodat ik op het internet kon kijken voor een ticket. Ondertussen belde Saskia haar zus Renate, die op dat moment hoogzwanger was.
In eerste instantie leken alle goedkope tickets al weg te zijn, maar toen ik op datum ging zoeken vond ik nog twee vluchten van Adelaide naar Perth voor 48 dollar. Een vertrok op 22 mei en de andere op 25 mei. Die van de 25e heb ik met Saskia’s creditcard geboekt en haar cash terug betaald. Onvoorstelbaar maar waar ! Ik zou Cindy niet meer zien, maar ik mocht wel in haar huis bij Steve logeren. Het goedkoopste ticket was normaal 156 dollar en dat liep op tot circa 450 dollar. Ik zou dus voor circa 25 euro een afstand van 2600 kilometer overbruggen. Ja, het leven zit vol verrassingen. Ik had zin om Ilus een dikke pakkerd te geven voor die geweldige tip, maar dat moest nog even wachten.
 
Op zondag 9 mei gingen Saskia en ik naar Glenelg, een klein pittoresk kustplaatsje vlakbij Adelaide.
We hebben lekker geluncht, langs het strand gewandeld en vooral veel gewinkeld. We waren vreselijk melig en hebben erg veel lol gehad en zijn de hele middag in Glenelg gebleven. Zo hebben we zonnebrillen gepast en melige foto’s daarvan laten maken door het meisje wat achter de toonbank stond. Gekke Hollanders; compleet gestoord.

Toen ik met zonsondergang een foto wilde maken van de zee, zette ik mijn camera op een muurtje bij het strand, zodat de foto bij de langere sluitertijd niet bewogen zou zijn. Onder dat muurtje zaten een aantal junkies jointjes te roken op het strand. Het aroma kwam je tegemoet, dus geen twijfel over mogelijk. Het waren een paar onverzorgde meiden en een paar evenmin fris en fruitige jonge mannen. Toen ik de foto maakte zeiden ze op agressieve toon dat we op moesten rotten. Ik zei dat ik alleen maar een foto maakte en daar werden ze op zijn zachtst gezegd bepaald niet vriendelijker van. Nog steeds melig, probeerde ik een grapje:”Maak je niet druk. Dat spul wat jullie roken verbouwen wij in Nederland in onze achtertuintjes.” Met die opmerking sloegen ze als een blad aan een boom om. Dat was een pak van mijn hart en ook dat van Saskia die zich ook erg ongemakkelijk voelde. Ze sloegen iets te veel om, want we moesten bij hen komen zitten en mee feesten en ze gaven niet zo snel op. Met veel vriendelijke en lacherige smoesjes wisten we weg te komen en we renden nog net niet, hoewel de verleiding groot was.
In die week was Saskia een keer uit eten geweest met Chris, die ze in de Belgische bier bar had ontmoet. Ze vond hem toch wel leuk, maar was niet zo blij met zijn roken en ook niet met het feit dat hij wel eens XTC slikte, dus nam ze het niet te serieus en keek ze gewoon waar het schip zou stranden. Hij was er in ieder geval eerlijk over, wat Saskia dan weer wel kon waarderen. Daarbij was hij erg aantrekkelijk natuurlijk; speelt uiteraard een rol.
Op vrijdag 14 mei was mijn laatste werkdag bij Schenker, zoals overeengekomen. Zo had ik daarna nog ruim een week de tijd om nog wat rond te struinen door Adelaide en omgeving en om mijn zooi in te pakken; en dat is een hoop, dus die tijd had ik nodig.
Omdat Tracey en Matt altijd maar een half uur lunchpauze namen op het werk en ik altijd een uur met Saskia samen, leek het me leuk om ze op de laatste dag een uur mee uit lunchen te nemen. Ik had dit overlegd met Dick en die vond dat geen probleem. Het magazijn zou dan een uurtje onbemand zijn. We gingen naar een cafetaria gelegen aan Frederic Road, 2 minuten bij het magazijn vandaan, dus mocht er iets zijn, dan waren we snel weer terug. Het was hartstikke gezellig, dat uurtje lunch. We zaten lekker sandwiches te eten in het zonnetje op het terras en te kletsen; Tracey, die eind september gaat trouwen en Matt, 28, vrijgezel, die nog niet wist wat hij wilde in het leven, maar wel wist dat hij niet lang bij Schenker wilde blijven. Leuke mensen, ik zou ze zeker gaan missen. Ze begrepen allebei wel waarom ik dat hele uur lunch zo lekker vond. Je bent er dan echt even uit en de tweede helft van de dag is dan een eitje.
Saskia en ik gingen na het werk naar de klimhal. Ik had al een tijdje niet meer geklommen en het leek me leuk om nog een keer samen met Sas te gaan klimmen. Saskia zei van te voren: ”Als Mieke belt en jij hangt aan de klimwand, dan moet je maar even niet verder klimmen en in het touw gaan hangen.” Mieke is Saskia’s oudste zus en dat telefoontje wat ze verwachte ging natuurlijk over Renate, die op het punt stond te bevallen van haar eerste kindje.
En inderdaad, ik zat net halverwege een moeilijke klim toen Saskia’s mobieltje afging. Het was Mieke. Renate was via een keizersnee bevallen van een gezonde zoon. Hij heet Ben en met Renate was het ook goed. Die radartjes van Saskia werken prima. Sas en ik gillen en schreeuwen van blijdschap natuurlijk. Het moet een bizar gezicht zijn geweest; ik hing daar aan het touw te bungelen met Sas tien meter onder me, die mij veilig moest stellen en we waren samen aan het juichen. In ieder geval wist de hele klimhal dat Saskia zojuist opnieuw tante was geworden.
Hierna ging het klimmen wat minder, door de opwinding, maar goed. Helemaal te gek natuurlijk.
Renate en Marcel, van harte gefeliciteerd ! En Ben, van harte welkom in deze wereld en veel succes met die knettergekke ouders van je. Wees niet bang, want het zit ook in jouw genen.