ADELAIDE CUP  
 


Dag trouwe fans. Tenminste.......Ik zie zelden een reactie op mijn blogs, dus begin te twijfelen aan het geheel. Gelukkig ontvang ik die zo nu en dan wel via e-mail, maar ik zou het leuk vinden als er af en toe een klein berichtje geplaatst wordt. Klik op te tekst “schrijf wat ?” en wanneer er meer reacties zijn veranderd deze tekst automatisch in:"Al iemand die wat schrijft ?" en bij veel reacties “Zo hee veel reacties hier” en dan kun je er nog steeds op klikken en een berichtje achterlaten, commentaar geven of iets leuks vertellen. Wordt zeer gewaardeerd ! 
Dit kan uiteraard alleen als je online bent.
 
Er zitten nu al vele uren typwerk in dit digitale reisverslag. Mijn broer zei dat het al ruim 80 pagina’s zijn en dat ik naar de uitgever kon wanneer ik terug kom. Hmm, we zullen zien. Iemand die aandelen wil kopen ?

Terug naar mijn belevenissen, we zijn al in mei ! Het schiet al op.
Ik had de week ervoor in Glenelg petten besteld, die het meisje van de zonnebrillenwinkel droeg; een Red Head pet. Een knalrode pet met op de voorkant een vrouwengezicht, half over de klep heen, en op de achterkant de tekst: “Too hot to handle”. (Te heet om vast te pakken) Red Head is een lucifermerk en iemand was zo slim om daar leuke petjes van te maken. Ik vond ze zo leuk dat ik er een wilde hebben, en het leek me een leuk kadootje voor Marthe, de dochter van mijn exvriend in Nederland, dus bestelde ik er twee. Zaterdag 15 mei gingen Saskia en ik dus weer naar Glenelg om de petten op te halen.
Toen we later voor andere boodschappen bij een drogist waren, vroeg het vrouwtje achter de balie of we ook naar de Adelaide Cup zouden gaan. Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar ze vertelde dat iedereen daar helemaal opgedirkt en met hoedjes naar toe ging. Het bleken paardenrennen te zijn op maandag. Weer een vrije dag overigens, pinksteren, pasen of iets van dien aard. Ben een beetje de tel kwijt van extra vrije dagen, maar goed, ik hoefde al niet meer te werken, dus voor mij maakte het al helemaal niet uit. Hoe dan ook, Saskia en ik dachten er over na om er eventueel naar toe te gaan.

De volgende dag, zondag 16 mei had Celeste ons uitgenodigd om een dagje met haar te gaan touren, iets leuks doen en wat van de omgeving zien. We hadden vroeg afgesproken, maar uiteraard waren Saskia en ik nog heerlijk in dromenland toen Celeste aan de deur stond. Gelukkig werd ik wakker van het geklop en stond ze niet al te lang te wachten. Na een ontbijtje met Crumpets en koffie gingen we op weg en wel met Nina. Nina is de knalrode Kever van Celeste. Nu heb ik nog niet zo heel veel over Celeste verteld, maar Celeste is 34, een ontzettende lieverd en een geweldig gevoel voor humor. Ze is erg verlegen en wat introvert, maar als ze je eenmaal een beetje heeft leren kennen en uit haar schulpje kruipt blijkt wat voor mooi mens ze is.
Toen Sas en ik met Celeste uit gingen bijvoorbeeld, de avond van de Belgische Bier bar, wilde ik weten wat Nocci was, een italiaans gerecht. Het is een soort pasta, maar dan gemaakt met aardappel zetmeel geloof ik, in ieder geval iets aardappelerigs. Smaakt erg lekker trouwens. Ik sprak het verkeerd uit, op zijn Italiaans dacht ik dat het uitgesproken moest worden als “notsji”, maar Celeste legde me uit dat het “nokkie” was, net als “nocci on the doory” (kloppie op de deurie). De hele avond ging dat maar door natuurlijk; nocci on the doory dit en nocci on the doory dat. We hebben er enorm veel lol om gehad. Uiteraard heb ik het gerecht toen ook besteld, want dat moest ik proeven.

Celeste is een groot Abba-fan en heeft het plan opgevat om in zoveel mogelijk plaatsen naar de musical Mama Mia te gaan. Ze is er met Saskia al naar toe gegaan in Sydney geloof ik. De volgende stap was om Mamma Mia in Nederland te gaan kijken. Celeste heeft een Duitse achtergrond aan haar moeders kant en heeft nog familie in Duitsland wonen, hoewel ze zelf geboren en getogen is in Australië. Maar hierdoor begrijpt ze wat Duits en ook een pietsie Nederlands. Celeste en Saskia hadden samen een reis naar Nederland geplend in juni. Ja, juni is al geweest, ze zijn dan inmiddels ook al weer terug (oud nieuws, maar toch) en Celeste heeft genoten van de Nederlandse Mama Mia en lekker door Europa gereid en Saskia heeft ervan genoten om haar familie na twee jaar eindelijk weer eens te zien.

Hoe dan ook, een dagje touren met Celeste en Nina.
We gingen naar Hahndorf, een klein toeristisch plaatsje in de Adelaide Hills. Het is een Duits plaatsje en eigenlijk is het niet meer dan een lange straat met winkeltjes. Er waren ook Nederlandse dingen te vinden, maar het was voornamelijk Duits, maar dan in het Engels uiteraard en een toeristische trekpleister. Ik heb daar heerlijke “mohnkuchen” gegeten; dat is maanzaadtaart en dat ken ik nog uit Duitsland. Deze smaakte precies even heerlijk.
We waren lekker melig met zijn drieën en Saskia en ik besloten om toch naar de Adelaide Cup te gaan, en wel in vol ornaat. Dit betekende dat we galajurken en hoeden nodig hadden. We keken in tweedehands kledingzaakjes, maar konden aanvankelijk niets passends en/of betaalbaars vinden. In alle meligheid besloot ik een foeilelijke schreeuwerige paarse jurk te passen en alleen daar om hadden we al een hoop lol. Van het een kwam het ander en Saskia en ik pasten toch diverse jurken en uiteindelijk vonden we zelfs iets wat geschikt was.
Omdat ik alleen sandalen, gympen en stevige wandelschoenen bij me heb, zat ik met een schoenenprobleem, dus het moest een lange jurk zijn, waardoor mijn schoenen niet al te veel zouden opvallen. Ik had een zachtgroene jurk met bloementakken. Normaal absoluut niet mijn keuze, maar hij was lang en voldeed aan die eis. Blijkbaar stond het me toch wel, als ik Saskia en Celeste mag geloven.
Saskia vond een zwarte lange jurk met kleine bloemetjes en die stond haar erg mooi. We vonden ook hoedjes en handschoentjes en ik had een crème kleurig colbert gevonden tegen de kou. Het weer begon al wat minder te worden en niet meer helemaal boven de 20 graden, zeg maar. In een andere winkel kochten we nepbloemen om op de hoeden te plakken, zodat het er wat extravaganter uit zou zien. Hoe dan ook hadden we de grootste lol met het uizoeken van de outfits. Ook Celeste heeft enorm gelachen, want ze moest onze outfits keuren, die we theatraal showden. Helaas kon Celeste geen vrij krijgen, anders hadden we haar onder dwang mee gesleept.

We hebben eigenlijk bijna de hele dag in Hahndorf doorgebracht, maar we hadden haast, want Celeste wilde ons graag haar stukje land laten zien. Ze had in de buurt van Hahndorf, ook ergens in de Adelaide Hills, maar vraag me niet meer waar, een stukje land gekocht.
De rit er heen was ruim een half uur en het begon al schemerdonker te worden. Het was circa een of twee hectare grond aan de rand van een dorp van vijf huizen en een kerk. Er stond alleen een schuur op, zonder ramen, gras en anderhalve bloem plus een struik, maar het uitzicht was schitterend. Je keek zo op de heuvels uit, geen huis te bekennen. Celeste wilde eigenlijk een huis kopen, maar kon steeds niets vinden en toen kwam de makelaar met dit stukje land aan, waar ze meteen verliefd op werd. Nu bleek ook dat het stukje grond ooit al eens eerder, erg lang geleden, in de familie was geweest en dat gegeven gaf voor haar de doorslag. Wat ze er precies mee moet, daar is ze nog niet uit, maar het liefst wil ze er een huis op bouwen. Erg mooie omgeving, hoewel het binnen een kwartier pikkedonker was en we terug moesten navigeren op het licht vanuit de ramen van Celeste’s achterburen.

Op de terugweg naar Adelaide hebben we nog lekker hamburgers gegeten in een pub en ons met behulp van de krant geestelijk voorbereid op de Adelaide Cup. Daar stonden namelijk de race schema’s in en foto’s van Jockey’s en paarden. Een hele happening; net zoiets als de EK zeg maar. Mensen krijgen hier zelfs vrij voor de Adelaide Cup; beter geregeld.
Eenmaal in Adelaide ging ik de hoeden versieren. Saskia had die avond een afspraakje met Chris, maar Celeste hield me gezelschap. Nadat ik de hoedjes met nepbloemen had verpest...uh versierd, ging ik met Celeste in Adelaide nog een potje poolen. Dat had ik echt al in geen jaren meer gedaan, maar het was hartstikke leuk. Uiteraard heeft Celeste me volledig ingemaakt, maar dat mag de pret niet drukken.

De volgende dag, maandag 17 mei was het dus Adelaide Cup, ofwel de paardenraces. Ik ben van mijn leven nog nooit naar een paardenrace geweest, maar heb wel bijna negen jaar op paardrijden gezeten, dus het leek me erg leuk om mee te maken.
Omdat het regende en koud was, trokken Sas en ik thermo-ondergoed onder onze jurken aan, gelukkig dat ze lang waren, viel het niet op, maar we zouden geen kou lijden in ieder geval. Onderweg moesten we nog tanken en ik zag de kassier zijn lachen inhouden om onze verschijningen en de moed zonk me in de schoenen, maar eenmaal bij het parcours aangekomen vielen we niet meer zo erg uit de toon. Toen Sas en ik door de modder stapten en ik zag al die dametjes op hun kokette naaldhakjes was ik ineens volledig in mijn nopjes met de bootwerkers die ik aan mijn voeten had. Na na na naaaaa na ! Nog bedankt Lydi (heb ze van haar gekregen). Ook geschikt voor paardenraces.

Uiteraard moesten er vele kiekjes gemaakt worden en toen Saskia een foto van mij maakte, werden we weggejaagd, want ik bleek midden op het parcours te staan en de paarden kwamen er al aan. Oeps ! Gierend van het lachen renden Sas en ik van het parcours af. Die bewaker keek me vervolgens met een inschattende blik aan en zei:”You are trouble, aren’t you ?” (Vrij vertaald: Jij bent een oproerkraaier, of niet soms ?”)
Sas en ik gingen het hoofdgebouw binnen, waar de mannen strak in het pak waren en de dames in kokette mantelpakjes. Toch minder hoeden als we hadden verwacht, maar we waren niet de enigen met hoofddeksel. Aangezien Saskia en ik geen koninginnedag hadden gehad moesten we hier ons gram halen.
Het was vreselijk weer; motregen, een grauwe lucht en behoorlijk fris. Als ik aan de horizon geen heuvels had gezien had ik me in Nederland gewaand. Oh ja, en de taal is ook wat anders.
We gingen in het hoofdgebouw naar boven, waar je overdekt de races kon bekijken. Overal zag je bookkeepers, waar je kon gokken. Sas en ik besloten ook een gokje te wagen na de eerste race.
Celeste stuurde ons een SMS-je om te informeren naar hoe het gokken ging en we boden aan om voor haar ook in te zetten. Ik heb geen idee meer hoe die paarden heten, maar we gingen volledig voor de namen van de paarden, want we hebben er uiteraard totaal geen verstand van.
Onze inzet was steeds klein; De eerste keer tien dollar en omdat we die moedeloos verloren hadden hebben we daarna nog twee keer 5 dollar vergokt. Net zo duur als onze outfit; 20 dollar, is zeg maar iets meer dan een tientje in Euro’s.
De spanning was vooral erg leuk. Bij de tweede gok dacht Saskia dat haar paard gewonnen had, dus zij helemaal blij, maar helaas, ze had zich vergist in het nummer.
We gokten dus ook een keer voor Celeste, die op nummer gokte, maar helaas ook niets won. Echter de derde keer won Saskia wel. En wel 60 dollar nota bene ! En dat heeft ze twee keer gevierd, want de keer daarvoor dacht ze dat ze won. Dit was echt lachen, want ze kon haar prijs op halen.

Om ons heen waren de mensen zeer verschillend. Sommigen hadden zich volledig in baljurken uitgedost en anderen meer melig en bij Sas en mij was het een twijfelgeval, maar wij zagen het zelf als melig. We kregen wel veel complimenten op onze gekke hoedjes.
Er waren daar ook veel echt mooie mannen.......mét geld. Kijk, goede plek om te scoren, maar als echte meisjes vonden we de paarden weer veel stoerder. Gemiste kans, zucht...
STOM ! STOM ! STOM ! Had ik daar helemaal voor het “Pretty Woman”-gevoel kunnen gaan, moest ik zonodig naar paarden staren. Sas en ik hadden wel her en der wat sjans trouwens, dus onze beider ego’s waren wel gerustgesteld, hetzij niet volledig bevredigd.
Na de races bleven we hangen om nog wat foto’s te maken. Dus hebben we de onderkleding onder de jurken uitgetrokken, want het moesten wel decadente en sexy plaatjes worden. Uiteraard waren er diverse mannen die wel foto’s van ons wilden nemen, dat was erg leuk.
Die foto’s namen nogal wat tijd in beslag over het geheel genomen, maar we hadden de grootste lol. Zodra ik ze erbij heb gepropt op het online foto-album laat ik het weten, want deze zijn te leuk om te missen.

Celeste had een verrassing voor ons. Ze werkt part time voor een bioscoop, naast haar gewone baan. Ze doet dit dus meer voor de lol. In ieder geval had ze gratis kaartjes voor ons geregeld voor de film “Van Helsing” en we kregen daar een SMS-je over terwijl we driftig ons geld op de paardenraces aan het vergokken waren. De hoofdrolspeler in die film is een Australier en een knappe vent, dus dat wilden wij wel zien en we ontmoetten Celeste in de bioscoop rond een uur of zeven.
Wonder boven wonder waren Saskia en ik er voor Celeste er was en doorgaans is dat compleet andersom. We bestelden een cappuccino en gingen aan het raam zitten, en besloten in vol ornaat, met handschoentjes aan en pink omhoog op Celeste te wachten. Die wist niet wat ze zag natuurlijk, want ze had de outfits alleen in etappes gezien, maar niet het gehele eindresultaat.
Na de film hebben we dan ook de prachtige entourage van de bioscoop misbruikt voor een paar leuke kiekjes, totdat we weggestuurd werden. De tweede keer al die dag. Stel dat we een foto zouden maken van een van de filmposters. Dat mag blijkbaar niet; copyright en bla bla, je kent het wel.
Ik loog met mijn meest onschuldige gezicht dat ik dat niet gedaan had en liet een paar foto’s zien, maar net niet die ene waar Saskia aan een kartonnen filmposter hing uiteraard. We kwamen ermee weg. De film zelf was trouwens ook leuk. Erg veel actie en wat overgedramatiseerd, maar het houdt je zeker geboeid tot het einde van de film en de hoofdrolspeler is bovendien prettig om naar te kijken. Voor de mannen is er ook genoeg vrouwelijk schoon in de film, dus geen zorgen. Daarbij gaat het over vampieren en dat blijft een smeuïg onderwerp. Ik zal verder niets verklappen voor al diegenen die de film nog willen zien.

Hoe dan ook, een te gekke dag gehad en een hele gezellige avond. Voor mij weer genoeg voor vandaag, maar de volgende blog volgt snel, want ik ben een inhaalrace aan het doen, dus hou het in de gaten. Enne: Voor iedereen die op vakantie gaat: Prettige vakantie !

Ik weet nog een leuk hotelletje in Frankrijk, mocht je nog niet besloten hebben;
Kijk op: http://www.quivivraverra.com
Het hotel is van een goede bekende van mij: Coen. Hij was de gezelligste café eigenaar van heel Den Bosch. Zijn toenmalige café; De Tijd, was lange tijd mijn stamkroegje. Nu is Coen dus de gezelligste hotel-eigenaar in Frankrijk, dus zeer zeker de moeite waard om naar toe te gaan.