Vertrek naar Perth:



Inmiddels ben ik al in Port Hedland, hard aan het werk als serveerster in de Mercure Inn. Toch ga ik maar weer op chronologische volgorde verder, dat houdt het spannend:

Mijn tijd in Adelaide zat er bijna op. Op zondag 23 mei gingen Saskia en ik voor het laatst in Morialta klimmen en ‘s avonds hadden we nog een etentje bij Ellie en Brandon. Ik wilde ze graag nog een keer zien voor ik weg ging. Celeste was ook uitgenodigd en ging gezellig met ons mee. Karen kwam en ook Mariah zou komen, een leuke meid die we van het klimmen kennen.
Een hele club bij elkaar dus weer. Saskia en ik hadden op de markt beschuit en hagelslag gevonden en dat meegenomen als Hollandse delicatesse. Het is de gewoonte hier dat je iets mee brengt. Bij feestjes neem je bij voorbeeld allemaal je eigen drank mee. Ga je hier bij iemand eten, dan neem je het toetje mee of een fles wijn of iets anders wat je die avond gezamenlijk kan verorberen. Daarnaast hadden we ook thee meegenomen voor Ellie en koffie met een smaakje voor Brandon.
Ellie had Laksa gemaakt en daar ben ik gek op. Het gerecht komt uit Singapore en het is een noodle soep met curry en laksa, wat een kruid is, geen idee hoe ik dat zou moeten vertalen. Ik heb het dan ook in Australie leren kennen op het vreetplein. Er zit meestal ook vlees en vis in de soep en het is een hele maaltijd en behoorlijk pittig. De kinderen van Ellie waren er ook en het was een drukke bedoening en erg gezellig. Na het eten besloot Brandon een “bonfire” te maken; een kampvuur dus. Het seizoen dat er geen vuurtjes gestookt mochten worden in verband met bosbrandgevaar was voorbij en het mocht weer. Brandon maakte een lekker kampvuur en we gingen er met zijn allen omheen zitten. Het beschuit met hagelslag sloeg wel in. We legden uit dat wij dat meestal als ontbijt eten, maar dat maakt niet uit natuurlijk, het blijft een zoete lekkernij. Toen we zo met zijn allen om het kampvuur zaten had Brandon, de meester verhalen verteller, het idee om met zijn allen een verhaal te vertellen. Iedereen kwam dus aan de beurt en vertelde een stukje van het verhaal en gaf dan de beurt door aan de volgende. Je moest wel minstens een hele zin zeggen, maar meer mocht ook. Brandon gaf als regel:”Don’t let the truth get in the way of your imagination” (Laat de waarheid je voorstellingsvermogen niet in de weg staan.” Een schitterende wijsheid.Brandon begon en dat is wel aan hem toevertrouwd. Het verhaal kwam in het begin wat moeilijk uit de verf, maar al snel kreeg iedereen er handigheid in en het werd een bizar verhaal met schatzoeken, uiteraard drop-bears, (kan niet missen) buitenaardse draken, een hoog James Bond gehalte en studenten die hoge cijfers probeerden te halen door hun lerares te verleiden, waar in iedereen om beurten zijn steentje bij droeg en wat zich over de hele wereld afspeelde, maar voornamelijk in Australie. Vooral de lol die we hadden als een van ons midden in een climax de beurt doorgaf, zodat de ander snel iets uit zijn of haar duim moest zuigen. Ik kan het aanraden; je hebt er niets voor nodig, alleen je fantasie.
Ik weet dat we dergelijke spelletjes als kinderen ook deden, maar het blijft leuk. Vakantietip !
De avond vloog voorbij, maar dat is meestal zo als het gezellig is. Jammergenoeg moest ik afscheid nemen van de meesten die ik daar zag.
Op maandag en dinsdag had ik het erg druk met inpakken, nog een keer Adelaide bezichtigen en
verder de laatste voorbereidingen voor mijn vertrek naar Perth. Ik was behoorlijk nerveus, niet wetend wat me te wachten stond. Dinsdag de 25e was het zo ver. Saskia zou me naar het vliegveld brengen en Celeste ging ook mee. Ik had zoveel met haar opgetrokken en ik vond het erg lief dat ze me beiden wilden uitzwaaien. Met een bezwaard gemoed zei ik ook de katten Tiffany en Sunny gedag, die zou ik ook gaan missen. Ik had veel met ze geknuffeld en mijn haar-elastiekjes en slippers regelmatig van de ondergang gered; daar spelen ze namelijk graag mee. Zodra ik mijn kamerdeur open deed zaten ze op het bed, ach ja, ze hebben ook wel eens bij mij geslapen, zo ben ik dan ook wel weer.
Ik zou Saskia ook erg gaan missen, want we hadden een hoop lol samen gehad en heel veel leuke dingen gedaan. En nog meer mensen, waaronder Celeste, Ellie, Brandon en Karen en mijn collega’s bij Schenker. Maar zo gaat dat; reizen is afscheid nemen en weer een nieuwe horizon tegemoet.
Toch kan ik niet wennen aan dat afscheid nemen, dat is en blijft moeilijk.
Nou, daar ging ik dan, dinsdag avond 25 mei, rond zeven uur ging ik dan, bepakt en bezakt. Van Celeste en Saskia kreeg ik een enorme chocolade-kikker en mini kikker, die je als sleutelhanger en portemonneetje kon gebruiken.
Nog even een dikke knuffel, wat zenuwachtig op en neer slenteren en daar ging ik dan. Op naar Perth. Saskia en Celeste zwaaiden me tot aan het vliegtuig uit.
Toen ik eenmaal in het knalrode vliegtuig zat van Virgin Blue had ik nog even een gevoel van opwinding dat ik daar zat voor maar 48 dollar. Ik had zin om het van de daken te schreeuwen, maar is lastig vanuit een vliegtuig. Naast me zaten twee mannen die onderweg waren naar een booreiland nabij Perth. Ik had een erg gezellig gesprek met ze en de vlucht duurde niet zo lang; drie uur ofzo.
Steve, Cindy’s man zou me van het vliegtuig afhalen. Nu is er tussen Perth en Adelaide een tijdverschil van circa 2 en een half uur. In Perth is het vroeger, dus dat kwam goed uit in dit geval.

Ik had Steve nog nooit ontmoet en hij mij niet. We kenden elkaar alleen van foto’s en verhalen via Cindy en ik had hem wel eens een mailtje gestuurd en af en toe kort aan de telefoon gehad, maar dat was alles, dus het was nog maar afwachten of het wel zou boteren tussen Steve en mij.
Voor ik vertrok heb ik Steve nog gebeld, of hij het wel oké vond dat ik kwam, want hij kende mij niet en ik kende hem verder niet. Steve zei:”Een vriendin van Cindy is een vriendin van mij, dus je bent van harte welkom.”
Toen ik na drie uur vliegen door de Australische sterrenhemel uit het vliegtuig stapte liep ik ietwat verdwaasd de aankomsthal uit op zoek naar Steve, die een briefje met mijn naam op zou houden, voor het geval we elkaar toch niet zouden herkennen.

Ik keek om me heen en daar zat Steve met een briefje: Ingeborg, SUDA, Welcome to Perth.
De naam Suda is als grapje ontstaan, toen Cindy de laatste keer in Nederland was en ik foto's stuurde van haar verblijf daar. Omdat veel engelstaligen mijn naam niet fatsoenlijk uit kunnen spreken had ik de naam Suda bedacht. Dit is een afkorting voor Screwed Up Dutch Artist (compleet gestoorde Nederlandse kunstenaar).
Steve zag er toch anders uit dan ik verwacht had en hij vond van mij hetzelfde. We haalden mijn bagage op en Steve nam me mee naar zijn en Cindy's huis in High Wycombe, een buitenwijk van Perth. Ik was erg moe, maar de eerste avond brachten we door met een glaasje wijn en elkaar een beetje leren kennen door te praten. Ik moet zeggen dat mijn eerste indruk heel goed was. Ik vond Steve leuker dan ik van te voren had verwacht. Hij is erg enthousiast en gastvrij, praat veel en is erg symphatiek. Steve is 27 en werkt als een manager in Jimmy Deans, een horecabedrijf in Midland, vlakbij Perth.
Het thema filmsterren en muziek uit de jaren vijftig staat centraal. Midden in de zaak staat een halve auto met levensgrote beelden van de Blues Brothers en ze draaien oude films op een groot scherm. Ik ben er zelf maar even geweest, toen het nog niet open was, maar het gaf me wel een leuk beeld. Een erg druk restaurant in ieder geval en Steve maakt dan ook lange dagen.
Ik maakte ook kennis met Dusty; een Jack Russel, nog een erg jong beestje. Hij springt anderhalve meter de lucht in, is verslaafd aan ballen en is verder heel lief. Cindy en Steve hebben veel meer huisdieren; de honden Buster en Gizmo, vogels en vissen geloof ik ook, maar die zijn allemaal uit logeren, omdat Cindy en Josh voor onbepaalde tijd naar Nederland zijn.

Ik kreeg een kamer voor mezelf, met een heerlijk bed en vrolijk gekleurde gordijnen. Er waren twee badkamers in het huis, dus ik had tevens een toilet en badkamer voor mezelf. Erg luxe. Omdat Steve en Cindy proberen het huis te verkopen was er al veel ingepakt en was het niet meer zo aangekleed, maar ik vond het nog steeds een erg gezellig en ruim huis, alles op de begane grond. Voor Nederlandse begrippen hebben ze een grote tuin en jawel; met een zwembad. Een klein zwembad, maar toch, het is er een.
Cindy en Steve willen het huis verkopen omdat ze graag bij de spoorlijn weg willen. Het huis staat bijna naast de spoorlijn; er zit alleen een doorgaande weg tussen en de treinen hier kunnen soms kilometers lang zijn. Bij sommige treinen trilt het hele huis op zijn grondvesten.

De volgende dag; woensdag 26 mei, nam Steve me mee naar Perth. Steve heeft zijn weekend op dinsdag en woensdag, dus ik had mazzel, want hij had die dag vrij. Hij liet me het centrum van Perth zien en dat zag er erg gezellig uit. Midden in de winkelstraat speelde een aboriginal op een didgeridoo, een apart geluid, waar ik nog niet helemaal aan gewend ben, maar wat helemaal bij Australie hoort. Het klinkt bijna hetzelfde als een vliegtuig wat opstijgt.

Ik ontdekte al snel dat Steve winkelen echt leuk vind; hij is gek op kleren en hij kan echt lekker rond snuffelen in winkels. Veel mannen vinden er niets aan om te winkelen, dus ik vond dat wel gezellig. Later die middag reden we verder naar Freemantle, een knus kustplaatsje, waar we Fish en Chips gegeten hebben aan de haven. Het was daar bijna uitgestorven, maar het is daar nu winter; circa 21 graden, dus voor onze begrippen is het meer zomer.

Diezelfde avond waren we uitgenodigd om te gaan eten bij vrienden van Steve en Cindy; Ton en Lia en dat zijn Nederlanders die al 19 jaar in Australie wonen. Ze wonen in de heuvels rond Perth, ruim een half uur rijden van High Wycombe vandaan.
Steve had me al gewaarschuwd dat het laat zou worden, omdat het altijd zo gezellig was bij Ton en Lia en inderdaad. Het zijn hele hartelijke mensen met een goed gevoel voor humor. Ton is een echte Tilburger. Hij is heel lang, zo rond de twee meter en Lia is wat kleiner dan ik ben, ik schat zo 1.70. Ze hebben twee kinderen: Ben, die 16 is en Melanie is 18 geloof ik en zij is naar Amerika en ze wil actrice worden, dus daar studeert ze voor. Ik heb haar niet ontmoet, maar wel veel verhalen over gehoord, ook van Cindy en foto's van gezien, dus vandaar dat ik haar wel noem.

In ieder geval was het een hele gezellige avond met lekker eten, wijn en lekkere hapjes.

Later meer nieuws; mijn tijd zit er weer op: moet weer de loonslaaf uit gaan hangen.