Vertrek naar Perth:



Inmiddels ben ik al in Port Hedland, hard aan het werk als serveerster in de Mercure Inn. Toch ga ik maar weer op chronologische volgorde verder, dat houdt het spannend:

Mijn tijd in Adelaide zat er bijna op. Op zondag 23 mei gingen Saskia en ik voor het laatst in Morialta klimmen en ‘s avonds hadden we nog een etentje bij Ellie en Brandon. Ik wilde ze graag nog een keer zien voor ik weg ging. Celeste was ook uitgenodigd en ging gezellig met ons mee. Karen kwam en ook Mariah zou komen, een leuke meid die we van het klimmen kennen.
Een hele club bij elkaar dus weer. Saskia en ik hadden op de markt beschuit en hagelslag gevonden en dat meegenomen als Hollandse delicatesse. Het is de gewoonte hier dat je iets mee brengt. Bij feestjes neem je bij voorbeeld allemaal je eigen drank mee. Ga je hier bij iemand eten, dan neem je het toetje mee of een fles wijn of iets anders wat je die avond gezamenlijk kan verorberen. Daarnaast hadden we ook thee meegenomen voor Ellie en koffie met een smaakje voor Brandon.
Ellie had Laksa gemaakt en daar ben ik gek op. Het gerecht komt uit Singapore en het is een noodle soep met curry en laksa, wat een kruid is, geen idee hoe ik dat zou moeten vertalen. Ik heb het dan ook in Australie leren kennen op het vreetplein. Er zit meestal ook vlees en vis in de soep en het is een hele maaltijd en behoorlijk pittig. De kinderen van Ellie waren er ook en het was een drukke bedoening en erg gezellig. Na het eten besloot Brandon een “bonfire” te maken; een kampvuur dus. Het seizoen dat er geen vuurtjes gestookt mochten worden in verband met bosbrandgevaar was voorbij en het mocht weer. Brandon maakte een lekker kampvuur en we gingen er met zijn allen omheen zitten. Het beschuit met hagelslag sloeg wel in. We legden uit dat wij dat meestal als ontbijt eten, maar dat maakt niet uit natuurlijk, het blijft een zoete lekkernij. Toen we zo met zijn allen om het kampvuur zaten had Brandon, de meester verhalen verteller, het idee om met zijn allen een verhaal te vertellen. Iedereen kwam dus aan de beurt en vertelde een stukje van het verhaal en gaf dan de beurt door aan de volgende. Je moest wel minstens een hele zin zeggen, maar meer mocht ook. Brandon gaf als regel:”Don’t let the truth get in the way of your imagination” (Laat de waarheid je voorstellingsvermogen niet in de weg staan.” Een schitterende wijsheid.Brandon begon en dat is wel aan hem toevertrouwd. Het verhaal kwam in het begin wat moeilijk uit de verf, maar al snel kreeg iedereen er handigheid in en het werd een bizar verhaal met schatzoeken, uiteraard drop-bears, (kan niet missen) buitenaardse draken, een hoog James Bond gehalte en studenten die hoge cijfers probeerden te halen door hun lerares te verleiden, waar in iedereen om beurten zijn steentje bij droeg en wat zich over de hele wereld afspeelde, maar voornamelijk in Australie. Vooral de lol die we hadden als een van ons midden in een climax de beurt doorgaf, zodat de ander snel iets uit zijn of haar duim moest zuigen. Ik kan het aanraden; je hebt er niets voor nodig, alleen je fantasie.
Ik weet dat we dergelijke spelletjes als kinderen ook deden, maar het blijft leuk. Vakantietip !
De avond vloog voorbij, maar dat is meestal zo als het gezellig is. Jammergenoeg moest ik afscheid nemen van de meesten die ik daar zag.
Op maandag en dinsdag had ik het erg druk met inpakken, nog een keer Adelaide bezichtigen en
verder de laatste voorbereidingen voor mijn vertrek naar Perth. Ik was behoorlijk nerveus, niet wetend wat me te wachten stond. Dinsdag de 25e was het zo ver. Saskia zou me naar het vliegveld brengen en Celeste ging ook mee. Ik had zoveel met haar opgetrokken en ik vond het erg lief dat ze me beiden wilden uitzwaaien. Met een bezwaard gemoed zei ik ook de katten Tiffany en Sunny gedag, die zou ik ook gaan missen. Ik had veel met ze geknuffeld en mijn haar-elastiekjes en slippers regelmatig van de ondergang gered; daar spelen ze namelijk graag mee. Zodra ik mijn kamerdeur open deed zaten ze op het bed, ach ja, ze hebben ook wel eens bij mij geslapen, zo ben ik dan ook wel weer.
Ik zou Saskia ook erg gaan missen, want we hadden een hoop lol samen gehad en heel veel leuke dingen gedaan. En nog meer mensen, waaronder Celeste, Ellie, Brandon en Karen en mijn collega’s bij Schenker. Maar zo gaat dat; reizen is afscheid nemen en weer een nieuwe horizon tegemoet.
Toch kan ik niet wennen aan dat afscheid nemen, dat is en blijft moeilijk.
Nou, daar ging ik dan, dinsdag avond 25 mei, rond zeven uur ging ik dan, bepakt en bezakt. Van Celeste en Saskia kreeg ik een enorme chocolade-kikker en mini kikker, die je als sleutelhanger en portemonneetje kon gebruiken.
Nog even een dikke knuffel, wat zenuwachtig op en neer slenteren en daar ging ik dan. Op naar Perth. Saskia en Celeste zwaaiden me tot aan het vliegtuig uit.
Toen ik eenmaal in het knalrode vliegtuig zat van Virgin Blue had ik nog even een gevoel van opwinding dat ik daar zat voor maar 48 dollar. Ik had zin om het van de daken te schreeuwen, maar is lastig vanuit een vliegtuig. Naast me zaten twee mannen die onderweg waren naar een booreiland nabij Perth. Ik had een erg gezellig gesprek met ze en de vlucht duurde niet zo lang; drie uur ofzo.
Steve, Cindy’s man zou me van het vliegtuig afhalen. Nu is er tussen Perth en Adelaide een tijdverschil van circa 2 en een half uur. In Perth is het vroeger, dus dat kwam goed uit in dit geval.

Ik had Steve nog nooit ontmoet en hij mij niet. We kenden elkaar alleen van foto’s en verhalen via Cindy en ik had hem wel eens een mailtje gestuurd en af en toe kort aan de telefoon gehad, maar dat was alles, dus het was nog maar afwachten of het wel zou boteren tussen Steve en mij.
Voor ik vertrok heb ik Steve nog gebeld, of hij het wel oké vond dat ik kwam, want hij kende mij niet en ik kende hem verder niet. Steve zei:”Een vriendin van Cindy is een vriendin van mij, dus je bent van harte welkom.”
Toen ik na drie uur vliegen door de Australische sterrenhemel uit het vliegtuig stapte liep ik ietwat verdwaasd de aankomsthal uit op zoek naar Steve, die een briefje met mijn naam op zou houden, voor het geval we elkaar toch niet zouden herkennen.

Ik keek om me heen en daar zat Steve met een briefje: Ingeborg, SUDA, Welcome to Perth.
De naam Suda is als grapje ontstaan, toen Cindy de laatste keer in Nederland was en ik foto's stuurde van haar verblijf daar. Omdat veel engelstaligen mijn naam niet fatsoenlijk uit kunnen spreken had ik de naam Suda bedacht. Dit is een afkorting voor Screwed Up Dutch Artist (compleet gestoorde Nederlandse kunstenaar).
Steve zag er toch anders uit dan ik verwacht had en hij vond van mij hetzelfde. We haalden mijn bagage op en Steve nam me mee naar zijn en Cindy's huis in High Wycombe, een buitenwijk van Perth. Ik was erg moe, maar de eerste avond brachten we door met een glaasje wijn en elkaar een beetje leren kennen door te praten. Ik moet zeggen dat mijn eerste indruk heel goed was. Ik vond Steve leuker dan ik van te voren had verwacht. Hij is erg enthousiast en gastvrij, praat veel en is erg symphatiek. Steve is 27 en werkt als een manager in Jimmy Deans, een horecabedrijf in Midland, vlakbij Perth.
Het thema filmsterren en muziek uit de jaren vijftig staat centraal. Midden in de zaak staat een halve auto met levensgrote beelden van de Blues Brothers en ze draaien oude films op een groot scherm. Ik ben er zelf maar even geweest, toen het nog niet open was, maar het gaf me wel een leuk beeld. Een erg druk restaurant in ieder geval en Steve maakt dan ook lange dagen.
Ik maakte ook kennis met Dusty; een Jack Russel, nog een erg jong beestje. Hij springt anderhalve meter de lucht in, is verslaafd aan ballen en is verder heel lief. Cindy en Steve hebben veel meer huisdieren; de honden Buster en Gizmo, vogels en vissen geloof ik ook, maar die zijn allemaal uit logeren, omdat Cindy en Josh voor onbepaalde tijd naar Nederland zijn.

Ik kreeg een kamer voor mezelf, met een heerlijk bed en vrolijk gekleurde gordijnen. Er waren twee badkamers in het huis, dus ik had tevens een toilet en badkamer voor mezelf. Erg luxe. Omdat Steve en Cindy proberen het huis te verkopen was er al veel ingepakt en was het niet meer zo aangekleed, maar ik vond het nog steeds een erg gezellig en ruim huis, alles op de begane grond. Voor Nederlandse begrippen hebben ze een grote tuin en jawel; met een zwembad. Een klein zwembad, maar toch, het is er een.
Cindy en Steve willen het huis verkopen omdat ze graag bij de spoorlijn weg willen. Het huis staat bijna naast de spoorlijn; er zit alleen een doorgaande weg tussen en de treinen hier kunnen soms kilometers lang zijn. Bij sommige treinen trilt het hele huis op zijn grondvesten.

De volgende dag; woensdag 26 mei, nam Steve me mee naar Perth. Steve heeft zijn weekend op dinsdag en woensdag, dus ik had mazzel, want hij had die dag vrij. Hij liet me het centrum van Perth zien en dat zag er erg gezellig uit. Midden in de winkelstraat speelde een aboriginal op een didgeridoo, een apart geluid, waar ik nog niet helemaal aan gewend ben, maar wat helemaal bij Australie hoort. Het klinkt bijna hetzelfde als een vliegtuig wat opstijgt.

Ik ontdekte al snel dat Steve winkelen echt leuk vind; hij is gek op kleren en hij kan echt lekker rond snuffelen in winkels. Veel mannen vinden er niets aan om te winkelen, dus ik vond dat wel gezellig. Later die middag reden we verder naar Freemantle, een knus kustplaatsje, waar we Fish en Chips gegeten hebben aan de haven. Het was daar bijna uitgestorven, maar het is daar nu winter; circa 21 graden, dus voor onze begrippen is het meer zomer.

Diezelfde avond waren we uitgenodigd om te gaan eten bij vrienden van Steve en Cindy; Ton en Lia en dat zijn Nederlanders die al 19 jaar in Australie wonen. Ze wonen in de heuvels rond Perth, ruim een half uur rijden van High Wycombe vandaan.
Steve had me al gewaarschuwd dat het laat zou worden, omdat het altijd zo gezellig was bij Ton en Lia en inderdaad. Het zijn hele hartelijke mensen met een goed gevoel voor humor. Ton is een echte Tilburger. Hij is heel lang, zo rond de twee meter en Lia is wat kleiner dan ik ben, ik schat zo 1.70. Ze hebben twee kinderen: Ben, die 16 is en Melanie is 18 geloof ik en zij is naar Amerika en ze wil actrice worden, dus daar studeert ze voor. Ik heb haar niet ontmoet, maar wel veel verhalen over gehoord, ook van Cindy en foto's van gezien, dus vandaar dat ik haar wel noem.

In ieder geval was het een hele gezellige avond met lekker eten, wijn en lekkere hapjes.

Later meer nieuws; mijn tijd zit er weer op: moet weer de loonslaaf uit gaan hangen.

AUSTRALISCHE SOAP:  
   ADELAIDE ISSUES    
       (Adelaidse Toestanden)

 
  Foto: Weimar Room Adelaide

Als je wel eens naar een soapserie hebt gekeken, kun je je afvragen hoe ze al die ellende en bizarre wendingen verzonnen krijgen. Net als het echte leven zelf, ja ja; gelukkig niet. Maar soms komt het er wel eens in de buurt en daar kan ik over mee praten. Zelfs Down Under:

Die week was mijn laatste week in Adelaide, dus ik wilde het er nog even lekker van nemen en genieten. Op dinsdag 18 mei lekker een beetje rondfietsen met als einddoel het strand. Het was prachtig weer die dag, dus genieten. Onderweg naar de zee kwam ik een leuk restaurantje tegen in een buitenwijk, aan een vijver met een fontein, maar het zag er erg gesloten uit, dus mijn plan om ergens een cappuccino te drinken stelde ik uit. Ik heb lekker aan het strand gezeten en naar de zee zitten kijken. Heerlijk. Echt zo’n moment dat je beseft dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn.

Op de terugweg echter, besloot ik er toch even een kijkje te gaan nemen bij het restaurant om te zien wat de openingstijden waren. Het restaurant bleek “Dolphin” te heten en het bleek dus wel open te zijn. Er zaten twee dames op het terras aan de koffie. Ik bestelde een cappuccino en een carrotcake en ging lekker op het terras zitten, wat uit keek over de vijver met de fontein. Deze vijver was aan de rand van een park en er waren heel veel vogels te zien, ook een pelikaan, dus ik zat volop te genieten daar. Echt heel mooi. Het meisje wat daar werkte begon tegen me te kletsen. Ze was mager en spichtig, midden twintig en met een lief gezichtje. Ze praatte heel snel en vertelde dat ze nog een hoop op te ruimen had, want haar baas was naar een begrafenis die dag, dus moest ze alles alleen doen en het moest weer netjes zijn voor ‘s avonds, want dan hadden ze schnitzel-avond. Ik zat niet echt te wachten op al die aanspraak, want de pelikaan vond ik aanvankelijk veel interessanter, maar ik luisterde geduldig omdat ik haar aardig vond. Ze vertelde dat ze hier net was komen werken en dat haar baas het tentje net had overgenomen. Rond de lunch was het wel druk zei ze, maar s’ avonds nog niet zo. Ik vertelde haar dat het net leek alsof het gesloten was en dat het misschien daardoor kwam. Daarop besloot ze de parasollen op het terras aan de wegkant van het restaurant open te vouwen, zodat mensen konden zien dat ze open waren.
Toen ik weg wilde gaan liep ik naar binnen om af te rekenen en ik zag dat het er binnen ook erg gezellig uit zag. Tafeltjes, een haardkachel met een diep rood bankstel er om heen, schilderijtjes aan de muur van eenden en warme kleuren. Dat is hier overigens niet ongewoon. In veel koffieshops (hier kun je daar echt koffie kopen en taart, maar geen andere verslavende middelen) zie je vaak hoekjes met heerlijke fauteuils en bankstellen, naast de keuze uit gewone tafeltjes en stoelen en/of barkrukken. Zo kun je dus een koffie bestellen en heerlijk onder uit gezakt op de bank neer ploffen, zonder dat je daarvoor thuis hoeft te zijn. Dat mogen ze van mij wel na-apen in Nederland.

Ik ging daarna naar de bibliotheek, waar je hier in Australie gratis kunt internetten en een snelle verbinding ook nog. Dit wordt door de overheid betaald. Er zijn uiteraard ook internetcafé’s, maar daar betaal je zelf voor. Niet echt veel, maar toch. Meestal mag je in de bibliotheek niet langer dan een uur blijven zitten per dag, maar ik heb er vaak ook wel langer gezeten. Als er niemand geboekt heeft, doen ze daar niet moeilijk over. Als er wel iemand een plaats geboekt heeft wordt je gevraagd om weg te gaan. Een plaatsje boeken is dus slim, wat ik ook gedaan had die dag. Terwijl ik zat te internetten belde Saskia mij vanaf haar werk om te vertellen dat ze wat later zou zijn en om af te spreken wat we zouden doen met eten. Ik stelde voor om naar de Schnitzel-avond te gaan in de “Dolphin” en vertelde Saskia over hoe gezellig het er uit zag. Schnitzel avond betekent dat je voor circa AUD 6,95 (circa 3,50 in euro’s) een maaltijd hebt, dus voor het geld hoefden we het niet te laten. Die beslissing was snel gemaakt, want we hadden geen van beiden veel zin om te koken.

Saskia ging meteen vanuit haar werk naar de Dolphin. We plofden neer op de heerlijke bank en bestelden een wijntje. Het meisje herkende mij uiteraard en vond het erg leuk dat ik was terug gekomen. Blijkbaar had ze haar baas ook over mij verteld en ze vertelde enthousiast tegen hem dat ik was terug gekomen. Grappig. Saskia en ik bestelden lekker een rood wijntje en gingen uiteraard voor de schnitzel, maar wilden er in plaats van patat graag wedges bij. Wedges betekent partjes en het zijn gefrituurde aardappelpartjes met lekkere kruiden er op en in de regel wordt dat hier geserveerd met zoete chilisaus en crème fraîche. Het klinkt wat vreemd, maar het is een heerlijke combinatie.
Nu bleek er ook een bandje te komen spelen, wat ik eerder niet begrepen had, dus een extra verrassing. Twee jonge mannen die R.E.M. covers zongen en speelden met de gitaar en keyboard en meer muziek in gelijksoortig genre. Ze waren best goed. Saskia en ik waren bijna de enige gasten die avond, dus maakten we het onze gewoonte om steeds voor ze te klappen. We raakten vergroeid met die dieprode bank, dus toen ons eten geserveerd werd zijn we daar lekker blijven zitten, schoenen uit, voeten op de bank en net doen of we thuis waren. Dat was geen probleem. De sfeer was daar erg gemoedelijk en gastvrij. Sas had die bank zo mee naar huis willen nemen, met de kachel erbij, want zoals ik al zei begon het fris te worden, vooral ’s avonds.
We hebben daar de hele avond gezeten en heerlijk genoten van alles. Het was echt heel leuk, lekker eten en de bediening was eveneens erg goed.

Later die week gingen we nog een keer klimmen in de klimhal, woensdag of donderdag avond. Saskia had Chris uitgenodigd. Aangezien zij klimverslaafd is, wilde ze eens kijken of hij dat ook wat vond. Karen was er ook en aanvankelijk waren Karen en ik samen aan het klimmen en Saskia en Chris. Toen Saskia en Karen even wilde gaan bolderen; wat zijwaarts klimmen is, ging ik samen met Chris klimmen.
Ik deed een klim en vroeg of hij dezelfde wilde doen. Het was een graad 13 en eentje die ik de eerste keer klimmen ook wist te overwinnen. Wel na vier keer proberen overigens, maar het lukte, daar ging het om. Nu rende ik hem bijna op, maar had dan ook wel aardig wat oefening gehad inmiddels. Om Chris gerust te stellen vertelde ik hem dat ook, zodat hij zich op zijn gemak zou voelen, aangezien het zijn eerste keer klimmen was. Hij ging het proberen. Hij kwam in het begin, wat 2 en halve meter overhellend was, al niet omhoog, dus moedigde ik hem zo nu en dan aan. Aanmoedigen is vrij normaal onder klimmers, net zoals tips geven waar de volgende handgrepen en voetsteunen te vinden zijn en ook elkaar complimenten geven. Iets wat ik zelf zeer kan waarderen overigens. Chris niet; hij werd pisnijdig op mij. Als ik nu mijn bek zou houden, zou hij zich beter kunnen concentreren. Het was dus allemaal mijn schuld. Ik vond het zachtjes uitgedrukt nogal een verassende en onverwachte reactie. Ik dacht: ”Minderwaardigheidscomplexje ?” en hield braaf mijn mond, maar ook dat mocht niet baten en Chris hield het na drie verwoede pogingen voor gezien met het klimmen. De rest van de avond overigens. Ik ben daarna dan ook met Karen en Saskia verder gaan klimmen.

Wat later, toen ik dacht dat Chris alweer wat gekalmeerd was, probeerde ik hem uit te leggen dat het normaal is om elkaar aan te moedigen en dat ook ik moeite had met die klim in het begin, en dat dat niets is om je voor te schamen en dat het juist mijn bedoeling was om hem op zijn gemak te stellen. Toen werd hij weer boos en vond dat ik hem kleineerde. Toen had ik er genoeg van en zei:”Prima, als je het zo wilt opvatten moet je dat vooral doen, maar ik leg je net uit hoe ik het wél bedoel en als je daar niets mee kunt dan is dat jouw probleem en niet het mijne.”
Een half uur later ongeveer zei hij dat het kwam omdat ik Nederlands was en ik dingen anders uitsprak, waardoor ze anders op mensen over kwamen. Wat een wereldsmoes ! Alleen had ik dat probleem nog niet eerder gehad met andere mensen, dus ik knikte maar ja en liet het gaan. Ik had geen zin meer om er energie in te steken. Saskia had hier uiteraard niets van meegekregen, maar dat heb ik haar toch maar wel verteld, zodat ze wist wat voor vlees ze in de kuip had. Tegen Sas was hij natuurlijk uiterst charmant. Ik was zelf echter een stuk minder gecharmeerd van hem; opgefokt ventje. We wisten dat Chris zijn beide ouders waren overleden, ongeveer een jaar geleden. Dus hem het voordeel van de twijfel gevend, dacht ik dat hij daar mee worstelde en zich erg onzeker voelde over zichzelf, gemaskeerd met stoer doen uiteraard. Als een vrouw dan beter is in een krachtsport, waar klimmen ook onder valt; kracht en techniek, dan is dat zoiets als verslagen worden door een vrouw en een regelrechte aanval op zijn mannelijk ego. Goed, allemaal begrijpelijk, maar geen relatie-materiaal. Maar dat gevoel had Saskia zelf ook, al voor dit incident.

Na het klimmen gingen Karen, Saskia, Chris en ik naar Indiaas restaurant voor een laat diner. Ik was er al eens eerder met Saskia geweest en het eten is daar echt ontzettend lekker en niet duur. Een maaltijd is zoveel dat je met tweeën moeite hebt om het op te krijgen en het is daar geen probleem om 1 maaltijd te bestellen en die te delen. Chris hing behoorlijk over Saskia heen alsof ze al maanden dikke verkering hadden, terwijl het nog niet verder was gekomen dan wat zoenen en ze elkaar net twee weken kenden. Karen vond hem wel charmant, en dat was hij ook zeker, maar kortom; roken, drugs, veel drank, minderwaardigheidscomplexje, of zoals ze hier zeggen: “He’s got issues”. (hij heeft problemen; toestanden of kwesties waar hij mee worstelt); een FOUTE man dus. Die tijd heeft Saskia wel gehad met mannen en ik ook als ik me daarbij aan mag sluiten. Het motto is dus: Geen mannen meer met “issues” , wel leuke vrolijke en gezonde mannen. Godzijdank zijn die er ook nog.

Het was verder erg gezellig bij het Indiase restaurant en we hebben heerlijk gegeten. Chris was met Saskia meegereden, dus we brachten hem thuis, waar hij een verrassing voor ons had. Hmmmm......
Hij had caramelpopcorn voor Saskia en een klein kacheltje voor mij. Het was echt een klein ding, het formaat van een halve schoenendoos en werkte als een föhn. Het kacheltjes was duidelijk al oud, maar het werkte nog, dus als je hem naast je voeten zette, scheelde dat al weer een boel. Ik was er erg blij mee. Slijmbal.

Op vrijdag 21 mei hadden we geplend om met een hele club weer naar de Weimar Room te gaan, als een soort afscheid voor mij (ik wilde er graag nog een keer naartoe) en ook gewoon voor de gezelligheid. We ontmoetten elkaar in een pannekoeken restaurant in een klein zijstraatje van Hindley street. Onze club bestond uit Celeste, Ilus, Fiona (die ik de eerste keer bij de Weimar Room ook had ontmoet), Saskia en ik en ook Chris was uitgenodigd. De pannekoeken waren hemels. Ze zijn wat anders hier; klein en dik, net reuze poffertjes, maar desalniettemin heel goed weg te krijgen. Ik had een pannekoek besteld met gecaramelliseerde walnoten, honing, banaan en slagroom. Daar kun je je vast wel iets bij voorstellen. Smul, smul !
Ik had die avond meteen de kans om Ilus te bedanken voor haar gouden tip van het 48 dollar ticket.

Hierna gingen we naar de Weimar Room. Onderweg liepen we langs een winkel waar ze grappige T-shirts verkochten en waar we een kijkje namen. Zo had je bijvoorbeeld T-shirts met teksten als:”Death to Barbie” (Dood aan Barbie) “Barbie is a slut” (Barbie is een slet) en “Fuck you, I’ve got enough friends” (Bekijk jij het maar, ik heb genoeg vrienden !) en last but not least “I’ve got issues”. Die mag natuurlijk niet ontbreken. Grappig genoeg vond Chris die laatste twee vooral erg leuk. Goh, hoe zou dat nou toch komen !

Het was nog rustig toen we aankwamen in de Weimar Room, we waren ruim op tijd voor de show. De artiesten waren niet allemaal dezelfden als de eerste keer en voor de show begon stonden ze bij de bar en kon je dus ook met ze kletsen. Sommigen herkenden Saskia, Celeste en Ilus, die er al diverse keren geweest waren uiteraard.
Er was ook een jonge man bij deze keer, echt overduidelijk niet hetero, zeg maar. Ik weet niet hoe hij heette, maar hij was knettergek, droeg korte lederhosen met bretels en speelde Abba-songs op een harmonica en had een geweldig gevoel voor humor. Schitterend figuur. Jacky, een vriend van mij in Nederland, had hem errug leuk gevonden vermoed ik zo.
Aan de tafel naast ons zat een jonge blonde man en hij zat ons nieuwsgierig glimlachend aan te kijken. Hij raakte in gesprek met Saskia en omdat hij daar in zijn eentje was, nodigde Sas hem uit om gezellig bij ons te komen zitten. Hij heette Mike. Een erg mooie jongen om te zien, bijna vrouwelijke schoonheid, dus ik vroeg me al of hij ook homo was, maar het was en blijft een twijfelgeval. Mike was in ieder geval erg vriendelijk, rustig en meer iemand die luistert dan zelf praat. Ik vond hem erg sympathiek.
Nu is homofilie in Australie niet zo makkelijk en sociaal geaccepteerd als over het algemeen in Nederland. Wel in Sidney, maar daar heb je het zo’n beetje mee gehad. De film “Priscilla, Queen of the Dessert” geeft daar een behoorlijk reëel beeld over, voor diegenen die het gezien hebben. Zo niet; een aanrader. Erg leuke Australische film, zie je gelijk iets van woestijn.
Fiona is een lesbiënne met een vaste vriendin en Celeste heeft zojuist schoorvoetend aan Saskia en mij toegegeven dat zij ook meer interesse in vrouwen heeft dan in mannen. Op dezelfde dag nota bene en onafhankelijk van elkaar. Sas en ik hadden al zo’n vermoeden. Ook hebben zowel Saskia als ik haar uitgelegd dat het voor ons niets uit maakt wat voor seksuele voorkeur ze heeft en dat we haar een erg toffe en lieve meid vinden en dat is ze ook. Ik geloof dat Celeste wel opgelucht was. Het is wel prettig om daar gewoon over te kunnen praten, wat we later ook diverse keren gedaan hebben.

De show begon en de acteur die het geheel inleidde begon in het Duits te praten. Zoals ik al eerder uitgelegd had bestaat de show uit Australiers die Duitsers nadoen in de tijd rond de tweede wereldoorlog en schitterende Jazz zingen. Het Duits wat de acteur sprak sloeg kant nog wal. Het waren wel Duitse woorden, maar daar heb je ook alles mee gezegd. In de overtuiging dat niemand hem kon verstaan zei hij:”Ik geloof niet dat er ook maar iemand iets verstaan heeft van wat ik zojuist gezegd heb.” Dus ik riep keihard door de zaal dat ik het wel kon verstaan en zei ook een paar woorden Duits. Nog niet van zijn stuk gebracht begon hij vervolgens in het Frans te praten. Ja, kijk, dat schiet niet op natuurlijk: Ik reageerde uiteraard ook in het Frans. Toen wilde hij weten waar ik vandaan kwam; Nederland, dus ik brabbelde er nog een Nederlandse zin achteraan en had de lachers op mijn hand. De acteur won de strijd uiteindelijk toen hij in het Pools begon, of iets wat hij zo noemde want het was meer een hele hoop gebrabbel. Maar hij bracht het erg leuk in ieder geval en won zijn terrein terug; ik kan geen Pools.

Aan het einde van de show zeiden zijn collega’s dat ze erg moesten lachen over hoe ik hem uitdaagde en dat dat een leuke draai aan de show gaf. In de pauze sprak ik nog met de bassist van de band. Hij heette John en bleek ook een Hollander te zijn, maar woonde al sinds 1960 in Australie en sprak niet veel Nederlands meer. De show was weer schitterend, hoewel ik sommige grappen al kende, maar het bleef leuk. Saskia had onderwijl erg veel met Mike zitten praten en Chris was daar niet zo blij mee.

Na de show gingen we nog naar de bar en kletsten dus met de acteurs. Ik raakte in gesprek met Catherine, een mooie vrouw met een krachtige uitstraling. Ze vertelde dat ze een huis wilde kopen, maar dat het liefst met iemand wilde delen, om de kosten te drukken. Ping ! Ik zei dat ik wel iemand wist die daar interesse in zou kunnen hebben en ik riep Celeste en stelde de twee aan elkaar voor.
Celeste deed erg nerveus en verlegen en later begreep ik haar houding pas. Blijkbaar was Celeste een beetje gek op Catherine, maar durfde haar nooit aan te spreken. Dus wat er ook uit voort komt; het contact is in ieder geval gelegd.

Onderwijl stond Saskia gezellig met Mike te kletsen en de bedoeling was dat ze daarna met Chris mee terug zou gaan, omdat hij reed die avond, zodat Saskia en ik konden drinken. Chris hield zich nogal afzijdig van alles en stond verder op op haar te wachten. Ik wilde nog niet weg, dus zou wel een taxi nemen. Chris liep ineens op Saskia af en zei dat hij wilde gaan. Toen Saskia niet terstond mee wilde komen, werd hij boos en liep weg. Even later kwam hij weer terug en wilde met Saskia praten. Saskia had door de gesprekken met Mike die avond iets heel belangrijks ontdekt: Mike had in die hele avond meer interesse in haar als persoon getoond en haar dingen gevraagd over haar, dan Chris in twee weken. Chris praatte erg graag over zichzelf, en daar was dan vaak ook geen stok tussen te krijgen; zelfs ik kwam er ampers tussendoor en dat zegt genoeg lijkt me. Normaal gesproken moet men moeite doen om mij te onderbreken. Dus Mike wist na een avond al meer over Saskia dan Chris. Geen goed teken. Dus voor Saskia hoefde het allemaal niet zo nodig meer en ze brak de relatie daar af voor ie eigenlijk echt begonnen was. Chris ging, Saskia bleef.

Ik wilde de Hollandse portier Laurie nog even gedag zeggen voor ik Adelaide ging verlaten en aangezien dat in de buurt was, ging ik daar even naartoe. Inmiddels wist ik wat meer over Laurie, maar het kostte me moeite om het allemaal te geloven. Het is dat het serieus beaamd werd door een collega bij wie hij back-up zocht, anders had ik gedacht dat hij me in de maling nam. Ik wist meteen de eerste keer dat ik hem ontmoette, dat hij een charmeur was en een grote versierder, maar het was nog veel erger dan ik al dacht. Hij heeft negen kinderen bij 6 verschillende vrouwen en de tiende is op komst. Echt geen grapje. Hij hoopt dat het een meisje wordt. Hij is 34, dus hij heeft goed zijn best gedaan. Ik ben benieuwd hoe hoog het voortplantingsgehalte is tegen de tijd dat hij 50 is. Ik had toch geen plannen met hem, maar het past goed in het kader van deze soap-aflevering. Ik kon erg met hem lachen en de aandacht was buitengewoon gezond voor mijn ego, dus ik vond het leuk hem ontmoet te hebben.

Later werd ik opgehaald door Celeste, Mike en Saskia. We gingen nog ergens koffie drinken. Mike was inderdaad een leuke gozer. Hij was ook niet aan het flirten en is op een prettige manier geïnteresseerd in anderen, hij lacht gemakkelijk en heeft zelf ook een goed gevoel voor humor. Prettig gezelschap in ieder geval.
Celeste, die alleen aan het begin van de avond twee glazen wijn gedronken had, bood aan om ons naar huis te brengen en ook Mike wilde ze wel thuis afzetten. Vreselijk lief. Celeste heeft echt een hart van goud. We gingen eerst naar de wijk Seaton, waar Saskia’s appartementje is en Sas nodigde iedereen uit om nog gezellig een afzakkertje te drinken en dat werd toch maar een cappuccino. Het was echt hartstikke gezellig en het werd later en later. Saskia nodigde uiteindelijk Celeste en Mike uit om te blijven slapen. Celeste was zichtbaar erg moe en het was niet echt meer een goed idee om nog te gaan rijden; daarbij vonden we het gezellig als ze bleven. Mike sliep in de woonkamer op twee slaapmatten en Celeste ging naast Saskia in haar tweepersoonsbed. Iedereen happy.

Totdat....
De volgende ochtend rond half negen werd er luid op de deur gebonst. Het was Chris. En hier begint de pret. Mike, die in de woonkamer lag, waar ook de deur is, deed slaperig en nietsvermoedend de deur open. Dat was de eerste schok: Er sliep dus een andere man bij Saskia in huis. Chris liep de slaapkamer binnen en vond Saskia in bed met een andere vrouw, nota bene een lesbienne. Erger kan de soap niet worden. Wat een situatie !
Saskia was natuurlijk perplex dat Chris ineens in haar slaapkamer stond.
Hij wilde zijn excuses aanbieden voor zijn gedrag van de vorige avond, dus het viel verder allemaal wel mee; geen heftige scènes gelukkig. Hoewel dat voor het verhaal wel weer leuk was geweest, maar dit vond ik al erg smeuïg om eerlijk te zijn. Ze accepteerde zijn excuses, maar maakte hem ook duidelijk dat ze het niet zag zitten om een relatie met hem aan te knopen. Binnen tien minuten was hij weer weg, maar iedereen was zo’n beetje wakker. Ik niet natuurlijk. Ik had het geklop wel gehoord, maar omdat ik daarna geen geschreeuw of toestanden hoorde, heb ik me weer omgedraaid en heb weer lekker verder geslapen. Saskia kwam me even na negenen wakker maken met koffie en vroeg of ik het gehoord had. Ze besefte de hilariteit van de situatie pas toen ik haar vroeg hoe Chris reageerde op het feit dat er een andere man in haar huis sliep en een vrouw in haar bed. We hebben er achteraf zo om moeten lachen. Enne; het kacheltje heb ik gehouden en later aan Saskia gedoneerd. Eens gegeven, blijft gegeven natuurlijk.

Mike moest die dag naar een footballtraining, dus hij moest op tijd op. We ontbeten met zijn allen en zeiden Mike gedag. Toffe peer ! Saskia, Celeste en ik gingen weer naar de markt in Adelaide, voor een welverdiende cappuccino. Fiona, Ilus en haar vriend en nog een meisje van het klimmen waren er ook. Het is gewoon een soort sociale ontmoetingsplaats daar. Erg gezellig in ieder geval.

Diezelfde avond op zaterdag 22 mei, hadden Saskia, Celeste en ik een feestje in café Bacchus aan het strand. Fiona en haar tweelingbroer werden dertig en vierden dat in de kroeg met hapjes en champagne. Saskia en ik hadden Hollandse drop op de markt gekocht voor haar als kadootje. Em het begint al bijna een traditie te worden; want Saskia en ik hebben alweer een verjaardagsliedje in het Nederlands gezongen, ten overstaan van alle genodigden en de jarige tweeling uiteraard.
Celeste had een melig T-shirt gekocht voor Fiona; knalroze met de tekst: ”Someone who really loves me went to Adelaide and bought me this T-shirt”. (Vertaling: Iemand die echt van me houdt is naar Adelaide gegaan en heeft dit T-shirt voor me gekocht) Dit omdat Fiona zojuist naar Melbourne was verhuisd. Het idee was dat iedereen zijn naam er op zou schrijven met stift zodat het tevens een aandenken was. Ik werd behoorlijk dronken van de champagne daar en bood aan een portret van Fiona op de achterkant van het T-shirt te tekenen, terwijl ze hem aan had. Ik met mijn grote mond ! Uiteindelijk werd het een duo-portret, ook van haar vriendin, samen in een reddingsboei met hun namen erop en de datum.
De portretten waren bepaald geen artistieke hoogstandjes, maar je haalde de personen eruit en Fiona vond het helemaal te gek.

Op dat feestje ontmoette ik ook Stef. Een lange vent, begin veertig, grove trekken, half lang haar wat vermoedelijk nooit een kam had gezien, en hij zag er een beetje alternatief uit. Eerlijk gezegd vond ik hem wel een lekker ding en ik herkende hem van een foto die ik bij Ilus in huis had zien hangen op een prikbord, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen, want officieel was ik nooit bij Ilus in huis geweest. Toen ik die foto zag, was ik al nieuwsgierig naar wie dat was en ik herinner me dat ik dat nog gevraagd heb.
Hij was een vriend van Ilus, maar blijkbaar had hij op dat moment wat problemen met haar, dus een bekend geval van:”Nu even niet“. Stef is van origine Duits, maar had de hele wereld over gereisd. Erg intelligente en boeiende man. We raakten in gesprek met hem en ik grapte dat ik me in Thailand had laten ombouwen en dat ik vroeger eigenlijk stiekem ook een man was. Oud grapje van mij weten diegenen die me kennen, maar voor hem was het nieuw natuurlijk. Saskia deed vrolijk mee en gezamenlijk gingen we tot in de zelf bedachte en overdreven details van hoe zo’n operatie dan wel niet gaat. Stef had grote lol, maar hoe hij het ook probeerde, hij kreeg me niet uit mijn rol. Van dat onderwerp gingen we over op het onderwerp van de Duitse kannibaal die samen met zijn slachtoffer eerst de penis had gebakken en opgegeten. Toen Stef daarover in detail trad had hij me eindelijk waar hij me hebben wou en kon ik mijn walging niet onderdrukken.
Hoe dan ook; het klikte wel tussen ons. We hebben nog met zijn allen een potje pool gespeeld en Celeste zei dat ik met hem aan het flirten was, maar eerlijk gezegd had ik dat op dat moment zelf niet helemaal door of wou ik het niet toegeven. Saskia had echter een foto van ons genomen en uit de blik die Stef op mij richtte bleek ook overduidelijk dat hij wel van mij gecharmeerd was. Hij had ook al tegen Saskia verteld dat hij me een toffe meid vond.
Ik heb dan ook diverse keren met hem staan praten en stond hem daarnaast ook uit te dagen toen we aan het poolen waren. Ja, ja, ik was zeer zeker met hem aan het flirten, ik geef het toe.
Het was ook erg leuk.

Tegen het einde van de avond raakte ik weer in gesprek met Stef en hij werd ineens serieus en zei: ”I’ve got issues.”.....
Daar gaan we weer ! Hele foute opmerking ! Kijk, dat heb ik net een halve meter hierboven uitgelegd, dat heb ik nu wel gehad, dus mijn interesse daalde naar het vriespunt. En mannen met “issues” proberen te redden doe ik ook niet meer, mogen ze lekker zelf doen, want ik kan mijn tijd wel beter besteden.
Ik vroeg hem ietwat sarcastisch wat er dan allemaal zogenaamd mis was met hem, in het kader van mijn ongeduld met het onderwerp, maar dat wist hij natuurlijk niet. Mijn sarcasme moet hem ook ontgaan zijn, want hij begon te vertellen. Stef vertelde over zijn studies en reizen en dat hij zijn hele leven druk bezig was geweest met geld verdienen, waar hij ook in geslaagd was, maar dat er meer moest zijn, dat hij er niet gelukkiger van geworden was. En verder wilde hij er niet op in gaan, maar ik wist genoeg. Dat was het laatste wat ik van Stef gezien heb. Het was wel een leuke ontmoeting en als ik hem ooit weer tegen zou komen, zou ik dat zeker op prijs stellen, maar daar blijft het bij.
Celeste bracht me thuis, want Saskia had het gefeest al een uurtje eerder opgegeven, omdat ze erg moe was. Het feestje van Fiona en haar tweelingbroer was echt een succes, ik heb een hele leuke avond gehad.

Het was één en al issues deze keer, zoals het een ware soap betaamd....

ADELAIDE CUP  
 


Dag trouwe fans. Tenminste.......Ik zie zelden een reactie op mijn blogs, dus begin te twijfelen aan het geheel. Gelukkig ontvang ik die zo nu en dan wel via e-mail, maar ik zou het leuk vinden als er af en toe een klein berichtje geplaatst wordt. Klik op te tekst “schrijf wat ?” en wanneer er meer reacties zijn veranderd deze tekst automatisch in:"Al iemand die wat schrijft ?" en bij veel reacties “Zo hee veel reacties hier” en dan kun je er nog steeds op klikken en een berichtje achterlaten, commentaar geven of iets leuks vertellen. Wordt zeer gewaardeerd ! 
Dit kan uiteraard alleen als je online bent.
 
Er zitten nu al vele uren typwerk in dit digitale reisverslag. Mijn broer zei dat het al ruim 80 pagina’s zijn en dat ik naar de uitgever kon wanneer ik terug kom. Hmm, we zullen zien. Iemand die aandelen wil kopen ?

Terug naar mijn belevenissen, we zijn al in mei ! Het schiet al op.
Ik had de week ervoor in Glenelg petten besteld, die het meisje van de zonnebrillenwinkel droeg; een Red Head pet. Een knalrode pet met op de voorkant een vrouwengezicht, half over de klep heen, en op de achterkant de tekst: “Too hot to handle”. (Te heet om vast te pakken) Red Head is een lucifermerk en iemand was zo slim om daar leuke petjes van te maken. Ik vond ze zo leuk dat ik er een wilde hebben, en het leek me een leuk kadootje voor Marthe, de dochter van mijn exvriend in Nederland, dus bestelde ik er twee. Zaterdag 15 mei gingen Saskia en ik dus weer naar Glenelg om de petten op te halen.
Toen we later voor andere boodschappen bij een drogist waren, vroeg het vrouwtje achter de balie of we ook naar de Adelaide Cup zouden gaan. Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar ze vertelde dat iedereen daar helemaal opgedirkt en met hoedjes naar toe ging. Het bleken paardenrennen te zijn op maandag. Weer een vrije dag overigens, pinksteren, pasen of iets van dien aard. Ben een beetje de tel kwijt van extra vrije dagen, maar goed, ik hoefde al niet meer te werken, dus voor mij maakte het al helemaal niet uit. Hoe dan ook, Saskia en ik dachten er over na om er eventueel naar toe te gaan.

De volgende dag, zondag 16 mei had Celeste ons uitgenodigd om een dagje met haar te gaan touren, iets leuks doen en wat van de omgeving zien. We hadden vroeg afgesproken, maar uiteraard waren Saskia en ik nog heerlijk in dromenland toen Celeste aan de deur stond. Gelukkig werd ik wakker van het geklop en stond ze niet al te lang te wachten. Na een ontbijtje met Crumpets en koffie gingen we op weg en wel met Nina. Nina is de knalrode Kever van Celeste. Nu heb ik nog niet zo heel veel over Celeste verteld, maar Celeste is 34, een ontzettende lieverd en een geweldig gevoel voor humor. Ze is erg verlegen en wat introvert, maar als ze je eenmaal een beetje heeft leren kennen en uit haar schulpje kruipt blijkt wat voor mooi mens ze is.
Toen Sas en ik met Celeste uit gingen bijvoorbeeld, de avond van de Belgische Bier bar, wilde ik weten wat Nocci was, een italiaans gerecht. Het is een soort pasta, maar dan gemaakt met aardappel zetmeel geloof ik, in ieder geval iets aardappelerigs. Smaakt erg lekker trouwens. Ik sprak het verkeerd uit, op zijn Italiaans dacht ik dat het uitgesproken moest worden als “notsji”, maar Celeste legde me uit dat het “nokkie” was, net als “nocci on the doory” (kloppie op de deurie). De hele avond ging dat maar door natuurlijk; nocci on the doory dit en nocci on the doory dat. We hebben er enorm veel lol om gehad. Uiteraard heb ik het gerecht toen ook besteld, want dat moest ik proeven.

Celeste is een groot Abba-fan en heeft het plan opgevat om in zoveel mogelijk plaatsen naar de musical Mama Mia te gaan. Ze is er met Saskia al naar toe gegaan in Sydney geloof ik. De volgende stap was om Mamma Mia in Nederland te gaan kijken. Celeste heeft een Duitse achtergrond aan haar moeders kant en heeft nog familie in Duitsland wonen, hoewel ze zelf geboren en getogen is in Australië. Maar hierdoor begrijpt ze wat Duits en ook een pietsie Nederlands. Celeste en Saskia hadden samen een reis naar Nederland geplend in juni. Ja, juni is al geweest, ze zijn dan inmiddels ook al weer terug (oud nieuws, maar toch) en Celeste heeft genoten van de Nederlandse Mama Mia en lekker door Europa gereid en Saskia heeft ervan genoten om haar familie na twee jaar eindelijk weer eens te zien.

Hoe dan ook, een dagje touren met Celeste en Nina.
We gingen naar Hahndorf, een klein toeristisch plaatsje in de Adelaide Hills. Het is een Duits plaatsje en eigenlijk is het niet meer dan een lange straat met winkeltjes. Er waren ook Nederlandse dingen te vinden, maar het was voornamelijk Duits, maar dan in het Engels uiteraard en een toeristische trekpleister. Ik heb daar heerlijke “mohnkuchen” gegeten; dat is maanzaadtaart en dat ken ik nog uit Duitsland. Deze smaakte precies even heerlijk.
We waren lekker melig met zijn drieën en Saskia en ik besloten om toch naar de Adelaide Cup te gaan, en wel in vol ornaat. Dit betekende dat we galajurken en hoeden nodig hadden. We keken in tweedehands kledingzaakjes, maar konden aanvankelijk niets passends en/of betaalbaars vinden. In alle meligheid besloot ik een foeilelijke schreeuwerige paarse jurk te passen en alleen daar om hadden we al een hoop lol. Van het een kwam het ander en Saskia en ik pasten toch diverse jurken en uiteindelijk vonden we zelfs iets wat geschikt was.
Omdat ik alleen sandalen, gympen en stevige wandelschoenen bij me heb, zat ik met een schoenenprobleem, dus het moest een lange jurk zijn, waardoor mijn schoenen niet al te veel zouden opvallen. Ik had een zachtgroene jurk met bloementakken. Normaal absoluut niet mijn keuze, maar hij was lang en voldeed aan die eis. Blijkbaar stond het me toch wel, als ik Saskia en Celeste mag geloven.
Saskia vond een zwarte lange jurk met kleine bloemetjes en die stond haar erg mooi. We vonden ook hoedjes en handschoentjes en ik had een crème kleurig colbert gevonden tegen de kou. Het weer begon al wat minder te worden en niet meer helemaal boven de 20 graden, zeg maar. In een andere winkel kochten we nepbloemen om op de hoeden te plakken, zodat het er wat extravaganter uit zou zien. Hoe dan ook hadden we de grootste lol met het uizoeken van de outfits. Ook Celeste heeft enorm gelachen, want ze moest onze outfits keuren, die we theatraal showden. Helaas kon Celeste geen vrij krijgen, anders hadden we haar onder dwang mee gesleept.

We hebben eigenlijk bijna de hele dag in Hahndorf doorgebracht, maar we hadden haast, want Celeste wilde ons graag haar stukje land laten zien. Ze had in de buurt van Hahndorf, ook ergens in de Adelaide Hills, maar vraag me niet meer waar, een stukje land gekocht.
De rit er heen was ruim een half uur en het begon al schemerdonker te worden. Het was circa een of twee hectare grond aan de rand van een dorp van vijf huizen en een kerk. Er stond alleen een schuur op, zonder ramen, gras en anderhalve bloem plus een struik, maar het uitzicht was schitterend. Je keek zo op de heuvels uit, geen huis te bekennen. Celeste wilde eigenlijk een huis kopen, maar kon steeds niets vinden en toen kwam de makelaar met dit stukje land aan, waar ze meteen verliefd op werd. Nu bleek ook dat het stukje grond ooit al eens eerder, erg lang geleden, in de familie was geweest en dat gegeven gaf voor haar de doorslag. Wat ze er precies mee moet, daar is ze nog niet uit, maar het liefst wil ze er een huis op bouwen. Erg mooie omgeving, hoewel het binnen een kwartier pikkedonker was en we terug moesten navigeren op het licht vanuit de ramen van Celeste’s achterburen.

Op de terugweg naar Adelaide hebben we nog lekker hamburgers gegeten in een pub en ons met behulp van de krant geestelijk voorbereid op de Adelaide Cup. Daar stonden namelijk de race schema’s in en foto’s van Jockey’s en paarden. Een hele happening; net zoiets als de EK zeg maar. Mensen krijgen hier zelfs vrij voor de Adelaide Cup; beter geregeld.
Eenmaal in Adelaide ging ik de hoeden versieren. Saskia had die avond een afspraakje met Chris, maar Celeste hield me gezelschap. Nadat ik de hoedjes met nepbloemen had verpest...uh versierd, ging ik met Celeste in Adelaide nog een potje poolen. Dat had ik echt al in geen jaren meer gedaan, maar het was hartstikke leuk. Uiteraard heeft Celeste me volledig ingemaakt, maar dat mag de pret niet drukken.

De volgende dag, maandag 17 mei was het dus Adelaide Cup, ofwel de paardenraces. Ik ben van mijn leven nog nooit naar een paardenrace geweest, maar heb wel bijna negen jaar op paardrijden gezeten, dus het leek me erg leuk om mee te maken.
Omdat het regende en koud was, trokken Sas en ik thermo-ondergoed onder onze jurken aan, gelukkig dat ze lang waren, viel het niet op, maar we zouden geen kou lijden in ieder geval. Onderweg moesten we nog tanken en ik zag de kassier zijn lachen inhouden om onze verschijningen en de moed zonk me in de schoenen, maar eenmaal bij het parcours aangekomen vielen we niet meer zo erg uit de toon. Toen Sas en ik door de modder stapten en ik zag al die dametjes op hun kokette naaldhakjes was ik ineens volledig in mijn nopjes met de bootwerkers die ik aan mijn voeten had. Na na na naaaaa na ! Nog bedankt Lydi (heb ze van haar gekregen). Ook geschikt voor paardenraces.

Uiteraard moesten er vele kiekjes gemaakt worden en toen Saskia een foto van mij maakte, werden we weggejaagd, want ik bleek midden op het parcours te staan en de paarden kwamen er al aan. Oeps ! Gierend van het lachen renden Sas en ik van het parcours af. Die bewaker keek me vervolgens met een inschattende blik aan en zei:”You are trouble, aren’t you ?” (Vrij vertaald: Jij bent een oproerkraaier, of niet soms ?”)
Sas en ik gingen het hoofdgebouw binnen, waar de mannen strak in het pak waren en de dames in kokette mantelpakjes. Toch minder hoeden als we hadden verwacht, maar we waren niet de enigen met hoofddeksel. Aangezien Saskia en ik geen koninginnedag hadden gehad moesten we hier ons gram halen.
Het was vreselijk weer; motregen, een grauwe lucht en behoorlijk fris. Als ik aan de horizon geen heuvels had gezien had ik me in Nederland gewaand. Oh ja, en de taal is ook wat anders.
We gingen in het hoofdgebouw naar boven, waar je overdekt de races kon bekijken. Overal zag je bookkeepers, waar je kon gokken. Sas en ik besloten ook een gokje te wagen na de eerste race.
Celeste stuurde ons een SMS-je om te informeren naar hoe het gokken ging en we boden aan om voor haar ook in te zetten. Ik heb geen idee meer hoe die paarden heten, maar we gingen volledig voor de namen van de paarden, want we hebben er uiteraard totaal geen verstand van.
Onze inzet was steeds klein; De eerste keer tien dollar en omdat we die moedeloos verloren hadden hebben we daarna nog twee keer 5 dollar vergokt. Net zo duur als onze outfit; 20 dollar, is zeg maar iets meer dan een tientje in Euro’s.
De spanning was vooral erg leuk. Bij de tweede gok dacht Saskia dat haar paard gewonnen had, dus zij helemaal blij, maar helaas, ze had zich vergist in het nummer.
We gokten dus ook een keer voor Celeste, die op nummer gokte, maar helaas ook niets won. Echter de derde keer won Saskia wel. En wel 60 dollar nota bene ! En dat heeft ze twee keer gevierd, want de keer daarvoor dacht ze dat ze won. Dit was echt lachen, want ze kon haar prijs op halen.

Om ons heen waren de mensen zeer verschillend. Sommigen hadden zich volledig in baljurken uitgedost en anderen meer melig en bij Sas en mij was het een twijfelgeval, maar wij zagen het zelf als melig. We kregen wel veel complimenten op onze gekke hoedjes.
Er waren daar ook veel echt mooie mannen.......mét geld. Kijk, goede plek om te scoren, maar als echte meisjes vonden we de paarden weer veel stoerder. Gemiste kans, zucht...
STOM ! STOM ! STOM ! Had ik daar helemaal voor het “Pretty Woman”-gevoel kunnen gaan, moest ik zonodig naar paarden staren. Sas en ik hadden wel her en der wat sjans trouwens, dus onze beider ego’s waren wel gerustgesteld, hetzij niet volledig bevredigd.
Na de races bleven we hangen om nog wat foto’s te maken. Dus hebben we de onderkleding onder de jurken uitgetrokken, want het moesten wel decadente en sexy plaatjes worden. Uiteraard waren er diverse mannen die wel foto’s van ons wilden nemen, dat was erg leuk.
Die foto’s namen nogal wat tijd in beslag over het geheel genomen, maar we hadden de grootste lol. Zodra ik ze erbij heb gepropt op het online foto-album laat ik het weten, want deze zijn te leuk om te missen.

Celeste had een verrassing voor ons. Ze werkt part time voor een bioscoop, naast haar gewone baan. Ze doet dit dus meer voor de lol. In ieder geval had ze gratis kaartjes voor ons geregeld voor de film “Van Helsing” en we kregen daar een SMS-je over terwijl we driftig ons geld op de paardenraces aan het vergokken waren. De hoofdrolspeler in die film is een Australier en een knappe vent, dus dat wilden wij wel zien en we ontmoetten Celeste in de bioscoop rond een uur of zeven.
Wonder boven wonder waren Saskia en ik er voor Celeste er was en doorgaans is dat compleet andersom. We bestelden een cappuccino en gingen aan het raam zitten, en besloten in vol ornaat, met handschoentjes aan en pink omhoog op Celeste te wachten. Die wist niet wat ze zag natuurlijk, want ze had de outfits alleen in etappes gezien, maar niet het gehele eindresultaat.
Na de film hebben we dan ook de prachtige entourage van de bioscoop misbruikt voor een paar leuke kiekjes, totdat we weggestuurd werden. De tweede keer al die dag. Stel dat we een foto zouden maken van een van de filmposters. Dat mag blijkbaar niet; copyright en bla bla, je kent het wel.
Ik loog met mijn meest onschuldige gezicht dat ik dat niet gedaan had en liet een paar foto’s zien, maar net niet die ene waar Saskia aan een kartonnen filmposter hing uiteraard. We kwamen ermee weg. De film zelf was trouwens ook leuk. Erg veel actie en wat overgedramatiseerd, maar het houdt je zeker geboeid tot het einde van de film en de hoofdrolspeler is bovendien prettig om naar te kijken. Voor de mannen is er ook genoeg vrouwelijk schoon in de film, dus geen zorgen. Daarbij gaat het over vampieren en dat blijft een smeuïg onderwerp. Ik zal verder niets verklappen voor al diegenen die de film nog willen zien.

Hoe dan ook, een te gekke dag gehad en een hele gezellige avond. Voor mij weer genoeg voor vandaag, maar de volgende blog volgt snel, want ik ben een inhaalrace aan het doen, dus hou het in de gaten. Enne: Voor iedereen die op vakantie gaat: Prettige vakantie !

Ik weet nog een leuk hotelletje in Frankrijk, mocht je nog niet besloten hebben;
Kijk op: http://www.quivivraverra.com
Het hotel is van een goede bekende van mij: Coen. Hij was de gezelligste café eigenaar van heel Den Bosch. Zijn toenmalige café; De Tijd, was lange tijd mijn stamkroegje. Nu is Coen dus de gezelligste hotel-eigenaar in Frankrijk, dus zeer zeker de moeite waard om naar toe te gaan. 

Nog steeds Adelaide: Dropbears en Glenelg

Nu heb ik helaas geen tijd om alles zo uitgebreid te vertellen als wat ik tot nu toe gedaan heb. Blijkt ook wel, want ik loop gigantisch achter. Ik ben inmiddels al 6 weken in Perth en ik heb mijn verhalen over Adelaide en Saskia nog niet eens afgerond. Nu dan, een wat beknoptere versie van de bijna laatste avonturen in Adelaide. Helemaal beknopt is niet voor mij weggelegd, dus de smeuïgste details zal ik jullie niet onthouden.
Op zaterdag 1 mei gingen Saskia en ik naar de Adelaide Markets. Dit is een markt, maar overdekt. We hadden daar afgesproken met Celeste en gingen daar lekker een cappuccino drinken, dropjes kopen en natuurlijk naar het vreetplein (foodcourt). Die markt is wel anders dan in Nederland. Er zijn vaste kraampjes, veel kleine winkeltjes en heeft meer weg van een rommelige beurshal. Wel sfeervol en knus. Je kunt er echt vanuit alle uithoeken der aarde eten kopen. Zo kocht Celeste zoete Deense kaas, maar zagen we ook beschuit en hagelslag en daarnaast vele vreemde dingen die we niet kennen. Die verscheidenheid is te danken aan het feit dat er zoveel verschillende Europeanen en Aziaten in Australië leven.
Als je denkt dat Nederland multi-cultureel is, dan is Australie dat nog veel meer. En wat vredelievender ook. Hoewel, wat bepaalde mensen in Nederland tegenstaat bij Marokkanen, dat probleem vind je hier bij de Aziaten. De reden is; ze hebben een hele andere levensinstelling. Ik vind het doorgaans erg leuke mensen, dus ik voel dat zelf absoluut niet zo, maar ik weet dat het speelt.
De markt was erg leuk en dat weekend paste Celeste op het huis van Ilus, waar ik ook al eens eerder over verteld heb. Ik vertelde dat ik vond dat ze zo uit een Franse film had kunnen stappen. Nu bleek dat ze een Hongaarse is. Celeste nodigde ons uit om ‘s avonds lekker film te komen kijken bij haar in het huis van Ilus. Ilus weet dat niet en mag het uiteraard ook niet weten, hoewel ik eerlijk gezegd denk dat het geen probleem was geweest. Maar gelukkig kan ze geen Nederlands lezen, dus kan ik dit met een gerust hart opschrijven. Ilus huis is erg oud en erg rommelig, dus ik voelde me gelijk thuis. Ze had veel kunst aan de muur en boeken en prullaria; gezellige rommel dus. Nog steeds had ik een Frans gevoel bij haar. We hebben drie films gekeken, maar de meeste lol hadden we met Calamity Jane, zo’n ouderwets gezellige Doris Day film. Daarnaast hadden we het koud, want het kacheltje en de DVD-speler konden niet tegelijkertijd aan. Geloof me, we hebben het geprobeerd en toen sloegen de stoppen door. Dus met dekens en wijn hielden we onszelf warm. En hier hebben ze geen centrale verwarming, alleen gaskachels, houtkachels, open haard of losse olie radiators op stroom. De kater van Ilus lag bijna de hele avond onafscheidelijk boven op mij geparkeerd, dus dat was ook lekker warm. Net de Grote Dikke Rode Je-Weet-Wel Kater; een lief beest.
De volgende dag voelde ik me erg beroerd en heb de hele dag geslapen. Eigenlijk heb ik drie hele dagen bijna alleen maar geslapen en ben dus ook niet gaan werken, maar daarna voelde ik me weer prima en ging weer vol goede moed dozen sjouwen. Een koutje gevat waarschijnlijk.
Op donderdag 6 mei kreeg ik wat verontrustend nieuws. Cindy, mijn vriendin in Perth belde me op met het nieuws dat ze op 20 mei naar Nederland zou vertrekken met haar zoontje Joshua en ze wist nog niet voor hoe lang. Dit door onvoorziene omstandigheden, waar ik me verder niet over uit kan laten, maar in ieder geval erg plotseling besloten. Hoe dan ook, vooral voor haar, haar man Steve en hun zoontje Joshua een erg vervelende situatie.
Ik zou na mijn langdurige logeerpartij bij Saskia naar Cindy gaan, maar dan moest ik of halsoverkop vertrekken, of niet gaan, of toch gaan en dan alleen bij Steve logeren.
Ik was behoorlijk over de zeik van dit nieuws uiteraard, want ik had me er erg op verheugd om Cindy weer te zien. Ik heb haar tien jaar geleden ontmoet toen ik voor een jaar in een hotel in Duitsland werkte. Cindy kwam daar ook werken en ze was ook mijn buurvrouw; ze zat in de kamer naast mij.
We raakten erg goed bevriend en dronken veel Jägermeister, Brombeerkorn (een soort bessenjenever, maar dan van bramen en minder zoet) en keken samen naar de Smurfen in onze pauzes als we een gebroken dienst hadden. Buiten dat kon Cindy niet erg goed aarden en had veel last van heimwee, dus na drie maanden ging ze weer terug naar Nederland. Inmiddels kijken we niet meer naar de Smurfen en kunnen na een heftig feestje in het hotel geen Jägermeister meer zien. Waarschijnlijk omdat onze collega’s ons er destijds mee overvoerd hadden. Ik herinner me dat ze me de speelgoed handboeien van het zoontje van de eigenaar om hadden gedaan en de fles lauwe Jägermeister boven mijn mond leeg goten. In de verste verte niet onvrijwillig overigens. Cindy moet ook een dergelijk lot ondergaan zijn. Lachen, gieren, brullen, ja, gezellig was het zeker, maar de volgende dag waren Cindy en ik allebei hondsberoerd en we kunnen sindsdien geen Jägermeister meer drinken zonder misselijk te worden.
In ieder geval hielden Cindy en ik contact. Sommige jaren wat minder en dan weer wat meer, maar we bleven bevriend. Cindy besloot nadat ze haar studie had afgerond een jaartje naar Australie te gaan, lekker backpacken Down Under. Toen ze haar afscheidsfeestje gaf voor haar grote reis sprak ik hardop mijn voorgevoel uit:”Jij komt niet meer terug, hooguit voor vakantie.”
En Cindy ontmoette Steve in Australië, werd verliefd en trouwde met hem. Ze hebben samen dus een zoontje, zoals ik al eerder zei. Cindy woont inmiddels al vier jaar in Australië.
Ik had haar vorig jaar april voor het laatst gezien toen ze in Nederland was en ik heb haar toen opgehaald om een paar dagen in Groningen bij mij door te brengen en dat was erg gezellig.
Hoe dan ook, dit nieuws was wel een beetje schokkend voor mij, maar ja, het leven zit vol verrassingen en ze zijn niet altijd leuk helaas. Cindy baalde er zelf ook van uiteraard.
Ik moest een nieuw plan de campagne maken.
Vrijdag 7 mei gingen Saskia, Celeste en ik op stap in Adelaide. We zijn eerst lekker uit eten gegaan en daarna zijn we naar de Belgische Bier bar gegaan. Ver van huis, maar Belgisch bier hebben ze hier ook. Toch smaakt zo’n Kriekje anders Down Under, desalniettemin nog steeds erg lekker. Celeste houdt ook van zoet, dus die hebben we ook aan de Kriek gezet.
Zo zaten we gezellig bier te zuipen en toen kwam er een jonge vrouw naar ons toe en sprak Saskia aan. Aan de andere kant van het café zat een jongen die graag met haar wilde praten, maar hij dorst zelf niet te komen, dus stuurde hij een vriendin. Blijkbaar had Sas daar een keer oogconctact mee gehad die avond. De benadering verbaasde ons allemaal. Saskia zei dat hij dan maar naar haar moest komen als hij wilde praten. Dat deed hij; een lange jonge vent, donker haar en erg knap. Hij heette Chris. Hij rookte en ik wist al dat Saskia daar van baalde, maar ze gaf hem toch een kans.
Dat Celeste en ik daarop aandrongen zal er vast iets mee te maken gehad hebben.
Die avond ben ik ook nog naar Hindley street gegaan en ben de Nederlandse Portier gaan opzoeken. Dat was erg gezellig, ook al was hij aan het werk. Hij spreekt amper Nederlands overigens, maar hij weet bijvoorbeeld wel dat Nederlanders dood neervallen als ze niet regelmatig hun drop eten. Een waarheid als een Hollandse koe. Hij heet Laurie overigens en is een echte charmeur. Hij vertelde me dat hij niet drinkt, niet rookt, een kleine auto rijd en grote voeten heeft, hint, hint. Wat hij niet vertelde, maar wat ik zelf kon zien was dat hij tegen alle vrouwen zo charmant was, dus ik was dan ook niet diep onder de indruk van zijn vleierijen. Hoe dan ook, was hij wel erg adrem en grappig, dus had ik lol en daar gaat het om.
We hebben die avond ook nog possums van heel dichtbij gezien; kleine buideldiertjes die in bomen leven. Heel schattig om te zien. De possum is eigenlijk de Drop-bear van Brandon, maar gelukkig niet zo gevaarlijk. Ze hebben me niet aangevallen toen ik foto’s maakte, maar misschien was dat omdat ik wel omhoog keek. Ze aten Mc Donalds, althans, van de resten die op straat gegooid waren. Net nu de film Super Size Me is uitgebracht is dat wel een ironisch gegeven.
De volgende dag, zaterdag 8 mei, gingen we weer naar de markt. Daar was Celeste ook en Ilus met haar vriend en nog een meisje die Saskia kende van het klimmen.
Saskia’s ontmoeting met Chris was het gesprek bij de cappuccino. Ik had ook verteld dat ik zo snel mogelijk naar Perth wilde, of een auto kopen, of op een andere manier. Ilus onderbrak ineens de gesprekken en zei tegen mij:”Nu moet je heel goed luisteren !” Haar manier van praten kan nogal dwingend zijn, maar toch mag ik haar wel. Ze zei:” Er is een speciale 48 uurs actie van Virgin Blue, waarbij je een vliegticket kunt kopen via het internet voor 48 dollar, maar dan moet je wel vandaag nog op het internet kijken, want dit is al de tweede en laatste dag.”
Verder deden Saskia, Celeste en ik ons best ons niet te verspreken dat we de week ervoor in haar huis waren geweest. Hierna gingen we naar het vreetplein; heerlijk daar ! Moesten ze in Nederland ook maar eens uitvinden zoiets. Zou een goudmijntje zijn.
Saskia nam me na de markt mee naar het kantoor van Schenker, zodat ik op het internet kon kijken voor een ticket. Ondertussen belde Saskia haar zus Renate, die op dat moment hoogzwanger was.
In eerste instantie leken alle goedkope tickets al weg te zijn, maar toen ik op datum ging zoeken vond ik nog twee vluchten van Adelaide naar Perth voor 48 dollar. Een vertrok op 22 mei en de andere op 25 mei. Die van de 25e heb ik met Saskia’s creditcard geboekt en haar cash terug betaald. Onvoorstelbaar maar waar ! Ik zou Cindy niet meer zien, maar ik mocht wel in haar huis bij Steve logeren. Het goedkoopste ticket was normaal 156 dollar en dat liep op tot circa 450 dollar. Ik zou dus voor circa 25 euro een afstand van 2600 kilometer overbruggen. Ja, het leven zit vol verrassingen. Ik had zin om Ilus een dikke pakkerd te geven voor die geweldige tip, maar dat moest nog even wachten.
 
Op zondag 9 mei gingen Saskia en ik naar Glenelg, een klein pittoresk kustplaatsje vlakbij Adelaide.
We hebben lekker geluncht, langs het strand gewandeld en vooral veel gewinkeld. We waren vreselijk melig en hebben erg veel lol gehad en zijn de hele middag in Glenelg gebleven. Zo hebben we zonnebrillen gepast en melige foto’s daarvan laten maken door het meisje wat achter de toonbank stond. Gekke Hollanders; compleet gestoord.

Toen ik met zonsondergang een foto wilde maken van de zee, zette ik mijn camera op een muurtje bij het strand, zodat de foto bij de langere sluitertijd niet bewogen zou zijn. Onder dat muurtje zaten een aantal junkies jointjes te roken op het strand. Het aroma kwam je tegemoet, dus geen twijfel over mogelijk. Het waren een paar onverzorgde meiden en een paar evenmin fris en fruitige jonge mannen. Toen ik de foto maakte zeiden ze op agressieve toon dat we op moesten rotten. Ik zei dat ik alleen maar een foto maakte en daar werden ze op zijn zachtst gezegd bepaald niet vriendelijker van. Nog steeds melig, probeerde ik een grapje:”Maak je niet druk. Dat spul wat jullie roken verbouwen wij in Nederland in onze achtertuintjes.” Met die opmerking sloegen ze als een blad aan een boom om. Dat was een pak van mijn hart en ook dat van Saskia die zich ook erg ongemakkelijk voelde. Ze sloegen iets te veel om, want we moesten bij hen komen zitten en mee feesten en ze gaven niet zo snel op. Met veel vriendelijke en lacherige smoesjes wisten we weg te komen en we renden nog net niet, hoewel de verleiding groot was.
In die week was Saskia een keer uit eten geweest met Chris, die ze in de Belgische bier bar had ontmoet. Ze vond hem toch wel leuk, maar was niet zo blij met zijn roken en ook niet met het feit dat hij wel eens XTC slikte, dus nam ze het niet te serieus en keek ze gewoon waar het schip zou stranden. Hij was er in ieder geval eerlijk over, wat Saskia dan weer wel kon waarderen. Daarbij was hij erg aantrekkelijk natuurlijk; speelt uiteraard een rol.
Op vrijdag 14 mei was mijn laatste werkdag bij Schenker, zoals overeengekomen. Zo had ik daarna nog ruim een week de tijd om nog wat rond te struinen door Adelaide en omgeving en om mijn zooi in te pakken; en dat is een hoop, dus die tijd had ik nodig.
Omdat Tracey en Matt altijd maar een half uur lunchpauze namen op het werk en ik altijd een uur met Saskia samen, leek het me leuk om ze op de laatste dag een uur mee uit lunchen te nemen. Ik had dit overlegd met Dick en die vond dat geen probleem. Het magazijn zou dan een uurtje onbemand zijn. We gingen naar een cafetaria gelegen aan Frederic Road, 2 minuten bij het magazijn vandaan, dus mocht er iets zijn, dan waren we snel weer terug. Het was hartstikke gezellig, dat uurtje lunch. We zaten lekker sandwiches te eten in het zonnetje op het terras en te kletsen; Tracey, die eind september gaat trouwen en Matt, 28, vrijgezel, die nog niet wist wat hij wilde in het leven, maar wel wist dat hij niet lang bij Schenker wilde blijven. Leuke mensen, ik zou ze zeker gaan missen. Ze begrepen allebei wel waarom ik dat hele uur lunch zo lekker vond. Je bent er dan echt even uit en de tweede helft van de dag is dan een eitje.
Saskia en ik gingen na het werk naar de klimhal. Ik had al een tijdje niet meer geklommen en het leek me leuk om nog een keer samen met Sas te gaan klimmen. Saskia zei van te voren: ”Als Mieke belt en jij hangt aan de klimwand, dan moet je maar even niet verder klimmen en in het touw gaan hangen.” Mieke is Saskia’s oudste zus en dat telefoontje wat ze verwachte ging natuurlijk over Renate, die op het punt stond te bevallen van haar eerste kindje.
En inderdaad, ik zat net halverwege een moeilijke klim toen Saskia’s mobieltje afging. Het was Mieke. Renate was via een keizersnee bevallen van een gezonde zoon. Hij heet Ben en met Renate was het ook goed. Die radartjes van Saskia werken prima. Sas en ik gillen en schreeuwen van blijdschap natuurlijk. Het moet een bizar gezicht zijn geweest; ik hing daar aan het touw te bungelen met Sas tien meter onder me, die mij veilig moest stellen en we waren samen aan het juichen. In ieder geval wist de hele klimhal dat Saskia zojuist opnieuw tante was geworden.
Hierna ging het klimmen wat minder, door de opwinding, maar goed. Helemaal te gek natuurlijk.
Renate en Marcel, van harte gefeliciteerd ! En Ben, van harte welkom in deze wereld en veel succes met die knettergekke ouders van je. Wees niet bang, want het zit ook in jouw genen.

JOAN’s VERJAARDAGSFEESTJE IN DUTCHMAN’s STERN

Na een hele week hard gewerkt te hebben (zie foto’s) werden Saskia en ik beloond met een lang weekend, want op zondag 25 april was het Anzac day. Anzac is een herdenkingsdag voor de gezamenlijke geallieerde troepen van Australie en Nieuw Zeeland, aanvankelijk gedurende de eerste wereld oorlog, waar ook de datum vanaf stamt, maar na de tweede wereldoorlog, werd de herdenkingsdag voor beide oorlogen en staat in het teken van de mensen die zij in beide oorlogen verloren hebben en het nastreven van vrijheid en de huidige manier van leven. Anzac betekent: the Australian and New Zealand Army Corps (the ANZACs) (Vertaald: Het Australische en Nieuw Zeelandse leger korps)
Je zou het dus kunnen vergelijken met 4 en 5 mei, maar dan op 1 dag.
In ieder geval is het tevens voor iedereen een vrije dag, zowel in Australie als in Nieuw Zeeland, en omdat het op een zondag viel kreeg iedereen de maandag vrij.

Saskia was dat weekend uitgenodigd door Joan, de moeder van Ellie, die 70 werd. Ze had de moeder van Ellie een keer ontmoet en Joan vond Saskia zo leuk dat ze Sas had uitgenodigd op haar verjaardag te komen. Een verjaardag die drie dagen zou duren. Saskia had gevraagd of haar gestoorde nichtje mee mocht en dat was geen probleem. Ik geloof dat ze net gedaan heeft of dat ik vrij normaal ben, anders was het niet gelukt misschien, ha ha.
Voor dit verjaardagsfeestje hadden ze drie dagen een huisje afgehuurd in de Flinders Ranges, in Dutchman’s Stern, wat Hollands achtersteven betekent. De naam heeft zijn herkomst van de vorm van het achtersteven van Hollandse schepen in de 19e eeuw. De vorm van de berg lijkt daarop, dus zo is het gekomen. Geeft toch een lekker chauvinistisch gevoel, dat er hier een berg naar de kont van een Hollands schip is genoemd.
Flinders Ranges is een behoorlijk groot natuurgebied, dus het was circa twee uur rijden dichterbij dan Moonarie. Dit keer hoefden we alleen ons eigen eten mee te nemen. Water, potjes en pannen waren allemaal aanwezig en bedden, douche en toilet ook. Voor de zekerheid hadden we wel onze slaapzakken meegenomen. Dus op vrijdagavond 23 april vertrokken Saskia en ik na het werk naar Dutchmen’s Stern. De reis verliep voorspoedig en even over elven kwamen we bij Dutchmens Stern aan; nog even naar de sleutels zoeken...
Het was aardedonker, dus in wat voor omgeving ik terecht was gekomen, zou ik de volgende dag ontdekken. Iedereen was al naar bed en Ellie en Brandon hadden een briefje voor ons achtergelaten, waar we onze slaapkamer konden vinden enzo. Brandon was toch wakker geworden, dus kwam ons nog even gedag zeggen. Sas en ik waren allebei erg moe, dus we zijn ook vrijwel gelijk maar gaan slapen.

De volgende ochtend, zaterdag 24 april, maakte in kennis met Joan, een schitterend mens, erg hartelijk en duidelijk ook erg intelligent. Ik mocht haar gelijk.
Dutchman’s Stern bleek werkelijk in the middle of nowhere te zijn; helemaal omringd door heuvels en onontgonnen land. Erg mooi. Het bestond uit twee huizen; elk met een keuken, douche en toilet, en diverse slaapkamers. Het ene huis wat groter dan het andere en ze stonden tegenover elkaar opgesteld. De huizen waren gemaakt van metalen golfplaten, niet heel mooi van de buitenkant, maar prima voor ons doel. Twintig meter verder op was er nog een oude schaapekooi en een slaapplaats die vroeger door de schaapscheerders gebruikt werd, maar nu kan worden gehuurd door backpackers. We zijn er later nog een kijkje gaan nemen; wat minder luxe, maar bied wel beschutting voor de vermoeide reiziger. Er stond nog een oude wolpers, dat vond ik wel boeiend, zeker na de verhalen van Brandon over zijn carrière als schaapscheerder.

Saskia en ik gingen samen met Ellie en Brandon klimmen in de buurt, bij een rots in het natuurgebied wat Buckaringa heet. Hannah, hun dochtertje, ging met ons mee. Het was een heerlijke zonnige dag en omdat we om beurten een beetje op Hannah pasten, konden we allemaal klims maken. Ik heb twee klims gemaakt, was wel stoer. Ook daar was het uitzicht schitterend. Het was niet te vergelijken met Moonarie, waarna elke rots een eitje lijkt, maar zo makkelijk bleek het toch niet te zijn. We hebben echt een heerlijke ontspannen en gezellige dag gehad.
Toen we eind van de middag terug kwamen maakte ik kennis met de broer van Ellie, Robert en zijn vrouw Felicity en hun kinderen. Ook hartelijke mensen. Er zou nog meer familie komen, maar die kwamen zondag pas.
Saskia en ik gingen van onze slaapplaats verhuizen naar het kleinere huis, waar Joan en haar man Neil sliepen en ook Ellie en Brandon. Er zat echter geen deur voor onze slaapkamer, wat ik toch iets minder plezierig vond met omkleden enzo, dus samen met Brandon hadden we een deur gemaakt van een laken, gewoon een gordijn dus, die met een vork vastgeklemd zat bovenaan de deurpost. Zeer profosorisch dus, maar het werkte, daar ging het om.

Er werd eten gekookt en ze vroegen aan Saskia en mij of wij mee wilden eten. We hadden niet echt veel zin om zelf te koken die avond, dus namen de uitnodiging graag aan. Het was dan ook erg gezellig met die hele club. De andere kinderen van Ellie waren er ook; Lenny en Ben, die heerlijk met hun nichtje en neefje aan het spelen waren buiten bij de hangmat.
Saskia en ik besloten onze mudcake tevoorschijn te halen, als lekkernij na het eten. Ook Joan had er een, er was zoveel eten, we kregen het niet eens op, maar we besloten de mudcake van Joan te bewaren voor later. Joan had het woord Mudcake gezegd tegen de kinderen en toen luidde het luidkeelse “MUDCAKE ALARM” van Ben en alle andere kinderen kwamen joelend naar binnen gerend, hunkerend voor de chocolade traktatie. Dat was wel erg grappig. Mudcake is het toverwoord, niet alleen voor kinderen, voor mij ook eerlijk gezegd.
Na de koffie met onder andere mudcake, kwamen de flessen wijn op tafel en het werd kouder, dus de kinderen kwamen ook naar binnen, want Brandon had het fornuis wat ook als kachel diende, lekker opgestookt. Saskia was erg moe, want die had de avond ervoor geen oog dicht gedaan door mijn gesnurk (en was dus ook op de vlucht geslagen en bij Ben in de kamer gaan slapen en ik was me nergens van bewust), dus ze ging redelijk vroeg naar bed om wat slaap in te halen. Ik heb nog een hele tijd backgammon zitten spelen met Ben (7) en Lenny (12). Had ik echt al heel lang niet meer gedaan en het was leuk dat ik hier meer mensen leerde kennen die dat een leuk spel vinden. Uiteraard leerde ik ze de officiele spelregels die ik zelf als twaalfjarige van mijn vriendin Lydi had geleerd. Ik heb zelfs wel eens met een toernooi meegedaan en de kinderen waren diep onder de indruk van mijn kennis. Tenminste nog iemand dan; mij ging het om het plezier.
Saskia zou de volgende ochtend weer gaan klimmen met Brandon en Ellie, maar ik vond het wel genoeg eigenlijk. Zij zijn verslaafd aan klimmen, ik vind het alleen erg leuk, en die dag wilde ik graag wat meer van de omgeving zien. Ellie had op het laatste moment toch besloten om niet te gaan klimmen en met Hannah bij haar moeder te blijven, want vandaag werd haar verjaardag gevierd, op Anzac day. Joan was in werkelijkheid op de 27e april jarig, maar het was al moeilijk genoeg om de hele familie op hetzelfde tijdstip bij elkaar te krijgen, dus ze vierde het wat vroeger. Hoe dan ook; Brandon en Saskia waren die ochtend dus samen gaan klimmen.

Die ochtend arriveerden ook de andere broer van Ellie; Duncan, met zijn vrouw Anne en zijn twee dochters. Ze hadden ‘s nachts gereden, dus waren behoorlijk moe. Leuke mensen ook. Ik vond Duncan wel grappig. Bij Anne had ik wel een vreemd gevoel, hoewel ze heel aardig was en ik er mijn vinger niet op kon leggen wat dat nou precies was. Was ook verder niet belangrijk.
De hele familie besloot een wandeling te maken en ik ging met ze mee. We gingen de heuvel “Dutchmens Stern” op; een wandeling van 4 kilometer ofzo, bergopwaarts. Joan liep het eerste stuk wel met ons mee, waar we nog kangoeroes gezien hebben, maar ze ging daarna terug naar Ellie en Hannah. Lily en Ben waren ook nog te jong voor zo’n lange wandeling, dus zij gingen met Joan mee terug.
Het was een jolige bedoening die wandeling; ik liep voor Duncan en Robert uit en de zoon van Robert liep voor mij, volgens mij was zijn naam Patrick. Patrick had moeite om de heuvel op te komen, maar omdat we achtergebleven waren bij de rest spoorden we hem steeds aan door te lopen, met allerlei grapjes om de moed er in te houden uiteraard. Ik had er zelf ook moeite mee, mijn kuiten gloeiden van de spierpijn, maar gewoon doorzetten, went vanzelf. Halverwege namen we een pauze en daar kwamen de snoepjes tevoorschijn. De kinderen klaagden over hun vermoeidheid en wilden eigenlijk niet meer verder. Ik vertelde ze een verhaal wat ik me van vroeger herinner:
We waren op vakantie met de boot van mijn vader en gingen naar de Grebbeberg. We gingen altijd met twee boten, de tweede boot behoorde toe aan een van mijn vaders beste vrienden; Kees. Remco, de zoon van Kees ging altijd mee en omdat er dan, inclusief met mijn broer, twee jongens waren, mocht ik altijd een vriendinnetje mee vragen. Dit keer was dat Marielle. Dus we gingen de Grebbeberg op, mijn vader samen met vier kinderen, en het pad wat we omhoog liepen bestond uit veel treden gemaakt van houten bielzen. Toen we halverwege waren zei mijn vader ineens:”Heeft iemand die treden nu wel geteld ?” Uiteraard had niemand van ons daar aan gedacht, dus mijn vader spoorde ons alle vier aan om weer naar beneden te gaan en we begonnen met tellen. Eenmaal boven hadden we allemaal een ander getal natuurlijk. Dus mijn vader had het grappige idee dat we dan maar opnieuw moesten tellen. Moe en met veel spierpijn gaven we ons er aan over, gingen weer helemaal naar beneden en telden alle drie-honderd-en-nog-wattes treden weer opnieuw. Mijn vader ging zelf ook mee uiteraard, zo is ie dan ook wel weer. Vooral de lol die we om die hele situatie hadden is me erg bij gebleven, dus dat ter illustratie van zo’n saaie volwassen uitspraak:”Later ga je dat wel waarderen.” Het is wel waar, maar voor kinderen zo’n absolute dooddoener; die willen niet wachten tot later, dat duurt veel te lang.
Hoe dan ook, we bereikten de top van de Dutchman’s Stern, ik al net zo gebroken als die kinderen vermoed ik, maar het uitzicht was gigantisch en zeer de moeite waard. Je kon tot aan de baai kijken waar Port Augusta aan ligt. Prachtig. En nee, ik heb de stappen niet geteld deze keer.

We moesten uiteraard ook dezelfde weg weer terug ! Je kon ook via een omweg naar beneden, maar daar waren de kinderen het niet mee eens, dus dat lieten we maar achterwege. Ik heb een heel stuk samen met Lenny gelopen. Ze is een beetje stilletjes, maar wel een hele lieve meid.
Vlak nadat we terug kwamen arriveerden Saskia en Brandon ook weer van hun klim en gingen we met zijn allen een barbecue voorbereiden.
Als verrassing voor Joan, was het de bedoeling dat iedereen zich tegelijk zou verkleden in Hawaii-shirts, om de verjaardag een tropisch tintje te geven. Ik had zelf bij stom toeval een bloemetjes bloes ingepakt, dus ik trok die aan toen het sein “omkleden” gegeven werd door Ellie en leende van Ellie een plastic bloemenkrans.
Joan vond het hartstikke leuk dat iedereen zich verkleed had en het had ook echt iets meligs. Dus als je de foto’s bekijkt, denk dan niet dat dat de Australische mode is ofzo.
De barbecue was erg gezellig en de gitaar werd tevoorschijn gehaald. Iedereen die ook maar een deuntje kon spelen, kwam aan de beurt. Ik had het idee dat het misschien wel grappig was om een Hollands verjaardagsliedje te zingen en stelde dat aan Saskia voor; zij deed wel mee, met enige aarzeling, maar ze kwam snel genoeg los. Dus daar kwam onze medly; Er is er een jarig en lang zal ze leven en hiep hiep hoera, enzovoorts en we moesten onderwijl zo nu en dan nog serieus nadenken over de tekst. Ook al verstonden ze er geen woord van, blijkbaar klonk het heel gezellig. Ze vonden het erg leuk. Volgens Joan is ons verjaardagslied leuker, maar ik denk gewoon dat wij meer varianten hebben in verjaardagsliedjes.
Na de barbecue kwam de verjaardagscake. Saskia en ik waren net even gaan gluren bij de schaapscheerdershut toen we geroepen werden. Of we nog een keer ons Nederlandse verjaardagslied wilden zingen. Nou, vooruit dan maar !
Hierna werd er een rugbybal rondgegooid. De bedoeling ervan was, dat diegene die de bal in handen had, een speech gaf voor de jarige. Nu had ik al eerder verteld dat Brandon schitterende verhalen kan vertellen en een onbegrensde fantasie heeft, dus toen hij aan de beurt kwam, vertelde hij zijn eigen versie van het levensverhaal van Joan. Hij vertelde hoe zij vanuit Engeland moedig naar Austalie was gekomen waar ze jaren lang als geheim agent voor de Britten had gewerkt en hoe ze een aanwinst was geweest voor hen en ook nu op televisie beroemd was geworden. Een erg korte versie van een geweldig verhaal, voor een vrouw die in werkelijkheid altijd lerares is geweest en die onder andere ook gek is op televisie. Hoe Brandon het verzint vind ik het meest verbazingwekkende.
Sas en ik hebben beiden in onze eigen woorden Joan en haar familie bedankt voor de geweldige hartelijke ontvangst; we werden zo warm opgenomen in hun familie, dat was echt helemaal te gek.
Ik heb me geen moment een buitenstaander gevoeld, ook al was ik tussen vrijwel allemaal vreemde mensen.

Daarna zijn we nog een korte wandeling gaan maken genietend van de ondergaande zon. Iedereen zat nog zo vol van de barbecue, dat we ‘s avonds wat hapjes aten en diverse cakes die nog over waren werden ook op tafel gezet; echt de hoorn des overvloeds. De helft van het eten wat Sas en ik hadden meegenomen was nog over. Ik denk van de anderen ook. We dronken een glaasje wijn met zijn allen en voerden gezellige gesprekken. De kinderen speelden gokspelletjes met Joan. Hoe dan ook, iedereen had het naar zijn zin, het was erg gezellig. Tevens onze laatste avond, want de volgende dag moesten we allemaal weer naar huis.

Op maandag ochtend hadden we het allemaal druk met inpakken en de huizen schoon maken. Ik weet nog dat ik ‘s ochtends wakker werd en dat ik een heerlijke geur rook. Ellie was een cake aan het bakken. Het water liep je echt in de mond bij die geur. Goed, we hielpen allemaal mee om de boel weer op orde te krijgen. Saskia wilde ook graag de wandeling maken, die ik de dag ervoor had gemaakt. Ik wilde de wandeling best nog een keer doen, maar dan met de omweg terug. Dus nadat we iedereen gedag hadden gezegd, vertrokken Saskia en ik te voet naar Dutchman’s Stern zelf. Een pad wat je eerst zigzaggend omhoog bracht, naar dezelfde top van de heuvel waar ik al eerder was geweest. Het uitzicht was er niet minder om, zo mooi. Saskia genoot er ook van. De omweg ging dwars door de bossen, heuvelafwaarts. We hadden erg veel lol onderweg en werden steeds vermoeider ook. De zon begon al lager aan de hemel te hangen en we begonnen het een beetje zat te raken. Aan het einde van de wandeling, bleek dan ook, dat we tien kilometer gelopen hadden. Geen vlakke stukken, maar bergopwaarts en afwaarts natuurlijk. Wel de moeite waard hoor, zo zie je echt wat van de omgeving en die is schitterend. Mijn kuiten waren het daar niet helemaal mee eens, maar pech gehad.
Nu hadden we van Ellie ieder een stuk van haar beroemde cake gekregen, die we netjes hadden bewaard als beloning na onze wandeling. Die cake was echt helemaal super, ben helaas de naam vergeten. We hebben later tegen Ellie gezegd:”Wie moeten we vermoorden om het recept te krijgen ?”
Ik heb het recept nog niet, maar ik weet zeker dat Saskia daar wel aan kan komen.

Het was al bijna donker en de zon was bijna onder toen we Dutchman’s Stern met ietwat tegenzin verlieten. Maar ja, de volgende dag moesten we allebei weer aan het werk. Op de terugweg reden we nog onder een aantal bomen door, die helemaal vol zaten met honderden kakatoe’s. Echt heel bijzonder vond ik dat. Dat komt niet helemaal over op de foto’s, maar in de werkelijkheid wat het een heel indrukwekkend schouwspel.

Het was in ieder geval weer een fantastisch weekend.

Tot de volgende blog !