AUSTRALISCHE SOAP:  
   ADELAIDE ISSUES    
       (Adelaidse Toestanden)

 
  Foto: Weimar Room Adelaide

Als je wel eens naar een soapserie hebt gekeken, kun je je afvragen hoe ze al die ellende en bizarre wendingen verzonnen krijgen. Net als het echte leven zelf, ja ja; gelukkig niet. Maar soms komt het er wel eens in de buurt en daar kan ik over mee praten. Zelfs Down Under:

Die week was mijn laatste week in Adelaide, dus ik wilde het er nog even lekker van nemen en genieten. Op dinsdag 18 mei lekker een beetje rondfietsen met als einddoel het strand. Het was prachtig weer die dag, dus genieten. Onderweg naar de zee kwam ik een leuk restaurantje tegen in een buitenwijk, aan een vijver met een fontein, maar het zag er erg gesloten uit, dus mijn plan om ergens een cappuccino te drinken stelde ik uit. Ik heb lekker aan het strand gezeten en naar de zee zitten kijken. Heerlijk. Echt zo’n moment dat je beseft dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn.

Op de terugweg echter, besloot ik er toch even een kijkje te gaan nemen bij het restaurant om te zien wat de openingstijden waren. Het restaurant bleek “Dolphin” te heten en het bleek dus wel open te zijn. Er zaten twee dames op het terras aan de koffie. Ik bestelde een cappuccino en een carrotcake en ging lekker op het terras zitten, wat uit keek over de vijver met de fontein. Deze vijver was aan de rand van een park en er waren heel veel vogels te zien, ook een pelikaan, dus ik zat volop te genieten daar. Echt heel mooi. Het meisje wat daar werkte begon tegen me te kletsen. Ze was mager en spichtig, midden twintig en met een lief gezichtje. Ze praatte heel snel en vertelde dat ze nog een hoop op te ruimen had, want haar baas was naar een begrafenis die dag, dus moest ze alles alleen doen en het moest weer netjes zijn voor ‘s avonds, want dan hadden ze schnitzel-avond. Ik zat niet echt te wachten op al die aanspraak, want de pelikaan vond ik aanvankelijk veel interessanter, maar ik luisterde geduldig omdat ik haar aardig vond. Ze vertelde dat ze hier net was komen werken en dat haar baas het tentje net had overgenomen. Rond de lunch was het wel druk zei ze, maar s’ avonds nog niet zo. Ik vertelde haar dat het net leek alsof het gesloten was en dat het misschien daardoor kwam. Daarop besloot ze de parasollen op het terras aan de wegkant van het restaurant open te vouwen, zodat mensen konden zien dat ze open waren.
Toen ik weg wilde gaan liep ik naar binnen om af te rekenen en ik zag dat het er binnen ook erg gezellig uit zag. Tafeltjes, een haardkachel met een diep rood bankstel er om heen, schilderijtjes aan de muur van eenden en warme kleuren. Dat is hier overigens niet ongewoon. In veel koffieshops (hier kun je daar echt koffie kopen en taart, maar geen andere verslavende middelen) zie je vaak hoekjes met heerlijke fauteuils en bankstellen, naast de keuze uit gewone tafeltjes en stoelen en/of barkrukken. Zo kun je dus een koffie bestellen en heerlijk onder uit gezakt op de bank neer ploffen, zonder dat je daarvoor thuis hoeft te zijn. Dat mogen ze van mij wel na-apen in Nederland.

Ik ging daarna naar de bibliotheek, waar je hier in Australie gratis kunt internetten en een snelle verbinding ook nog. Dit wordt door de overheid betaald. Er zijn uiteraard ook internetcafé’s, maar daar betaal je zelf voor. Niet echt veel, maar toch. Meestal mag je in de bibliotheek niet langer dan een uur blijven zitten per dag, maar ik heb er vaak ook wel langer gezeten. Als er niemand geboekt heeft, doen ze daar niet moeilijk over. Als er wel iemand een plaats geboekt heeft wordt je gevraagd om weg te gaan. Een plaatsje boeken is dus slim, wat ik ook gedaan had die dag. Terwijl ik zat te internetten belde Saskia mij vanaf haar werk om te vertellen dat ze wat later zou zijn en om af te spreken wat we zouden doen met eten. Ik stelde voor om naar de Schnitzel-avond te gaan in de “Dolphin” en vertelde Saskia over hoe gezellig het er uit zag. Schnitzel avond betekent dat je voor circa AUD 6,95 (circa 3,50 in euro’s) een maaltijd hebt, dus voor het geld hoefden we het niet te laten. Die beslissing was snel gemaakt, want we hadden geen van beiden veel zin om te koken.

Saskia ging meteen vanuit haar werk naar de Dolphin. We plofden neer op de heerlijke bank en bestelden een wijntje. Het meisje herkende mij uiteraard en vond het erg leuk dat ik was terug gekomen. Blijkbaar had ze haar baas ook over mij verteld en ze vertelde enthousiast tegen hem dat ik was terug gekomen. Grappig. Saskia en ik bestelden lekker een rood wijntje en gingen uiteraard voor de schnitzel, maar wilden er in plaats van patat graag wedges bij. Wedges betekent partjes en het zijn gefrituurde aardappelpartjes met lekkere kruiden er op en in de regel wordt dat hier geserveerd met zoete chilisaus en crème fraîche. Het klinkt wat vreemd, maar het is een heerlijke combinatie.
Nu bleek er ook een bandje te komen spelen, wat ik eerder niet begrepen had, dus een extra verrassing. Twee jonge mannen die R.E.M. covers zongen en speelden met de gitaar en keyboard en meer muziek in gelijksoortig genre. Ze waren best goed. Saskia en ik waren bijna de enige gasten die avond, dus maakten we het onze gewoonte om steeds voor ze te klappen. We raakten vergroeid met die dieprode bank, dus toen ons eten geserveerd werd zijn we daar lekker blijven zitten, schoenen uit, voeten op de bank en net doen of we thuis waren. Dat was geen probleem. De sfeer was daar erg gemoedelijk en gastvrij. Sas had die bank zo mee naar huis willen nemen, met de kachel erbij, want zoals ik al zei begon het fris te worden, vooral ’s avonds.
We hebben daar de hele avond gezeten en heerlijk genoten van alles. Het was echt heel leuk, lekker eten en de bediening was eveneens erg goed.

Later die week gingen we nog een keer klimmen in de klimhal, woensdag of donderdag avond. Saskia had Chris uitgenodigd. Aangezien zij klimverslaafd is, wilde ze eens kijken of hij dat ook wat vond. Karen was er ook en aanvankelijk waren Karen en ik samen aan het klimmen en Saskia en Chris. Toen Saskia en Karen even wilde gaan bolderen; wat zijwaarts klimmen is, ging ik samen met Chris klimmen.
Ik deed een klim en vroeg of hij dezelfde wilde doen. Het was een graad 13 en eentje die ik de eerste keer klimmen ook wist te overwinnen. Wel na vier keer proberen overigens, maar het lukte, daar ging het om. Nu rende ik hem bijna op, maar had dan ook wel aardig wat oefening gehad inmiddels. Om Chris gerust te stellen vertelde ik hem dat ook, zodat hij zich op zijn gemak zou voelen, aangezien het zijn eerste keer klimmen was. Hij ging het proberen. Hij kwam in het begin, wat 2 en halve meter overhellend was, al niet omhoog, dus moedigde ik hem zo nu en dan aan. Aanmoedigen is vrij normaal onder klimmers, net zoals tips geven waar de volgende handgrepen en voetsteunen te vinden zijn en ook elkaar complimenten geven. Iets wat ik zelf zeer kan waarderen overigens. Chris niet; hij werd pisnijdig op mij. Als ik nu mijn bek zou houden, zou hij zich beter kunnen concentreren. Het was dus allemaal mijn schuld. Ik vond het zachtjes uitgedrukt nogal een verassende en onverwachte reactie. Ik dacht: ”Minderwaardigheidscomplexje ?” en hield braaf mijn mond, maar ook dat mocht niet baten en Chris hield het na drie verwoede pogingen voor gezien met het klimmen. De rest van de avond overigens. Ik ben daarna dan ook met Karen en Saskia verder gaan klimmen.

Wat later, toen ik dacht dat Chris alweer wat gekalmeerd was, probeerde ik hem uit te leggen dat het normaal is om elkaar aan te moedigen en dat ook ik moeite had met die klim in het begin, en dat dat niets is om je voor te schamen en dat het juist mijn bedoeling was om hem op zijn gemak te stellen. Toen werd hij weer boos en vond dat ik hem kleineerde. Toen had ik er genoeg van en zei:”Prima, als je het zo wilt opvatten moet je dat vooral doen, maar ik leg je net uit hoe ik het wél bedoel en als je daar niets mee kunt dan is dat jouw probleem en niet het mijne.”
Een half uur later ongeveer zei hij dat het kwam omdat ik Nederlands was en ik dingen anders uitsprak, waardoor ze anders op mensen over kwamen. Wat een wereldsmoes ! Alleen had ik dat probleem nog niet eerder gehad met andere mensen, dus ik knikte maar ja en liet het gaan. Ik had geen zin meer om er energie in te steken. Saskia had hier uiteraard niets van meegekregen, maar dat heb ik haar toch maar wel verteld, zodat ze wist wat voor vlees ze in de kuip had. Tegen Sas was hij natuurlijk uiterst charmant. Ik was zelf echter een stuk minder gecharmeerd van hem; opgefokt ventje. We wisten dat Chris zijn beide ouders waren overleden, ongeveer een jaar geleden. Dus hem het voordeel van de twijfel gevend, dacht ik dat hij daar mee worstelde en zich erg onzeker voelde over zichzelf, gemaskeerd met stoer doen uiteraard. Als een vrouw dan beter is in een krachtsport, waar klimmen ook onder valt; kracht en techniek, dan is dat zoiets als verslagen worden door een vrouw en een regelrechte aanval op zijn mannelijk ego. Goed, allemaal begrijpelijk, maar geen relatie-materiaal. Maar dat gevoel had Saskia zelf ook, al voor dit incident.

Na het klimmen gingen Karen, Saskia, Chris en ik naar Indiaas restaurant voor een laat diner. Ik was er al eens eerder met Saskia geweest en het eten is daar echt ontzettend lekker en niet duur. Een maaltijd is zoveel dat je met tweeën moeite hebt om het op te krijgen en het is daar geen probleem om 1 maaltijd te bestellen en die te delen. Chris hing behoorlijk over Saskia heen alsof ze al maanden dikke verkering hadden, terwijl het nog niet verder was gekomen dan wat zoenen en ze elkaar net twee weken kenden. Karen vond hem wel charmant, en dat was hij ook zeker, maar kortom; roken, drugs, veel drank, minderwaardigheidscomplexje, of zoals ze hier zeggen: “He’s got issues”. (hij heeft problemen; toestanden of kwesties waar hij mee worstelt); een FOUTE man dus. Die tijd heeft Saskia wel gehad met mannen en ik ook als ik me daarbij aan mag sluiten. Het motto is dus: Geen mannen meer met “issues” , wel leuke vrolijke en gezonde mannen. Godzijdank zijn die er ook nog.

Het was verder erg gezellig bij het Indiase restaurant en we hebben heerlijk gegeten. Chris was met Saskia meegereden, dus we brachten hem thuis, waar hij een verrassing voor ons had. Hmmmm......
Hij had caramelpopcorn voor Saskia en een klein kacheltje voor mij. Het was echt een klein ding, het formaat van een halve schoenendoos en werkte als een föhn. Het kacheltjes was duidelijk al oud, maar het werkte nog, dus als je hem naast je voeten zette, scheelde dat al weer een boel. Ik was er erg blij mee. Slijmbal.

Op vrijdag 21 mei hadden we geplend om met een hele club weer naar de Weimar Room te gaan, als een soort afscheid voor mij (ik wilde er graag nog een keer naartoe) en ook gewoon voor de gezelligheid. We ontmoetten elkaar in een pannekoeken restaurant in een klein zijstraatje van Hindley street. Onze club bestond uit Celeste, Ilus, Fiona (die ik de eerste keer bij de Weimar Room ook had ontmoet), Saskia en ik en ook Chris was uitgenodigd. De pannekoeken waren hemels. Ze zijn wat anders hier; klein en dik, net reuze poffertjes, maar desalniettemin heel goed weg te krijgen. Ik had een pannekoek besteld met gecaramelliseerde walnoten, honing, banaan en slagroom. Daar kun je je vast wel iets bij voorstellen. Smul, smul !
Ik had die avond meteen de kans om Ilus te bedanken voor haar gouden tip van het 48 dollar ticket.

Hierna gingen we naar de Weimar Room. Onderweg liepen we langs een winkel waar ze grappige T-shirts verkochten en waar we een kijkje namen. Zo had je bijvoorbeeld T-shirts met teksten als:”Death to Barbie” (Dood aan Barbie) “Barbie is a slut” (Barbie is een slet) en “Fuck you, I’ve got enough friends” (Bekijk jij het maar, ik heb genoeg vrienden !) en last but not least “I’ve got issues”. Die mag natuurlijk niet ontbreken. Grappig genoeg vond Chris die laatste twee vooral erg leuk. Goh, hoe zou dat nou toch komen !

Het was nog rustig toen we aankwamen in de Weimar Room, we waren ruim op tijd voor de show. De artiesten waren niet allemaal dezelfden als de eerste keer en voor de show begon stonden ze bij de bar en kon je dus ook met ze kletsen. Sommigen herkenden Saskia, Celeste en Ilus, die er al diverse keren geweest waren uiteraard.
Er was ook een jonge man bij deze keer, echt overduidelijk niet hetero, zeg maar. Ik weet niet hoe hij heette, maar hij was knettergek, droeg korte lederhosen met bretels en speelde Abba-songs op een harmonica en had een geweldig gevoel voor humor. Schitterend figuur. Jacky, een vriend van mij in Nederland, had hem errug leuk gevonden vermoed ik zo.
Aan de tafel naast ons zat een jonge blonde man en hij zat ons nieuwsgierig glimlachend aan te kijken. Hij raakte in gesprek met Saskia en omdat hij daar in zijn eentje was, nodigde Sas hem uit om gezellig bij ons te komen zitten. Hij heette Mike. Een erg mooie jongen om te zien, bijna vrouwelijke schoonheid, dus ik vroeg me al of hij ook homo was, maar het was en blijft een twijfelgeval. Mike was in ieder geval erg vriendelijk, rustig en meer iemand die luistert dan zelf praat. Ik vond hem erg sympathiek.
Nu is homofilie in Australie niet zo makkelijk en sociaal geaccepteerd als over het algemeen in Nederland. Wel in Sidney, maar daar heb je het zo’n beetje mee gehad. De film “Priscilla, Queen of the Dessert” geeft daar een behoorlijk reëel beeld over, voor diegenen die het gezien hebben. Zo niet; een aanrader. Erg leuke Australische film, zie je gelijk iets van woestijn.
Fiona is een lesbiënne met een vaste vriendin en Celeste heeft zojuist schoorvoetend aan Saskia en mij toegegeven dat zij ook meer interesse in vrouwen heeft dan in mannen. Op dezelfde dag nota bene en onafhankelijk van elkaar. Sas en ik hadden al zo’n vermoeden. Ook hebben zowel Saskia als ik haar uitgelegd dat het voor ons niets uit maakt wat voor seksuele voorkeur ze heeft en dat we haar een erg toffe en lieve meid vinden en dat is ze ook. Ik geloof dat Celeste wel opgelucht was. Het is wel prettig om daar gewoon over te kunnen praten, wat we later ook diverse keren gedaan hebben.

De show begon en de acteur die het geheel inleidde begon in het Duits te praten. Zoals ik al eerder uitgelegd had bestaat de show uit Australiers die Duitsers nadoen in de tijd rond de tweede wereldoorlog en schitterende Jazz zingen. Het Duits wat de acteur sprak sloeg kant nog wal. Het waren wel Duitse woorden, maar daar heb je ook alles mee gezegd. In de overtuiging dat niemand hem kon verstaan zei hij:”Ik geloof niet dat er ook maar iemand iets verstaan heeft van wat ik zojuist gezegd heb.” Dus ik riep keihard door de zaal dat ik het wel kon verstaan en zei ook een paar woorden Duits. Nog niet van zijn stuk gebracht begon hij vervolgens in het Frans te praten. Ja, kijk, dat schiet niet op natuurlijk: Ik reageerde uiteraard ook in het Frans. Toen wilde hij weten waar ik vandaan kwam; Nederland, dus ik brabbelde er nog een Nederlandse zin achteraan en had de lachers op mijn hand. De acteur won de strijd uiteindelijk toen hij in het Pools begon, of iets wat hij zo noemde want het was meer een hele hoop gebrabbel. Maar hij bracht het erg leuk in ieder geval en won zijn terrein terug; ik kan geen Pools.

Aan het einde van de show zeiden zijn collega’s dat ze erg moesten lachen over hoe ik hem uitdaagde en dat dat een leuke draai aan de show gaf. In de pauze sprak ik nog met de bassist van de band. Hij heette John en bleek ook een Hollander te zijn, maar woonde al sinds 1960 in Australie en sprak niet veel Nederlands meer. De show was weer schitterend, hoewel ik sommige grappen al kende, maar het bleef leuk. Saskia had onderwijl erg veel met Mike zitten praten en Chris was daar niet zo blij mee.

Na de show gingen we nog naar de bar en kletsten dus met de acteurs. Ik raakte in gesprek met Catherine, een mooie vrouw met een krachtige uitstraling. Ze vertelde dat ze een huis wilde kopen, maar dat het liefst met iemand wilde delen, om de kosten te drukken. Ping ! Ik zei dat ik wel iemand wist die daar interesse in zou kunnen hebben en ik riep Celeste en stelde de twee aan elkaar voor.
Celeste deed erg nerveus en verlegen en later begreep ik haar houding pas. Blijkbaar was Celeste een beetje gek op Catherine, maar durfde haar nooit aan te spreken. Dus wat er ook uit voort komt; het contact is in ieder geval gelegd.

Onderwijl stond Saskia gezellig met Mike te kletsen en de bedoeling was dat ze daarna met Chris mee terug zou gaan, omdat hij reed die avond, zodat Saskia en ik konden drinken. Chris hield zich nogal afzijdig van alles en stond verder op op haar te wachten. Ik wilde nog niet weg, dus zou wel een taxi nemen. Chris liep ineens op Saskia af en zei dat hij wilde gaan. Toen Saskia niet terstond mee wilde komen, werd hij boos en liep weg. Even later kwam hij weer terug en wilde met Saskia praten. Saskia had door de gesprekken met Mike die avond iets heel belangrijks ontdekt: Mike had in die hele avond meer interesse in haar als persoon getoond en haar dingen gevraagd over haar, dan Chris in twee weken. Chris praatte erg graag over zichzelf, en daar was dan vaak ook geen stok tussen te krijgen; zelfs ik kwam er ampers tussendoor en dat zegt genoeg lijkt me. Normaal gesproken moet men moeite doen om mij te onderbreken. Dus Mike wist na een avond al meer over Saskia dan Chris. Geen goed teken. Dus voor Saskia hoefde het allemaal niet zo nodig meer en ze brak de relatie daar af voor ie eigenlijk echt begonnen was. Chris ging, Saskia bleef.

Ik wilde de Hollandse portier Laurie nog even gedag zeggen voor ik Adelaide ging verlaten en aangezien dat in de buurt was, ging ik daar even naartoe. Inmiddels wist ik wat meer over Laurie, maar het kostte me moeite om het allemaal te geloven. Het is dat het serieus beaamd werd door een collega bij wie hij back-up zocht, anders had ik gedacht dat hij me in de maling nam. Ik wist meteen de eerste keer dat ik hem ontmoette, dat hij een charmeur was en een grote versierder, maar het was nog veel erger dan ik al dacht. Hij heeft negen kinderen bij 6 verschillende vrouwen en de tiende is op komst. Echt geen grapje. Hij hoopt dat het een meisje wordt. Hij is 34, dus hij heeft goed zijn best gedaan. Ik ben benieuwd hoe hoog het voortplantingsgehalte is tegen de tijd dat hij 50 is. Ik had toch geen plannen met hem, maar het past goed in het kader van deze soap-aflevering. Ik kon erg met hem lachen en de aandacht was buitengewoon gezond voor mijn ego, dus ik vond het leuk hem ontmoet te hebben.

Later werd ik opgehaald door Celeste, Mike en Saskia. We gingen nog ergens koffie drinken. Mike was inderdaad een leuke gozer. Hij was ook niet aan het flirten en is op een prettige manier geïnteresseerd in anderen, hij lacht gemakkelijk en heeft zelf ook een goed gevoel voor humor. Prettig gezelschap in ieder geval.
Celeste, die alleen aan het begin van de avond twee glazen wijn gedronken had, bood aan om ons naar huis te brengen en ook Mike wilde ze wel thuis afzetten. Vreselijk lief. Celeste heeft echt een hart van goud. We gingen eerst naar de wijk Seaton, waar Saskia’s appartementje is en Sas nodigde iedereen uit om nog gezellig een afzakkertje te drinken en dat werd toch maar een cappuccino. Het was echt hartstikke gezellig en het werd later en later. Saskia nodigde uiteindelijk Celeste en Mike uit om te blijven slapen. Celeste was zichtbaar erg moe en het was niet echt meer een goed idee om nog te gaan rijden; daarbij vonden we het gezellig als ze bleven. Mike sliep in de woonkamer op twee slaapmatten en Celeste ging naast Saskia in haar tweepersoonsbed. Iedereen happy.

Totdat....
De volgende ochtend rond half negen werd er luid op de deur gebonst. Het was Chris. En hier begint de pret. Mike, die in de woonkamer lag, waar ook de deur is, deed slaperig en nietsvermoedend de deur open. Dat was de eerste schok: Er sliep dus een andere man bij Saskia in huis. Chris liep de slaapkamer binnen en vond Saskia in bed met een andere vrouw, nota bene een lesbienne. Erger kan de soap niet worden. Wat een situatie !
Saskia was natuurlijk perplex dat Chris ineens in haar slaapkamer stond.
Hij wilde zijn excuses aanbieden voor zijn gedrag van de vorige avond, dus het viel verder allemaal wel mee; geen heftige scènes gelukkig. Hoewel dat voor het verhaal wel weer leuk was geweest, maar dit vond ik al erg smeuïg om eerlijk te zijn. Ze accepteerde zijn excuses, maar maakte hem ook duidelijk dat ze het niet zag zitten om een relatie met hem aan te knopen. Binnen tien minuten was hij weer weg, maar iedereen was zo’n beetje wakker. Ik niet natuurlijk. Ik had het geklop wel gehoord, maar omdat ik daarna geen geschreeuw of toestanden hoorde, heb ik me weer omgedraaid en heb weer lekker verder geslapen. Saskia kwam me even na negenen wakker maken met koffie en vroeg of ik het gehoord had. Ze besefte de hilariteit van de situatie pas toen ik haar vroeg hoe Chris reageerde op het feit dat er een andere man in haar huis sliep en een vrouw in haar bed. We hebben er achteraf zo om moeten lachen. Enne; het kacheltje heb ik gehouden en later aan Saskia gedoneerd. Eens gegeven, blijft gegeven natuurlijk.

Mike moest die dag naar een footballtraining, dus hij moest op tijd op. We ontbeten met zijn allen en zeiden Mike gedag. Toffe peer ! Saskia, Celeste en ik gingen weer naar de markt in Adelaide, voor een welverdiende cappuccino. Fiona, Ilus en haar vriend en nog een meisje van het klimmen waren er ook. Het is gewoon een soort sociale ontmoetingsplaats daar. Erg gezellig in ieder geval.

Diezelfde avond op zaterdag 22 mei, hadden Saskia, Celeste en ik een feestje in café Bacchus aan het strand. Fiona en haar tweelingbroer werden dertig en vierden dat in de kroeg met hapjes en champagne. Saskia en ik hadden Hollandse drop op de markt gekocht voor haar als kadootje. Em het begint al bijna een traditie te worden; want Saskia en ik hebben alweer een verjaardagsliedje in het Nederlands gezongen, ten overstaan van alle genodigden en de jarige tweeling uiteraard.
Celeste had een melig T-shirt gekocht voor Fiona; knalroze met de tekst: ”Someone who really loves me went to Adelaide and bought me this T-shirt”. (Vertaling: Iemand die echt van me houdt is naar Adelaide gegaan en heeft dit T-shirt voor me gekocht) Dit omdat Fiona zojuist naar Melbourne was verhuisd. Het idee was dat iedereen zijn naam er op zou schrijven met stift zodat het tevens een aandenken was. Ik werd behoorlijk dronken van de champagne daar en bood aan een portret van Fiona op de achterkant van het T-shirt te tekenen, terwijl ze hem aan had. Ik met mijn grote mond ! Uiteindelijk werd het een duo-portret, ook van haar vriendin, samen in een reddingsboei met hun namen erop en de datum.
De portretten waren bepaald geen artistieke hoogstandjes, maar je haalde de personen eruit en Fiona vond het helemaal te gek.

Op dat feestje ontmoette ik ook Stef. Een lange vent, begin veertig, grove trekken, half lang haar wat vermoedelijk nooit een kam had gezien, en hij zag er een beetje alternatief uit. Eerlijk gezegd vond ik hem wel een lekker ding en ik herkende hem van een foto die ik bij Ilus in huis had zien hangen op een prikbord, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen, want officieel was ik nooit bij Ilus in huis geweest. Toen ik die foto zag, was ik al nieuwsgierig naar wie dat was en ik herinner me dat ik dat nog gevraagd heb.
Hij was een vriend van Ilus, maar blijkbaar had hij op dat moment wat problemen met haar, dus een bekend geval van:”Nu even niet“. Stef is van origine Duits, maar had de hele wereld over gereisd. Erg intelligente en boeiende man. We raakten in gesprek met hem en ik grapte dat ik me in Thailand had laten ombouwen en dat ik vroeger eigenlijk stiekem ook een man was. Oud grapje van mij weten diegenen die me kennen, maar voor hem was het nieuw natuurlijk. Saskia deed vrolijk mee en gezamenlijk gingen we tot in de zelf bedachte en overdreven details van hoe zo’n operatie dan wel niet gaat. Stef had grote lol, maar hoe hij het ook probeerde, hij kreeg me niet uit mijn rol. Van dat onderwerp gingen we over op het onderwerp van de Duitse kannibaal die samen met zijn slachtoffer eerst de penis had gebakken en opgegeten. Toen Stef daarover in detail trad had hij me eindelijk waar hij me hebben wou en kon ik mijn walging niet onderdrukken.
Hoe dan ook; het klikte wel tussen ons. We hebben nog met zijn allen een potje pool gespeeld en Celeste zei dat ik met hem aan het flirten was, maar eerlijk gezegd had ik dat op dat moment zelf niet helemaal door of wou ik het niet toegeven. Saskia had echter een foto van ons genomen en uit de blik die Stef op mij richtte bleek ook overduidelijk dat hij wel van mij gecharmeerd was. Hij had ook al tegen Saskia verteld dat hij me een toffe meid vond.
Ik heb dan ook diverse keren met hem staan praten en stond hem daarnaast ook uit te dagen toen we aan het poolen waren. Ja, ja, ik was zeer zeker met hem aan het flirten, ik geef het toe.
Het was ook erg leuk.

Tegen het einde van de avond raakte ik weer in gesprek met Stef en hij werd ineens serieus en zei: ”I’ve got issues.”.....
Daar gaan we weer ! Hele foute opmerking ! Kijk, dat heb ik net een halve meter hierboven uitgelegd, dat heb ik nu wel gehad, dus mijn interesse daalde naar het vriespunt. En mannen met “issues” proberen te redden doe ik ook niet meer, mogen ze lekker zelf doen, want ik kan mijn tijd wel beter besteden.
Ik vroeg hem ietwat sarcastisch wat er dan allemaal zogenaamd mis was met hem, in het kader van mijn ongeduld met het onderwerp, maar dat wist hij natuurlijk niet. Mijn sarcasme moet hem ook ontgaan zijn, want hij begon te vertellen. Stef vertelde over zijn studies en reizen en dat hij zijn hele leven druk bezig was geweest met geld verdienen, waar hij ook in geslaagd was, maar dat er meer moest zijn, dat hij er niet gelukkiger van geworden was. En verder wilde hij er niet op in gaan, maar ik wist genoeg. Dat was het laatste wat ik van Stef gezien heb. Het was wel een leuke ontmoeting en als ik hem ooit weer tegen zou komen, zou ik dat zeker op prijs stellen, maar daar blijft het bij.
Celeste bracht me thuis, want Saskia had het gefeest al een uurtje eerder opgegeven, omdat ze erg moe was. Het feestje van Fiona en haar tweelingbroer was echt een succes, ik heb een hele leuke avond gehad.

Het was één en al issues deze keer, zoals het een ware soap betaamd....